ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΗΣ 4ης ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
4 Φεβρουαρίου 2023
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν
Επικαλούμαι το Πνεύμα Σου Κύριε, να με καθοδηγήσει και να με φωτίσει.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (6,30-34)
Και συγκεντρώθηκαν οι απόστολοι κοντά στον Ιησού και του ανέφεραν όλα όσα έπραξαν και όσα δίδαξαν. Και τους λέει: “Ελάτε όλοι εσείς ιδιαιτέρως, σε μια ερημική τοποθεσία και αναπαυθείτε λίγο”. Διότι ήταν πολλοί αυτοί που έρχονταν κι αυτοί που έφευγαν και ούτε να φάνε δεν ευκαιρούσαν. Και με το πλοιάριο αναχώρησαν για μια έρημη τοποθεσία, μόνοι τους.
Αλλά τους είδαν να φεύγουν και το έμαθαν πολλοί και απ’ όλες τις πόλεις πεζοί έτρεξαν σ’ εκείνο το μέρος και τους πρόλαβαν. Βγαίνοντας από το πλοιάριο ο Ιησούς, είδε πολύ κόσμο και τους σπλαχνίστηκε, διότι ήταν σαν πρόβατα που δεν είχαν βοσκό, κι άρχισε να τους διδάσκει πολλά.
Λόγος του Κυρίου
ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ
Σε ποιον δεν αρέσει αυτή η πρόσκληση του Ιησού με την οποία καλεί τους αποστόλους ν’ αναπαυθούν λίγο! Τι νόημα έχει η ανάπαυση σε μια ζωή που ήδη φαίνεται τόσο μικρή, σε μια ζωή όπου δεν καταφέρνουμε ποτέ να κάνουμε εκείνο που θα θέλαμε … Το θέμα που προτείνει σήμερα ο Λόγος του Θεού είναι εξαιρετικά επίκαιρο. Ο ρυθμός της ζωής έχει πάρει μια τέτοια ταχύτητα που ξεπερνά την ικανότητά μας να προσαρμοστούμε: αγχωμένοι, μας κατακτά η κατάθλιψη … χάνουμε τη γεύση για τη ζωή. Σήμερα, η ζωή φαίνεται να υπακούει στα ρήματα: βιάσου, τρέχα, κάνε γρήγορα. Όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα, βιαστικά, το τρέξιμο έχει μετατραπεί σε φρενίτιδα και ασθένεια. Φαίνεται πως υπακούμε στην παροιμία: «Όποιος σταματά χάνεται».
Χάνεται όμως και εκείνος ο οποίος δεν σταματά ποτέ. Χάνεται πίσω από λέξεις, εικόνες, πληροφορίες, συναισθήματα που στροβιλίζουν μέσα του και γρήγορα φθείρονται χωρίς να έχει την ευκαιρία να τα προσεγγίσει με ηρεμία και να τα διατηρήσει στην καρδιά του. Τότε αυτό το οποίο συμβαίνει είναι πως αντί να είναι ο άνθρωπος που θα συγκεντρώσει μέσα του πράγματα, παραδίδεται ο ίδιος στα πράγματα και βρίσκεται να είναι διχασμένος σε χίλια διάσπαρτα κομμάτια χωρίς να μπορεί να δημιουργήσει ενότητα μέσα του.
Έτσι ο άνθρωπος γίνεται σαν γρανάζι μιας μηχανής που δεν σταματά ποτέ. Τότε δεν υπάρχει χρόνος για να κατανοήσω, για να χαρώ αυτό που η ζωή προσφέρει κάθε μέρα. Ταξιδεύουμε με τη ζωή μας σαν να είναι ένας αυτοκινητόδρομος με μοναδικό μέλημα να διατρέξουμε τη διαδρομή σε λιγότερο δυνατό χρόνο, δίχως να απολαύσουμε τίποτα από το τοπίο που διασχίζουμε. Και ξαφνικά θα βρεθούμε στην άλλη άκρη της ύπαρξης δίχως να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι έχουμε ζήσει.
Ο ήλιος που κάθε μέρα ανατέλλει για τον καθένα από εμάς, οι περισσότεροι δεν τον παρατηρούμε, και όμως υπάρχει καλύτερο θέαμα στη φύση από τη ζωή που σήμερα γεννιέται;
Το να χάσω χρόνο είναι ο καλύτερος τρόπος για να τον ξαναβρώ. Το να αφιερώσω χρόνο για να αναπαυτώ, για να σκεφτώ, είναι και μια στιγμή που επιστρέφω «στον χαμένο χρόνο» και ξαναβρίσκω τον εαυτό μου: «Ποιος είμαι; Τι θέλω; Πού πάω;»
Υπάρχει χρόνος ο οποίος είναι απαραίτητος, ακόμη και αν μας φαίνεται άχρηστος, όπως ο σπόρος που παραμένει κρυμμένος υπόγεια για μεγάλο χρονικό διάστημα πριν δώσει τον καρπό του.
Αυτός ο χρόνος, αυτή η ανάπαυση που μας προτείνει ο Ιησούς είναι η προσευχή. Εκεί αναπαύεται η καρδιά μου και το πνεύμα μου. Εκεί, στην προσευχή, βρίσκω τον εαυτό μου, το ποιος είμαι, το τι θέλω και το που πάω. Εκεί βρίσκουν νόημα όλα όσα κάνω, εκεί ο χρόνος αποκτά την αληθινή του διάσταση.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Μια μέρα του καλοκαιριού ένας μεγάλος ποιητής μπήκε μεσημέρι στο ναό και έκανε την ακόλουθη προσευχή την οποία σου προτείνω για σήμερα.
Είναι μεσημέρι.
Είδα το ναό ανοιχτό.
Πρέπει να μπω, Μητέρα του Ιησού Χριστού,
δεν ήρθα να προσευχηθώ.
Δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω
και τίποτα δεν έχω να σου ζητήσω.
Ήρθα μόνο, για να σε δω….
Μην πεις τίποτα,
ήρθα να δω το πρόσωπο σου
και να αφήσω την καρδιά μου
να ψάλλει το δικό της άσμα. Αμήν.
(πηγή: episkopisyrou.gr)
