ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ 2018
Με τη θριαμβευτική είσοδο στην Ιερουσαλήμ αρχίζει για τον Ιησού η μεγάλη εβδομάδα: πρώτα ο θρίαμβος και μετά το πάθος, ο θάνατος, η ανάσταση. “Ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου!” (Mατθ. 21,9). Αυτή η κραυγή αναφερόταν τότε όπως και σήμερα στον Ιησού από τη Ναζαρέτ. Αυτός είναι που έρχεται στο όνομα του Κυρίου. Σ’ αυτόν ψάλλουν το «Ωσαννά»! Αυτός είναι ο ευλογημένος: αυτός είναι ο Μεσσίας! Η θριαμβευτική υποδοχή του πλήθους, είναι ανθρώπινος θρίαμβος, γι’ αυτό προσωρινός και εφήμερος. Η ανάσταση όμως που ακολουθεί το θάνατο στο σταυρό, είναι θεϊκός θρίαμβος, πραγματικός και αιώνιος δηλαδή οριστικός.
Η διήγηση των Παθών του Ιησού Χριστού από το κατά Μάρκο άγιο Ευαγγέλιο μας εισάγει αμέσως στα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδα που σήμερα αρχίζει. Αυτή η εβδομάδα στην πραγματικότητα δεν είναι για τον Ιησού, αλλά για την κάθε μια και τον κάθε ένα μας. Ο καθένας μας καλείται να αγρυπνήσει με τον Ιησού και να συμμεριστεί μαζί του όχι μόνο τις χαρές αλλά προπάντων τα βάσανα, τις αποτυχίες. Ο πραγματικός χριστιανός είναι εκείνος που βαδίζει πίσω από το Χριστό με ένα σταυρό στους ώμους: αλλά με πιστότητα, υπομονή και προσκαρτερία!
Σήμερα ο Ιησούς παρουσιάζεται πράος, ταπεινός καιν ειρηνικός. Έτσι μας μαθαίνει ότι η μεγάλη δύναμη του κόσμου είναι η καλοσύνη: ο αληθινά δυνατός είναι ο άνθρωπος ο καλός. Νικητής είναι εκείνος που δίνει τη ζωή του για τους άλλους και όχι όποιος αφαιρεί τη ζωή από τους άλλους. Ο Ιησούς είναι ο μεγάλος νικητής γιατί δίνει τη ζωή του για τους άλλους, για μας.
“Η ψυχή μου είναι περίλυπος μέχρι θανάτου. Μείνετε εδώ και προσεύχεστε μαζί μου”. Είναι μία παράκληση και ταυτόχρονα ένα παράπονο, είναι αναζήτηση βοήθειας. Ο Ιησούς έχει ανάγκη από τους δικούς του, από τους φίλους του, αυτούς τους λίγους που έμειναν ακόμη εκεί, που όμως και αυτοί δεν αντέχουν να παραμείνουν άγρυπνοι και να προσευχηθούν μαζί του. Ο Ιησούς είναι μόνος, ο πόνος του τόσο μεγάλος που μετατρέπει τον ιδρώτα σε αίμα.
Γρήγορα τον ξέχασαν οι τυφλοί που τους έδωσε το φως, οι λεπροί που καθαρίστηκαν από την ανίατη αρρώστια τους, οι κωφάλαλοι που μίλησαν, οι κουτσοί που περπάτησαν, οι άρρωστοι που θεραπεύτηκαν, οι νεκροί που αναστήθηκαν. Είναι μόνος ο Ιησούς, ο διάβολος τον πειράζει ακόμη και τώρα: «πατέρα αν είναι δυνατό ας παρέλθει από μένα αυτό το ποτήρι», όμως η αγάπη του για τη σωτήρια αποστολή του, η δύναμη του Αγίου Πνεύματος, η αγάπη για το θέλημα του Πατέρα είναι πολύ πιο δυνατή: «Πατέρα να μη γίνει το θέλημά μου αλλά το δικό σου».
Πόσες φορές κι εμείς τον αφήσαμε μόνο τον Ιησού, τον εγκαταλείψαμε από φόβο ή εξ αιτίας της λίγης και αδύναμης πίστης, της ανθρωπαρέσκειάς μας, του εγωισμού μας, της αμαρτίας μας;
Όλοι ξέρουμε από προσωπική εμπειρία τι σημαίνει να έχουμε ανάγκη κάποιου και να μη βρίσκουμε κανένα που να είναι διατεθειμένος να μας βοηθήσει , να σταθεί δίπλα μας τη στιγμή ιδιαίτερα του πόνου και της μοναξιάς. Τότε είναι που ο πόνος γίνεται πιο βαρύς και πιο δυνατός και κάποιες φορές ανυπόφορος.
Όλα αυτά τα υπέστη ο Ιησούς για να μην υστερήσει στην αγάπη του για όλους, για να μπορέσει να σώσει όλους με κόστος την ίδια τη ζωή του.
Στη ζωή του ο κάθε Χριστιανός καλείται να μιμηθεί το Χριστό στη θυσία και στην καλοσύνη.
Για να μιμηθούμε τον Ιησού και να συμμετέχουμε στο Πάθος του δεν φθάνει να κόψουμε ένα κλαδί ελιάς, δεν φτάνει να φωνάξουμε Ωσαννά, είναι ανάγκη να κόψουμε τον εγωισμό μας. Δεν φθάνει να αποκαλούμαστε μαθητές του Χριστού, αλλά να συμπεριφερόμαστε ως αληθινοί μαθητές. Μπροστά στον τρόπο θανάτου του Ιησού, στη μεγάλη του προσφορά, μπροστά σ’ αυτόν το Θεό, που πεθαίνει για μας, είθε να αναγνωρίσουμε το μεγάλο μυστήριο της αγάπης του Θεού για μας και μαζί με τον εκατόνταρχο να ομολογήσουμε: “αληθινά αυτός είναι ο Υιός του Θεού!
+N
