ΠΑΡΑχΣΚΕΥΗ ΤΗΣ 1ης ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ
2 Δεκεμβρίου 2022
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν
Επικαλούμαι το Πνεύμα Σου Κύριε, να με καθοδηγήσει και να με φωτίσει.
Ανάγνωσμα από το κατά Ματθαίο Άγιο Ευαγγέλιο (9,27-31)
Τον καιρό εκείνο, όταν πέρασε ο Ιησούς, τον ακολούθησαν δυο τυφλοί, που φώναζαν και έλεγαν: “Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ μας!”
Όταν έφθασε στο σπίτι, τον πλησίασαν οι τυφλοί και ο Ιησούς τους είπε: “Πιστεύετε πως μπορώ να το κάνω αυτό;”
Του απαντούν: “Ναι, Κύριε”.
Τότε, άγγιξε τα μάτια τους, λέγοντας: “Ας σας γίνει σύμφωνα με την πίστη σας”. Και ανοίχθηκαν τα μάτια τους.
Κι ο Ιησούς τους παράγγειλε αυστηρά, λέγοντας: “Προσέξτε να μην το μάθει κανείς”. Αλλά εκείνοι, μόλις βγήκαν έξω, διέδωσαν τη φήμη του σε όλη εκείνη τη χώρα.
Λόγος του Κυρίου
Στοχασμός (don Luigi Maria Epicoco)
«..όταν πέρασε ο Ιησούς, τον ακολούθησαν δυο τυφλοί, που φώναζαν και έλεγαν: “Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ μας!». Η σημερινή ιστορία ξεκινά με μια περίεργη λεπτομέρεια: δύο τυφλοί ακολουθούν τον Ιησού. Λογικό να αναρωτηθούμε πώς το κατάφεραν, αλλά ίσως ακριβώς σ’ αυτή την αντίφαση να βρίσκεται το κλειδί για την σημερινή περικοπή: υπάρχουν στη ζωή μας κάποια πράγματα που τα έχουμε τόσο πολύ ανάγκη που δεν έχει σημασία αν έχουμε τα κατάλληλα μέσα για να τα αποκτήσουμε, γιατί υπάρχει κάτι κρυμμένο, κάτι εσωτερικό που ξέρει πώς να κινείται στο σκοτάδι μόνο και μόνο για να βρει την εκπλήρωση. Μεταξύ αυτών είναι η δίψα μας για ευτυχία. Είναι τόσο έντονη μέσα μας η ανάγκη να είμαστε ευτυχισμένοι που ακόμα και όταν δεν ξέρουμε πού να πάμε ή τι να κάνουμε, αυτή η ανάγκη μας οδηγεί να περπατάμε στο σκοτάδι. Είμαστε, πολύ συχνά, στην κατάσταση αυτών των δύο τυφλών: δεν βλέπουμε, αλλά σε αυτό το σκοτάδι αρχίζουμε να ψάχνουμε για ένα νόημα, δηλαδή τον Ιησού. Και Εκείνος επιτρέπει να τον βρούμε, αλλά όταν θα είμαστε στο σπίτι, μακριά από τις κραυγές του πλήθους. Σχεδόν σαν να θέλει να πει ότι δεν θέλει να διαφημιστεί με τη ζωή μας, αλλά ότι νοιάζεται για εμάς ακόμη κι αν κανείς δεν το προσέξει ποτέ.
Στη συνέχεια έχουμε μια ερώτηση, μια απάντηση και μια πράξη: «Ο Ιησούς τους είπε: «Πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω αυτό;» Του απάντησαν: «Ναι, Κύριε». Έπειτα άγγιξε τα μάτια τους λέγοντας: «Ας σας γίνει σύμφωνα με την πίστη σας». Και τα μάτια τους άνοιξαν». Ο Ιησούς θα μπορούσε να κάνει ένα θαύμα ακόμα και χωρίς να τους ρωτήσει, ωστόσο στο Ευαγγέλιο κάθε φορά που κάνει ένα θαύμα ρωτά αν το άτομο που βρίσκεται μπροστά του πρώτα απ’ όλα πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει. Δεν είναι μια δοκιμή, αλλά μια πολύτιμη ένδειξη που μας λέει ότι η πρώτη πραγματική προϋπόθεση για μια αλλαγή συνίσταται στο να πιστεύουμε ότι είναι δυνατή.
Ο Θεός είναι μεγαλύτερος από τους υπολογισμούς μας για το τι είναι δυνατό. Πιστεύω σε Αυτόν σημαίνει πιστεύω στο αδύνατον, δηλαδή σε κάτι που μεταφορτώνει αυτό για μας είναι απλά δυνατό. Αλλά αν σκεφτούμε κατά βάθος, η ζωή μας δεν μας βάζει σχεδόν πάντα μπροστά στο όριο του δυνατού μας;
Ο Θεός είναι μεγαλύτερος. Ευτυχώς.
Προσευχή της ημέρας.
Κύριε είμαι τυφλός, το σκοτάδι της απελπισίας μ’έχει τυλίξει για τα καλά στην αγκαλιά της. Δεν μπορώ να ξεφύγω με τίποτα. Φυτρώνουν σκέψεις απόγνωσης από μέσα μου. Η ανησυχία, η ανασφάλεια, το άγχος καταστρέφουν την ζωή μου σαν ένας χείμαρρος που ξεχύνεται μπροστά. Όμως εγώ δεν θέλω να μείνω στο σκοτάδι Κύριε ούτε θέλω να είμαι τυφλός δίχως να ξέρω που πηγαίνω και τι επιθυμώ στην ζωή μου. Ελέησε με Κύριε, μην με αφήσεις στο έλεος αυτής της καταιγίδας των πειρασμών που με διαλύει μέρα με την ημέρα. Στερέωσε την πίστη μου γερά σαν τον βράχο για να πολεμήσω όλη την αρνητικότητα, την τοξικότητα που βγαίνει από μέσα μου. Δώσε μου το φως Σου ώστε να δω ξανά πάλι την ζωή έτσι όπως την έβλεπα πριν σκοτεινιάσει η ψυχή μου. Και άγγιξε με τα χέρια Σου την πληγωμένη καρδιά μου, θεράπευσε την, παρηγόρησε την, φώτισε την.
Προσευχή του π. Πέτρου Χονγκ τ.Ι
Απόσπασμα από το προσευχητάρι ” Μέρα με την ημέρα με τον Θεό”.
