Με ποιο βλέμμα θα συναντηθούμε και πάλι;
Ο πατέρας Lombardi ξεκινά έναν νέο κύκλο άρθρων και κοιτάει στο αύριο, προς στο μέλλον που μας περιμένει: Ο Ιησούς δεν ήταν μια εικονική παρουσία του Θεού, αλλά η ενσάρκωσή του, ακριβώς για να μπορέσουμε να τον συναντήσουμε. Και μας είπε ότι είναι παρών και μας περιμένει σε κάτι άλλο.
FEDERICO LOMBARDI
Αυτές τις μέρες διάβαζα τη δήλωση ενός Ρώσου στοχαστή: «Η απλή σχέση μεταξύ ανθρώπων είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο!». Θυμήθηκα ένα όμορφο τραγούδι γεμάτο χαρά που ήταν γνωστό πριν από μερικές δεκαετίες, το οποίο κυκλοφόρησε από ένα όμορφο κίνημα νέων που προωθούσε τη φιλία και την αδελφότητα μεταξύ των λαών: «Ζήτω ο λαός!». Κάποιος σίγουρα το θυμάται. Μιλούσε για τους πολλούς ανθρώπους που συναντάμε κάθε πρωί στο δρόμο που πηγαίνουν για δουλειά. Το τραγούδι έλεγε μεταξύ άλλων: «Εάν περισσότεροι άνθρωποι κοίταζαν τους ανθρώπους ευνοϊκά, θα είχαμε λιγότερους δύσκολους ανθρώπους και ανθρώπους καρδιάς…».
Το τραγούδι αυτό εμπνέει πολλά σοφά και θετικά συναισθήματα. Το είχα σκεφτεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια περπατώντας στο δρόμο, συναντώντας πολλούς ανθρώπους που είναι απασχολημένοι και κλειστοί στον εαυτό τους, και πολλοί άλλοι με καλώδια στα αυτιά τους, και οι οποίοι ήταν πλήρως συγκεντρωμένοι στην οθόνη του κινητού τους τηλεφώνου ή μιλούσαν δυνατά στον αέρα ποιος ξέρει με ποιον, χωρίς να ενδιαφέρονται για τους ανθρώπους που ήταν στο λεωφορείο λίγα εκατοστά δίπλα του. Μου φαινόταν ότι η αίσθηση του να βλέπεις τους άλλους με καλοσύνη και προσοχή γινόταν πιο σπάνια και η ολοένα και πιο διαπεραστική εισβολή νέων μορφών επικοινωνίας στην καθημερινή ζωή τους τις έκανε σχεδόν ξένες για εμάς.
Μετά από αρκετές εβδομάδες κλεισμένος στο σπίτι, νιώθω μια μεγάλη επιθυμία να ξανασυναντήσω διαφορετικά πρόσωπα στο δρόμο. Ελπίζω ότι αργά ή γρήγορα, σε κατάλληλο χρόνο, αυτό να μπορεί να συμβεί χωρίς μάσκα και χωρίς διαχωριστικά πλεξιγκλάς, και ελπίζω να μπορέσω να ανταλλάξω ένα εγκάρδιο λόγο μαζί τους, ή ακόμα και ένα ειλικρινές χαμόγελο. Πολλοί από εμάς τους τελευταίους μήνες έχουμε βιώσει με θετική έκπληξη τις δυνατότητες που προσφέρει η ψηφιακή επικοινωνία και ελπίζουμε να την εκτιμήσουμε και για το μέλλον, αλλά με την παράταση των μέτρων απομόνωσης καταλαβαίνουμε πως αυτές δεν είναι αρκετές.
