ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ 7ης ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ
20 Φεβρουαρίου 2024
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (9, 30-37)
Αναχώρησαν κι από εκεί και προχωρούσαν μέσα από τη Γαλιλαία. Κι ο Ιησούς δεν ήθελε να το γνωρίζει κανείς. Διότι δίδασκε τους μαθητές του και τους έλεγε: “Ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στα χέρια των ανθρώπων και θα τον σκοτώσουν. Τρεις μέρες μετά το θάνατό του θα αναστηθεί”. Εκείνοι, όμως, δεν κατάλαβαν τι τους είπε και φοβούνταν να τον ρωτήσουν.
Κι έφθασαν στην Καφαρναούμ. Όταν έφθασαν στο σπίτι, τους ρώτησε: “Τι συζητούσατε στο δρόμο;” Εκείνοι σιωπούσαν, γιατί στο δρόμο συζητούσαν μεταξύ τους για το ποιος είναι ανώτερος. Τότε ο Ιησούς κάθισε και φώναξε τους Δώδεκα και τους είπε: “Αν κάποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι τελευταίος απ’όλους και υπηρέτης όλων”. Και πήρε ένα παιδί, το έστησε στη μέση και αγκαλιάζοντάς το τους είπε: “Όποιος δέχεται ένα τέτοιο παιδί στο όνομά μου, δέχεται εμένα. Κι όποιος δέχεται εμένα, δεν δέχεται εμένα, αλλά εκείνον που με έστειλε”.
Λόγος του Κυρίου.
Στοχασμός (don Luigi Maria Epicoco)
Το σημερινό Ευαγγέλιο μας υπενθυμίζει ότι έχουμε μια έμφυτη ανάγκη για επιβεβαίωση. «Όταν έφθασαν στο σπίτι, τους ρώτησε: “Τι συζητούσατε στο δρόμο;” Εκείνοι σιωπούσαν, γιατί στο δρόμο συζητούσαν μεταξύ τους για το ποιος είναι ανώτερος». Ακόμη και χωρίς να το συνειδητοποιούμε, επιδιώκουμε συνεχώς να αναγνωριστούμε, να επιβεβαιωθούμε, να ικανοποιηθούμε. Και αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Αρχίζει να γίνεται πρόβλημα όταν ολόκληρη η ζωή μας γίνεται μια ανασφάλεια σε αναζήτηση επιβεβαίωσης, «πρώτων θέσεων». Έτσι, ο Ιησούς καταπολεμά αυτόν τον ιό του «καριερισμού» προτείνοντας το αντίδοτο της τελευταίας θέσης: «Αν κάποιος θέλει να είναι πρώτος, ας είναι τελευταίος από όλους και υπηρέτης όλων». Επειδή μόνο κάποιος που έχει την ελευθερία να βάλει τον εαυτό του στην τελευταία θέση είναι πραγματικά ο πρώτος, επειδή είναι πραγματικά ελεύθερος να καθίσει σε όλες τις θέσεις από την τελευταία έως την πρώτη.
Από την άλλη, εκείνος που διεκδικεί τις πρώτες θέσεις δεν έχει την ίδια ελευθερία να κάθεται ισότιμα στις άλλες θέσεις, επειδή σε αυτόν η λογική της «κρίσης των άλλων», του «ακροατηρίου», της «καλής ή κακής εντύπωσης» υπερισχύει της ελευθερίας του. Και έτσι θα είναι «πρώτος» αλλά δυστυχισμένος, όταν στα μάτια του Θεού αυτό που μετράει είναι η χαρά, όχι το αποτέλεσμα. Δεν είμαστε η θέση που καταλαμβάνουμε, εμείς αξίζουμε ανεξάρτητα από την θέση μας, και το να πιστεύουμε ότι αξίζουμε περισσότερο επειδή κατέχουμε μια κάποια θέση είναι απλώς μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η αξία μας είναι απόλυτη και όχι σχετική.
«Και πήρε ένα παιδί, το έστησε στη μέση και αγκαλιάζοντάς το τους είπε: “Όποιος δέχεται ένα τέτοιο παιδί στο όνομά μου, δέχεται εμένα. Κι όποιος δέχεται εμένα, δεν δέχεται εμένα, αλλά εκείνον που με έστειλε».
Έτσι, με μία μόνο πράξη, ο Ιησούς μας κάνει να καταλάβουμε την πηγή για κάθε αξία μας: η αδυναμία μας, η λεπτότητά μας, η οποία είναι η ίδια με εκείνη ενός παιδιού, αγκαλιάζεται από τον Χριστό. Σε αυτή την αγκαλιά δεν χρειάζεται πλέον να προσποιούμαστε ότι είμαστε λύκοι. Εξασκούμαστε στο να είμαστε έτσι, αλλά μαθαίνουμε να υποδεχόμαστε τους άλλους στην ευθραυστότητά τους. Είναι τον ίδιο τον Ιησού που υποδεχόμαστε εκείνη τη στιγμή. Εκεί είναι που αλλάζουν οι προοπτικές.
Προσευχή
Κύριε, η καρδιά μου έπαρση δεν έχει,
ούτε είναι υπεροπτικά τα μάτια μου.
Δεν αποζητώ πράγματα μεγάλα,
ούτε αξιοθαύμαστα για μένα.
Αληθινά γαλήνια και ήσυχη
κράτησα την ψυχή μου,
σαν βρέφος που μόλις θήλασε
στην αγκαλιά της μητέρας του,
σαν βρέφος που μόλις θήλασε,
έτσι μέσα μου είναι η ψυχή μου.
Ας ελπίζει η ψυχή μου στον Κύριο,
από τώρα κι έως την αιωνιότητα. Αμήν.
(www.episkopisyrou.gr)
