Κρυμμένος πλούτος μέσα στα μικρά καθημερινά πράγματα
Περίοδος της Παρουσίας, καιρός επαγρύπνησης
Κατά τη διάρκεια της Παρουσίας, ο Πάπας Φραγκίσκος παρότρυνε «να είμαστε πάντοτε σε επαγρύπνηση και να περιμένουμε τον Κύριο»: «αφορά, εξήγησε κατά τη διάρκεια του Angelus της 3η Δεκεμβρίου 2017, στο να έχουμε μια ματιά κατανόησης για να αναγνωρίζουμε τόσο τις δυστυχίες όσο και τη φτώχεια των ατόμων και της κοινωνίας, καθώς και τον κρυμμένο πλούτο στα μικρά καθημερινά πράγματα, ακριβώς εκεί όπου ο Κύριος μας έχει θέσει».
Ενώ προΐστατο κατά την Θεομητορική προσευχή στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, μπροστά σε 15.000 άτομα, την πρώτη Κυριακή της Παρουσίας, ο Πάπας προέτρεψε να μην «παρασυρόμαστε από τη διασκέδαση ή τα επιφανειακά πράγματα», αλλά να στραφούμε προς τους άλλους, να «καταπολεμήσουμε την αδιαφορία και την σκληρότητα».
Ενθάρρυνε επίσης να απορρίψουμε τους πειρασμούς «της απιστίας στην κλήση του Κυρίου: μας δείχνει το σωστό δρόμο, το μονοπάτι της πίστης και της αγάπης, αλλά εμείς ψάχνουμε την ευτυχία μας αλλού».
Λόγια του Πάπα πριν τη Θεομητορική προσευχή.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Σήμερα ξεκινάμε την πορεία της Παρουσίας, η οποία θα κορυφωθεί τα Χριστούγεννα. Η περίοδος της Παρουσίας είναι ο χρόνος που μας δίνεται για να υποδεχθούμε τον Κύριο που έρχεται να μας συναντήσει, για να επαληθεύσουμε την επιθυμία μας για τον Θεό, για να κοιτάξουμε από πριν και να ετοιμαστούμε για την επιστροφή του Χριστού. Θα επιστρέψει σε εμάς κατά την εορτή των Χριστουγέννων, όταν θα θυμηθούμε τον ιστορικό ερχομό του στην ταπεινότητα της ανθρώπινης κατάστασης, αλλά έρχεται σε εμάς κάθε φορά που είμαστε πρόθυμοι να τον δεχτούμε και θα έρθει και πάλι στο τέλος του χρόνου για «να κρίνει τους ζωντανούς και τους πεθαμένους». Γι αυτό πρέπει πάντα να αγρυπνούμε και να περιμένουμε τον Κύριο με την ελπίδα να τον συναντήσουμε. Η σημερινή Θεία Λειτουργία μας εισάγει σε αυτό το υποβλητικό θέμα της επαγρύπνησης και της προσδοκίας.
Στο Ευαγγέλιο(βλ. Μκ. 13,33-37) ο Ιησούς μας προτρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να αγρυπνούμε, για να είμαστε έτοιμοι να τον υποδεχθούμε όταν θα επιστρέψει: «Προσέξτε, παραμείνετε ξάγρυπνοι: επειδή δεν ξέρετε πότε θα είναι η στιγμή […], αν έρθει ξαφνικά, δεν θα πρέπει να σας βρει να κοιμάστε». (vv. 33-36).
Ο άνθρωπος που προσέχει είναι αυτός που, μέσα στον θορυβώδη κόσμο, δεν αφήνει τον εαυτό του να παρασυρθεί από τη διασκέδαση και τα επιφανειακά πράγματα, αλλά ζει με τρόπο πλήρη και συνειδητό, ανησυχώντας κυρίως για τους άλλους. Με αυτή τη συμπεριφορά, συνειδητοποιούμε τα δάκρυα και τις ανάγκες του πλησίον και μπορούμε έτσι, να καταλάβουμε τις ανθρώπινες και τις πνευματικές ικανότητες και ιδιότητες. Ο προσεκτικός άνθρωπος απευθύνεται στη συνέχεια, προς τον κόσμο, επιδιώκοντας να καταπολεμήσει την αδιαφορία και την σκληρότητα που υπάρχει μέσα σ’ αυτόν και εκφράζοντας τη χαρά του για τους θησαυρούς και την ομορφιά που υπάρχουν και πρέπει να προστατευθούν.
Πρέπει να κοιτάμε με κατανόηση για να αναγνωρίζουμε τις δυστυχίες και τη φτώχεια των ατόμων και της κοινωνίας, καθώς και τον κρυμμένο πλούτο που βρίσκεται στα μικρά καθημερινά πράγματα, ακριβώς εκεί που το Κύριος μας έθεσε.
Ο άγρυπνος άνθρωπος είναι εκείνος που αποδέχεται την πρόσκληση να αγρυπνά, δηλαδή να μην αφεθεί να τον συνεπάρει ο ύπνος της αποθάρρυνσης, της έλλειψης ελπίδας, της απογοήτευσης. Ταυτόχρονα απομακρύνεται από την προσέλκυση των τόσο πολλών ματαιοδοξιών από τις οποίες ξεχειλίζει ο κόσμος και που εξαιτίας αυτών, μερικές φορές, θυσιάζουμε το χρόνο και την προσωπική και οικογενειακή γαλήνη. Αυτή είναι η οδυνηρή εμπειρία του λαού του Ισραήλ, την οποία μας διηγείται ο προφήτης Ησαΐας: ο Θεός φαινόταν ότι είχε αφήσει το λαό του να περιπλανιέται μακριά από τα μονοπάτια του (βλ. 63,17), αλλά ήταν το αποτέλεσμα της απιστίας του ίδιου του λαού (βλ. 64,4β). Και εμείς οι ίδιοι, συχνά βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση απιστίας μπροστά στην κλήση του Κυρίου: μας δείχνει τη σωστή οδό, το μονοπάτι της πίστης και της αγάπης, αλλά εμείς αναζητούμε την ευτυχία μας αλλού.
Το να είμαστε προσεκτικοί και άγρυπνοι είναι οι προϋποθέσεις για να μη συνεχίζουμε να «περιπλανόμαστε μακριά από τις οδούς του Κυρίου», χαμένοι μέσα στις αμαρτίες μας και τις απιστίες μας. Το να είμαστε προσεκτικοί και το να είμαστε άγρυπνοι είναι οι συνθήκες για να επιτρέψουμε στο Θεό να εισβάλει στην ύπαρξή μας, για να του δώσουμε το νόημα και την αξία της πλήρους καλοσύνης και τρυφερότητας της παρουσίας του. Είθε η Υπεραγία Θεοτόκος, παράδειγμα προσδοκίας για τον Θεό και εικόνα επαγρύπνησης, να μας οδηγεί προς τη συνάντηση του υιού της του Ιησού, αναζωογονώντας την αγάπη μας για Εκείνον.
Μετάφραση:ρφ
