Mελέτη του Ευαγγελίου της ημέρας

ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ 8ης ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ

29 Φεβρουαρίου 2024

 

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν

Επικαλούμαι το Πνεύμα Σου Κύριε, να με καθοδηγήσει και να με φωτίσει.

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ 

Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (10, 46-52)

Κατ΄ εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς και οι μαθητές του έφθασαν στην Ιεριχώ. Και ενώ έφευγαν ο Ιησούς και οι μαθητές του και αρκετός κόσμος από την Ιεριχώ, ο γιος του Τιμαίου, ο Βαρτιμαίος, τυφλός ζητιάνος, καθόταν κοντά στο δρόμο. Όταν άκουσε όταν είναι ο Ιησούς ο Ναζαρηνός, άρχισε να φωνάζει και να λέει: “Ιησού, Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με!”. Και πολλοί τον μάλωναν για να σωπάσει, αλλά εκείνος φώναζε ακόμα πιο πολύ: “Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με!”. Στάθηκε τότε ο Ιησούς και είπε: “Φωνάξτε τον”. Φώναξαν τον τυφλό και του είπαν: “Θάρρος, σήκω γιατί σε φωνάζει”. Εκείνος πέταξε το επανωφόρι του, πετάχτηκε όρθιος και πήγε στον Ιησού. Κι ο Ιησούς του μίλησε και του είπε: “Τι θέλεις να κάμω για σένα;”. Κι ο τυφλός του είπε: “Ραββουνί, θέλω να αναβλέψω!”. Τότε ο Ιησούς του είπε: “Πήγαινε. Η πίστη σου σ’έσωσε”. Κι ευθύς βρήκε το φως του κι ακολούθησε τον Ιησού στο δρόμο.

 Λόγος του Κυρίου

 

Στοχασμός (don Luigi Maria Epicoco)

 

Ένας τυφλός, ένας δρόμος, ο Ιησούς που περνάει, μια κραυγή, μια πιο δυνατή κραυγή, μια ερώτηση, μια θεραπεία. Έτσι θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την ιστορία του σημερινού Ευαγγελίου που φαίνεται να περιγράφει, μέσα από την ιστορία αυτού του ανθρώπου, την κατάσταση του καθενός μας και τους κινδύνους που μερικές φορές διατρέχουμε ως Εκκλησία. Πράγματι, έτσι συμβαίνει για κάθε άνθρωπο να παραμένει κολλημένος και ακίνητος σε ένα δρόμο όταν δεν βλέπει πλέον ένα νόημα, έναν λόγο, έναν ορίζοντα. Και όταν συμβαίνει αυτό, μπορείς μόνο να ικετεύεις για τη ζωή, όχι να τη ζεις. Αλλά ακόμη και σε μια τέτοια κατάσταση, ο Ιησούς μπορεί να έρθει να μας σώσει. Για να το κάνει αυτό, χρησιμοποιεί την Εκκλησία, η οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν λαό που κάνει αισθητή την παρουσία Του:

Όταν άκουσε όταν είναι ο Ιησούς ο Ναζαρηνός, άρχισε να φωνάζει και να λέει: “Ιησού, Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με!”

Εμείς δεν είμαστε ο Ιησούς, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε αυτό που πρέπει περισσότερο να τον υπενθυμίζει, να τον διακηρύττει και να τον επισημαίνει. Και μπροστά σε μια τέτοια διακήρυξη, η μόνη δυνατή προσευχή είναι αυτή αυτού του τυφλού: “Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με!

Δεν είναι μια συγκροτημένη, μετρημένη, χαμηλόφωνη προσευχή. Δεν είναι μια άσκηση ισορροπίας. Είναι η κραυγαλέα προσευχή εκείνων που παραπαίουν, εκείνων που αισθάνονται τη δυνατότητα μιας αλλαγής που μπορεί πραγματικά να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή. Η προσευχή, όταν είναι αληθινή, μοιάζει με την κραυγή αυτού του ανθρώπου. Αλλά παραδόξως, μπροστά στην αμηχανία αυτού του τυφλού, το ίδιο πλήθος που είχε ανακοινώσει το πέρασμα του Ιησού γίνεται εμπόδιο: «Και πολλοί τον μάλωναν για να σωπάσει, αλλά εκείνος φώναζε ακόμα πιο πολύ: “Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με!».

Μπορεί να φανεί σχιζοφρενική η στάση εκείνων που αναγγέλλουν το πέρασμα του Ιησού και στη συνέχεια επιπλήττουν, αλλά αυτό συμβαίνει συχνά ακόμη και σήμερα στις κοινότητές μας. Από τη μία πλευρά διακηρύσσουμε, και από την άλλη πλευρά εμείς οι ίδιοι είμαστε ο λόγος για τον οποίο ο απελπισμένος άνθρωπος του σήμερα δεν συναντά τον Ιησού. Ευτυχώς, όμως, ο Ιησούς είναι ισχυρότερος ακόμα και από τη μετριότητά μας, και ξέρει πώς να ακούει ενάντια σε κάθε προσπάθεια σιωπής: «Στάθηκε τότε ο Ιησούς και είπε: “Φωνάξτε τον”. Φώναξαν τον τυφλό και του είπαν: “Θάρρος, σήκω γιατί σε φωνάζει».

 

Προσευχήσου

 Άνοιξε τα μάτια μου, Κύριε,

τα έργα της αγάπης σου να δω.

Είμαι ο τυφλός που βρέθηκε στο δρόμο σου.

θεράπευσέ με, δώσε μου το φως.

Κύριε, ν’ ακούσω το λόγο σου

και δύναμη να πάρω στη ζωή.

Δούλος σου εγώ νουθέτησέ με, Κύριε,

είναι για μένα τα λόγια σου τροφή.

Δείξε μου το δρόμο σου, Κύριε,

μαζί σου να βαδίσω στο σταυρό.

Μην κλονιστώ από την απιστία μου,

εσύ για μένα στάσου οδηγός.

 

(www.episkopisyrou.gr)

 

κοινοποίηση άρθρου:

Περισσότερα

Διαβάστε ακόμη