ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ 6ης ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
14 Ιουνίου 2024
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν
Επικαλούμαι το Πνεύμα Σου Κύριε, να με καθοδηγήσει και να με φωτίσει.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
+ Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο (16, 20-23)
Τον καιρό εκείνο, είπε ο Ιησούς στους μαθητές του: «Αλήθεια, αλήθεια σας λέω: εσείς θα κλάψετε και θα θρηνείστε, αλλά ο κόσμος θα χαρεί. Εσείς θα λυπηθείτε, αλλά η λύπη σας θα μετατραπεί σε χαρά.
Η γυναίκα, όταν γεννά, λυπάται, επειδή έφθασε η ώρα της. Αλλά όταν γεννήσει το παιδί, δε θυμάται πια τη θλίψη της, εξαιτίας της χαράς που γεννήθηκε ένας άνθρωπος στον κόσμο.
Κι εσείς, βέβαια, τώρα αισθάνεσθε λύπη. Αλλά πάλι θα σας ξαναδώ και η καρδιά σας θα χαρεί και τη χαρά σας κανένας δε θα σας την αφαιρέσει. Κι εκείνη τη μέρα δε θα ζητήσετε τίποτα».
Λόγος του Κυρίου
Στοχασμός don Luigi Maria Epicoco
«Η γυναίκα, όταν γεννάει, ταλαιπωρείται, επειδή έχει έρθει η ώρα της. Αλλά όταν γέννησε το παιδί, δεν θυμάται πλέον τη θλίψη από χαρά που ένας άνθρωπος ήρθε στον κόσμο. Η υποβλητική εικόνα που χρησιμοποιεί ο Ιησούς για να εξηγήσει το νόημα του πόνου των μαθητών φωτίζει, όσο είναι δυνατόν, την ανεξιχνίαστη άβυσσο που ανοίγεται μπροστά μας την ώρα της θλίψης. Στην πραγματικότητα, συγκρίνοντας τον πόνο των μαθητών με τον πόνο μιας μητέρας που πρόκειται να γεννήσει, ο Ιησούς συνδέει τον πόνο με έναν λόγο που όχι μόνο κάνει αυτόν τον πόνο να αξίζει τον κόπο, αλλά που ο ίδιος γίνεται ο τρόπος για να τον υπερνικήσουμε.
Στην πραγματικότητα, ο πόνος είναι αφόρητος όταν τον αντιλαμβανόμαστε χωρίς λόγο. Είναι το νόημα που μας κάνει να υπομένουμε ακόμη και την κούραση για κάτι. Όταν χάνουμε το νόημα, όλα γίνονται παράλογα και επομένως αβίωτα, αφόρητα. Ο πόνος μιας μητέρας που γεννά δεν είναι ποτέ παράλογος πόνος, αλλά είναι πόνος γεμάτος νόημα και αυτό το νόημα προέρχεται από το ίδιο το παιδί. Θα μπορούσαμε σχεδόν να πούμε ότι μια μητέρα αντιμετωπίζει αυτόν τον πόνο «από αγάπη» για το παιδί της. Στη ζωή μας, μερικές φορές υπάρχει έλλειψη “για αγάπη”, και έτσι τα πράγματα πέφτουν στο παράλογο και επομένως στο αφόρητο. Ο ερχομός του Ιησού είναι εκείνο το γεγονός που μας δίνει ένα «από αγάπη», έτσι ώστε να μην γίνει ποτέ η ζωή αφόρητη.
Πράγματι, συχνά αναγκαζόμαστε να ζούμε μέσα από πράγματα που μας φαίνονται κενά, χωρίς νόημα, παράλογα: ο θάνατος ενός παιδιού, η απώλεια μιας εργασίας, η πικρή εμπειρία της προδοσίας, η εμπειρία της αποτυχίας. Ο Ιησούς γεμίζει αυτά τα πράγματα με νόημα όχι επειδή τα εξηγεί ή τα δικαιολογεί, αλλά επειδή μας λέει “ζήσε και αντιμετώπισε αυτό “για χάρη μου”, και σου υπόσχομαι ότι αυτά τα πράγματα δεν θα είναι η τελευταία λέξη”. Εδώ είναι που ο χριστιανισμός είτε αρχίζει είτε. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλα είναι μια εφεύρεση για να μας κάνουν να μας αρέσει αυτό που δεν μας αρέσει είτε πως όλα είναι αληθινά σε σημείο ώστε όλα να είναι δυνατά, πραγματικά εφικτά. Όσοι έχουν πίστη στοιχηματίζουν σε αυτή την ελπίδα. Χωρίς αυτό το στοίχημα, όλα χάνονται.
Προσευχή της ημέρας.
Δώσε μου το κουράγιο να αγαπώ, αυτή είναι η προσευχή μου, κουράγιο να μιλώ, να ενεργώ, να υποφέρω. Δώσε μου να αισθανθώ τη βεβαιότητα της αγάπης σου, αυτή είναι η προσευχή μου. Δώσε μου δύναμη να σε αγαπώ πάντοτε, όπως εσύ με αγαπάς πάντοτε. Αυτή είναι η προσευχή μου να σε αγαπώ πάντοτε στις χαρές και στις λύπες, γιατί Εσύ είσαι ο σκοπός της ζωής μου. Αμήν.