ΤΡΙΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

7 Μαΐου   2024

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν

Επικαλούμαι το Πνεύμα Σου Κύριε, να με καθοδηγήσει και να με φωτίσει.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ 

+ Ανάγνωσμα από το κατά Ιωάννη Άγιο Ευαγγέλιο  (20,11-18)

Τον καιρό εκείνο, η Μαρία στεκόταν έξω, κοντά στο μνήμα, κλαίοντας. Ενώ λοιπόν έκλαιγε, έσκυψε και κοίταξε στο μνήμα και βλέπει δυο αγγέλους στα λευκά να κάθονται εκεί που είχαν θέσει το σώμα του Ιησού, ένας προς το μέρος της κεφαλής και ένας προς τα πόδια. Της λένε εκείνοι: «Γυναίκα, γιατί κλαις;». Τους λέει: «Σήκωσαν τον Κύριό μου και δεν ξέρω πού τον έθεσαν». Μόλις είπε αυτά στράφηκε προς τα πίσω και βλέπει τον Ιησού να στέκεται, αλλά δεν γνώριζε ότι είναι ο Ιησούς. Της λέει ο Ιησούς: «Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιον ζητάς;». Εκείνη, νομίζοντας πως είναι ο κηπουρός, του λέει: «Κύριε, αν εσύ τον σήκωσες, πες μου πού τον έβαλες κι εγώ θα τον πάρω». Της λέει ο Ιησούς: «Μαρία!». Γύρισε τότε εκείνη και του λέει στα εβραϊκά: «Ραββουνί!»  (που σημαίνει «Διδάσκαλε»).

Της λέει ο Ιησούς: «Μη με αγγίζεις, διότι ακόμα δεν έχω ανέβει στον Πατέρα. Πήγαινε στους αδελφούς μου και πες τους: “Ανεβαίνω στον Πατέρα μου και Πατέρα σας, το Θεό μου και Θεό σας”». Πηγαίνει τότε η Μαρία η Μαγδαληνή και αναγγέλλει στους μαθητές: «Είδα τον Κύριο!», και ό,τι της είπε.

Λόγος του Κυρίου

Στοχασμός don Luigi Maria Epicoco

Η περιγραφή του Ευαγγελίου του Ιωάννη δεν μας διηγείται μόνο την αντίδραση της Μαρίας Μαγδαληνής, αλλά μας περιγράφει και το κενό μνήμα που άφησε η ανάσταση του Χριστού: «η Μαρία στεκόταν έξω, κοντά στο μνήμα, κλαίοντας. Ενώ λοιπόν έκλαιγε, έσκυψε και κοίταξε στο μνήμα και βλέπει δυο αγγέλους στα λευκά να κάθονται εκεί που είχαν θέσει το σώμα του Ιησού, ένας προς το μέρος της κεφαλής και ένας προς τα πόδια.».

Είναι σημαντικό αυτό το πραγματικό κενό που άφησε ο Χριστός γιατί δεν μαρτυρεί την απουσία του αλλά την παρουσία του.

Όλη η ανάσταση ξεκινά ακριβώς από το γεγονός ότι δεν μπορεί πλέον να κρατηθεί το σώμα του Χριστού αιχμάλωτο σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Ο Αναστημένος ξεφεύγει από τα καλούπια μας. Όσο ο Θεός βρίσκεται μέσα στα όρια του συλλογισμού μας, των προσδοκιών μας, της φαντασίας μας, τότε είναι νεκρός. Αλλά αν ξεφύγει από αυτά τα όρια και ξεφύγει από τον έλεγχό μας, τότε είναι η πρώτη εμπειρία πως είναι ζωντανός.

Αυτό το αντιλαμβανόμαστε από ένα πολύ απλό πράγμα: όταν είναι ο Αναστημένος που μας μιλάει και όχι η φαντασία μας ή η απελπισία μας, τότε Εκείνος θέτει στην καρδιά μας αποφασιστικά ερωτήματα, ακριβώς όπως η Μαγδαληνή: «Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιον ζητάς;». Εκείνη, νομίζοντας πως είναι ο κηπουρός, του λέει: «Κύριε, αν εσύ τον σήκωσες, πες μου πού τον έβαλες κι εγώ θα τον πάρω». Της λέει ο Ιησούς: «Μαρία!».

« Γύρισε τότε εκείνη και του λέει στα εβραϊκά: «Ραββουνί!»  (που σημαίνει «Διδάσκαλε»).». Ο Αναστημένος είναι ο Κύριος γιατί είναι ο μόνος που μας δίνει πίσω τον εαυτό μας, είναι ο μόνος που προφέρει το όνομά μας όπως κανένας άλλος. Αυτό όμως το κατανοούμε μόνο αν το βιώσουμε.

don Luigi Maria Epicoco

Προσευχή της ημέρας

Γυναίκα, γιατί κλαίς, ποιον ζητάς;

Αυτός ο οποίος ζητάς είναι μαζί σου, το ξέρεις;

Αυτό που ζητάς έξω από εσένα, είναι μέσα σου.

Παρ’ όλα αυτά, παραμένεις εδώ και κλαίς, πλάι στο κενό μνήμα.

Άκου: είναι ο Χριστός που σε καλεί.

Εκείνος σου μιλά και λέει: « η καρδιά σου είναι το μνήμα μου.

Εγώ δεν είμαι νεκρός, αλλά ζω αιώνια.

Η ψυχή σου είναι ο κήπος μου.

Το κλάμα σου, η αγάπη σου και η επιθυμία σου είναι έργο δικό μου.

Εσύ με κατέχεις μέσα σου δίχως να το ξέρεις, για αυτό αγωνίζεσαι, αναζητώντας με έξω… «Μαρία», εγώ σε καλώ με το όνομα σου: εσύ μάθε να με αναγνωρίζεις μέσω της πίστεως… και τότε θα με δεις!»

(www.episkopisyrou.gr)