«Μπροστά σε 366 φέρετρα προσφύγων που πνίγηκαν στο ναυάγιο της 3ης Οκτωβρίου 2013 στην Lampedusaένιωσα μια βαριά κρίση πίστης, που ακόμα μ’ έχει σημαδέψει».
Αυτό ομολόγησε, ενώπιον μιας μεγάλης σύναξης στην Μεγάλη αίθουσα του Ποντιφικού Γρηγοριανού Πανεπιστημίου της Ρώμης, που ήταν κατάμεστη από φοιτητές, ο Καρδινάλιος Φραγκίσκος Montenegro, Αρχιεπίσκοπος του Agrigento και Πρόεδρος της Κάριτας της Ιταλίας, στη διάρκεια μιας ομιλίας του με θέμα το προσφυγικό που είχε διοργανώσει το Κέντρο του Astalli.
«Το να βρεθείς μπροστά σε 366 φέρετρα αισθάνεσαι ένα κουρέλι και φοβισμένος. Βρισκόμουν στο μόλο της Lampedusa και βλέποντας αυτά τα πρόσωπα μου ένιωσα μια κρίση πίστης. Όχι μόνο αισθανόμουν το Θεό, εκείνη τη στιγμή, απομακρυσμένο, αλλά ούτε και τον αισθανόμουν. Λίγο πιο πέρα είδα ένα αστυνομικό να κλαίει σαν μωρό παιδί. Το ίδια εκείνο βράδυ έγραψα στον Πάπα, παρουσιάζοντάς του το πρόβλημά μου, που ενώ, ως επίσκοπος, θα έπρεπε να βοηθήσω τους άλλους, στην πραγματικότητα βρέθηκα με την καρδιά μου να μη λειτουργεί.
Ό, τι συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη είναι μια βαριά κατάσταση, που δεν μπορούμε απλώς να την βάλουμε κάτω από τη λέξη φιλανθρωπία , αλλά πρέπει να την βάλουμε κάτω από τη λέξη δικαιοσύνη. Το πρόβλημα δεν είναι η μετανάστευση, αλλά η αδικία που υπάρχει μέσα στον κόσμο και δυστυχώς ο κόσμος στηρίζεται πάνω σ’ αυτή την αδικία. Εάν δεν αρχίσουμε να πολεμούμε την αδικία, δεν θα βρεθούν λύσεις.
Εμείς πλένουμε τα χέρια μας και είναι σαν να καθόμαστε στα θεωρεία του Κολοσσαίου και με τον αντίχειρα προς τα πάνω και πότε προς τα κάτω να αποφασίζουμε για το ποιός θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Αντιθέτως οφείλουμε να αρχίσουμε να ζούμε την κουλτούρα της υποδοχής, που είναι η ικανότητα να κοιτάζουμε τον άλλο στα μάτια και ο άλλος να είναι ικανοποιημένος που βλέπει να αναγνωρίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπειά του”.
