Κύριε, μάθε μας να προσευχόμαστε

Το πρώτο καθήκον του μαθητή είναι να μιμείται το δάσκαλό του.  Οι μαθητές του Ιησού συχνά είναι θεατές  των πολλών ωρών που ο Ιησού αφιερώνει στην προσευχή.  Αποσύρεται σε κάποιο έρημο τόπο μακριά από το θόρυβο του κόσμου και προσεύχεται στο Θεό Πατέρα του. Οι μαθητές τον θαυμάζουν αλλά δεν μπορούν και δεν ξέρουν να τον μιμηθούν. Δεν ξέρουν να προσευχηθούν. Κάποια στιγμή αναγνωρίζοντας αυτή την αδυναμία τους, απλά και ταπεινά ζητούν στο δάσκαλό τους:  «Κύριε μάθε μας να προσευχόμαστε, όπως ο Ιωάννης έμαθε τους μαθητές του». Η απάντηση του Ιησού είναι άμεση: τους μαθαίνει  «το Πάτερ ημών» όπως λίγο πριν το ακούσαμε από τον ευαγγελιστή Λουκά. Αυτή είναι πιο σύντομη και ουσιώδης σε σχέση με εκείνη που αναφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος.

Είναι μια ευχάριστη έκπληξη  για τους δώδεκα να ακούσουν ότι μπορούν να απευθύνονται προς το Θεό και να τον αποκαλούν «Πατέρα», δεν συνέβαινε το ίδιο στο παρελθόν. Καταλαβαίνουν  ότι ο πρώτος λόγος της προσευχής  είναι η κοινωνία  με τον Παντοδύναμο Θεό. Οφείλει κανείς να ζητά την αγιότητα του ονόματός του  και τον ερχομό της βασιλείας του πάνω στη γη. Στη συνέχεια αποκαλύπτεται από τον Ιησού το πατρικό ενδιαφέρον του Θεού Πατέρα τις ανάγκες του σώματος μας αλλά  προπάντων της ψυχής μας, που έχει ανάγκη πάντοτε από το έλεος  και τη συγνώμη του. Ο Ιησούς μας πείθει ότι ο Θεός Πατέρας συνεχώς και δωρεάν μας συγχωρεί, γι’ αυτό οφείλουμε και εμείς να τον μιμούμαστε στις σχέσεις με τον πλησίον μας.

Έμμεσα  μας παροτρύνει να ζούμε την προσευχή μας,  όχι μόνο ως προνομιακό μέσον  επικοινωνίας  με το Θεό και τον πλησίον μας, αλλά επίσης και ως δέσμευση της  χριστιανικής ζωής μας. Εάν η προσευχή δεν μας καλυτερεύει  τότε η ζωή μας παραμένει άκαρπη.  Ο Κύριος μας δίνει και μια συμβουλή που πρέπει να την αξιοποιήσουμε: Η προσευχή μας πρέπει να είναι συνεχής, χωρίς διακοπές, δεν πρέπει  να απευθυνόμαστε στο Θεό Πατέρα μόνο στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας. Γι’ αυτό είστε αξιέπαινοι και όσες και όσοι ήλθατε στο νησί να ξεκουραστείτε αλλά δεν ξεχνάτε ότι η ξεκούραση της  ψυχής είναι η προσευχή. Οφείλουμε πάντοτε να προσευχόμαστε χωρίς να κουραζόμαστε, διότι  συνεχώς βρισκόμαστε σε ανάγκη, πάντοτε οφείλουμε αποδίδουμε ευγνωμοσύνη στο Θεό για τα μεγαλεία και τα δώρα του, πάντοτε να αναγγέλλουμε  τους αίνους του, πάντοτε  να βρισκόμαστε σε κοινωνία μαζί του.

Η αιτία  των κρίσεων μας,  των αποτυχιών μας, της μοναξιάς μας   είναι η αποξένωσή μας από το Θεό. είναι η εντύπωσή μας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε χωρίς Θεό και να λύσουμε από μόνοι μας τα όποια προβλήματα μας.

Αυτός είναι ο μεγαλύτερος πειρασμός στον οποίο μπορούμε να πέσουμε. Ίσως είναι και το μεγαλύτερο αμάρτημα που μπορούμε να διαπράξουμε. Ευτυχώς που  έχουμε λάβει το Άγιο Πνεύμα  και μας καθιστά υιοθετημένα παιδιά του Θεού και είναι εκείνο που μας δίνει τη χαρά και τη χάρη  συχνά να αναφωνούμε Αβά Πατέρα!

+Ν