Πώς θα επιστρέψουμε μεθαύριο για να συναντηθούμε στο δρόμο ή στο μετρό; Θα μπορέσουμε να παραμείνουμε ήρεμοι στους κοινούς χώρους των πόλεων μας; Θα είμαστε γεμάτοι από φόβο και υποψία, ή με τη βοήθεια της ελπίδας και της σοφίας των επιστημόνων και των κυβερνώντων θα είμαστε σε θέση να εξισορροπήσουμε τη σωστή σύνεση με την επιθυμία να βρούμε και να ξαναχτίσουμε αυτήν την ποιότητα της καθημερινής συνύπαρξης η οποία – όπως είπαμε στην αρχή – «είναι η πιο σημαντική για τον κόσμο», ο καμβάς του ίδιου του ανθρώπινου κόσμου; Θα το συνειδητοποιήσουμε (περισσότερο ή λιγότερο από πριν;) ότι είμαστε μια ανθρώπινη οικογένεια που περπατά στο κοινό σπίτι που είναι ο δικός μας πλανήτης η Γη ;
Τώρα που η πανδημία μας έχει κάνει να βιώσουμε μια προβληματική πτυχή της παγκοσμιοποίησης που όλοι θα πρέπει να λάβουμε υπόψη στο μέλλον, θα είμαστε σε θέση να βρούμε τη δυναμική της αδελφοσύνης μεταξύ των λαών πέρα από τα σύνορα, την καλοπροαίρετη και περίεργη υποδοχή της ποικιλομορφίας, την ελπίδα να ζεις μαζί σε έναν κόσμο ειρήνης;
Πώς θα ζήσουμε το σώμα μας και πώς θα δούμε των άλλων; Ένας πιθανός τρόπος μετάδοσης, ο κίνδυνος του να προσέχεις ή η έκφραση της ψυχής μιας αδελφής ή ενός αδελφού; Επειδή αυτό είναι βασικά το κάθε ανθρώπινο σώμα: η συγκεκριμένη εκδήλωση μιας ψυχής – μοναδικής, άξιας, πολύτιμης, πλάσματος του Θεού, εικόνα του Θεού … Πόσο υπέροχη η χροιά της φωνής, ο ρυθμός των βημάτων, ειδικά το χαμόγελο των αγαπημένων! … Αλλά περισσότερο από αυτό, δεν θα έπρεπε να ισχύει για όλους τους ανθρώπους που συναντάμε; Έτσι, η ανάκτηση της ελευθερίας από τον κορανοϊό θα μας βοηθήσει επίσης να απαλλαγούμε από άλλους ιούς στο σώμα και την ψυχή που μας εμποδίζουν να δούμε και να συναντήσουμε τον θησαυρό που βρίσκεται στην ψυχή του άλλου, ή θα έχουμε γίνει ακόμη πιο ατομικιστές;
Η ψηφιακή τεχνολογία μπορεί να μεσολαβήσει και να συνοδεύσει χρήσιμα τις σχέσεις μας, αλλά η αμοιβαία φυσική παρουσία ανθρώπων, το σώματός τους ως διαφάνεια των ψυχών, η εγγύτητά τους και η συνάντησή τους, παραμένουν το αρχικό σημείο εκκίνησης και σημείο αναφοράς της εμπειρίας μας και της πορείας μας. Ο Ιησούς δεν ήταν μια εκδήλωση της παρουσίας του Θεού, αλλά η ενσάρκωσή του, ακριβώς για να μπορέσουμε να τον συναντήσουμε. Και ο Ιησούς μας είπε ότι είναι παρών και μας περιμένει στον κάτι άλλο, στους φτωχούς (και ποιος δεν είναι φτωχός κατά κάποιον τρόπο, που το γνωρίζει ή όχι;), και ότι απέναντι στον άλλο μπορούμε και πρέπει να γνωρίζουμε πώς να αναγνωρίσουμε αυτόν.
Με ποια μάτια, με ποια καρδιά, με ποιο χαμόγελο θα επιστρέψουμε και θα περπατήσουμε στους δρόμους και για να διασχίσουμε το δρόμο πολλών ανθρώπων, οι οποίοι παρόλο που φαινομενικά είναι άγνωστοι τους τελευταίους μήνες μας έχουν χάσει, και που σαν κι εμάς έχουν αισθανθεί την επιθυμία να συναντηθούμε ξανά στους καθημερινούς δρόμους της ζωής τους, του κοινού μας κόσμου;
Μετάφραση: π.Ι.Σκλ.