Κάθε πόλεμος είναι αδελφοκτόνος
Η ελπίδα μας βάζει στο δρόμο προς την ειρήνη, ενώ η δυσπιστία και ο φόβος αυξάνουν "την ευθραυστότητα των σχέσεων και τον κίνδυνο βίας". Ως εκ τούτου, η έκκληση του Πάπα να είναι οικοδόμοι της ειρήνης, ανοιχτοί στο διάλογο χωρίς αποκλεισμό ή χειραγώγηση, βαδίζοντας προς μια οικολογική μετατροπή που είναι μια «νέα ματιά στη ζωή». Υπάρχουν πολλές πτυχές που άγγιξε ο Φραγκίσκος στο Μήνυμα, χωρισμένο σε 5 κεφάλαια, για την 53η Παγκόσμια Ημέρα της Ειρήνης, αφιερωμένη στο θέμα «Η ειρήνη ως οδός ελπίδας: διάλογος, συμφιλίωση και οικολογική μετατροπή».
Η ελπίδα μας δίνει φτερά για την ειρήνη
Έμπνευση της ανθρωπότητας, το "αντικείμενο της ελπίδας μας", "πολύτιμο καλό". Με αυτόν τον τρόπο ο Πάπας Φραγκίσκος προτείνει ά την ειρήνη, ως ένα στόχο προς τον οποίο πρέπει να επιτευχθεί με πολλές προσπάθειες. "Η ελπίδα – γράφει ο Πάπας – είναι η αρετή που μας βάζει στο δρόμο, μας δίνει φτερά για να προχωρήσουμε μπροστά ακόμα και όταν τα εμπόδια είναι ανυπέρβλητα". Ο Ποντίφικας ενθυμείται αναφέρεται «στα σημάδια του πολέμου και των συγκρούσεων», που αποτυπώνονται «στη μνήμη και στη σάρκα», τα οποία «δεν σταματούν ποτέ να χτυπάνε ιδιαίτερα τους φτωχότερους και τους πιο αδύναμους». Τραύματα που είναι αποτέλεσμα της ταπείνωσης, του αποκλεισμού, του πένθους, της αδικίας καθώς και της συστηματικής οργής ενάντια στον ίδιο τον λαό και την οικογένειά του.
Η αδελφοσύνη είναι η κληρονομιά της ανθρωπότητας
«Ακόμη και ολόκληρα έθνη – όπως αναφέρει το μήνυμα – είναι δύσκολο να απελευθερωθούν από τις αλυσίδες εκμετάλλευσης και διαφθοράς που τροφοδοτούν το μίσος και τη βία». Έτσι οι άνδρες και οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι στερούνται αξιοπρέπειας, σωματικής ακεραιότητας, ελευθερίας "συμπεριλαμβανομένων των θρησκευτικών ελευθεριών". «Κάθε πόλεμος – γράφει ο Πάπας – αποδεικνύεται ότι είναι μια αδελφοκτονία που καταστρέφει το ίδιο το έργο της αδελφοσύνης, που είναι εγγεγραμμένο στην έκφραση της ανθρώπινης οικογένειας». Ο Πάπας Φραγκίσκος εξηγεί τους λόγους του πολέμου που συχνά προκύπτουν από τη μισαλλοδοξία για την ποικιλομορφία του άλλου και "ενθαρρύνει την επιθυμία για κατοχή και τη θέληση να κυριαρχήσει".
Διαστρέβλωση και κατάχρηση εξουσίας
Ο πόλεμος πηγάζει από την καρδιά ενός ανθρώπου που μολύνεται από εγωισμό, από υπερηφάνεια και μίσος προς τους άλλους, μια «αρνητική εικόνα» και ως εκ τούτου να διαγραφεί και να αποκλειστεί. Είναι «διαστροφή των σχέσεων, ηγεμονικές φιλοδοξίες, καταχρήσεις εξουσίας, φόβος των άλλων και η διαφορά θεωρείται εμπόδιο». Υπενθυμίζοντας τα όσα ειπώθηκαν στην Ιαπωνία, ο Ποντίφικας τονίζει ότι «η διεθνής ειρήνη και σταθερότητα είναι ασυμβίβαστες με κάθε προσπάθεια να στηριχθεί ο φόβος της αμοιβαίας καταστροφής ή απειλή ολικής εξόντωσης», αλλά προκύπτουν μόνο από "μια παγκόσμια ηθική αλληλεγγύης και συνεργασίας"
Η Αδελφοσύνη δημιουργεί διάλογο και εμπιστοσύνη
«Η δυσπιστία και ο φόβος αυξάνουν την ευθραυστότητα των σχέσεων και τον κίνδυνο βίας, σε ένα φαύλο κύκλο που δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει σε μια σχέση ειρήνης. Με αυτή την έννοια, ακόμη και η πυρηνική αποτροπή δεν μπορεί να δημιουργήσει μόνιμη ασφάλεια ". Ποιο δρόμο λοιπόν να ακολουθήσουμε, για να σπάσουμε τη δυναμική της δυσπιστίας; "Πρέπει να ακολουθήσουμε – τονίζει ο Πάπας στο Μήνυμα – μια πραγματική αδελφότητα, που ελέγχεται από την κοινή προέλευση του Θεού και ασκείται στο διάλογο και την αμοιβαία εμπιστοσύνη. Η επιθυμία για ειρήνη είναι βαθιά εγγεγραμμένη στην καρδιά του ανθρώπου και δεν πρέπει να παραιτηθούμε σε κάτι λιγότερο από αυτό ".
Η μνήμη του παρελθόντος για ένα ειρηνικό μέλλον
«Η μνήμη είναι ο ορίζοντας της ελπίδας: πολλές φορές στο σκοτάδι των πολέμων και των συγκρούσεων, η μνήμη μιας ακόμη μικρής χειρονομίας αλληλεγγύης μπορεί να εμπνεύσει θαρραλέες και ακόμη και πιο ηρωικές επιλογές, να θέσει σε κίνηση νέες ενέργειες και να αναζωπυρώσει νέα ελπίδα στα άτομα και στις κοινότητες ». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Πάπας Φραγκίσκος ενθυμείται τη συγκινητική συνάντηση με τους Hibakusha, τους επιζώντες των ατομικών βομβιστικών επιθέσεων της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, οι οποίοι ακόμα μαρτυρούν τη φρίκη του παρελθόντος για να εγγυηθούν και να οικοδομήσουν ένα "πιο δίκαιο και αδελφικό" μέλλον. Η μνήμη είναι στην πραγματικότητα "η ρίζα" και "το ίχνος για τις παρούσες και μελλοντικές επιλογές της ειρήνης".
Η ειρήνη, μια πρόκληση που προέρχεται από την καρδιά
Έτσι, «το άνοιγμα και ο εντοπισμός μιας πορείας ειρήνης είναι μια πρόκληση, ακόμα όμως πολύπλοκη, καθώς τα συμφέροντα που διακυβεύονται, οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, κοινοτήτων και εθνών είναι πολλά και αντιφατικά». Γι΄αυτό και η έκκληση του Πάπα "για την ηθική συνείδηση και την προσωπική και πολιτική βούληση", επειδή η ειρήνη γεννιέται από την ανθρώπινη καρδιά και "η πολιτική βούληση χρειάζεται πάντα αναζωογόνηση για να ανοίξει νέες διαδικασίες που συμβιβάζουν και ενώνουν ανθρώπους και κοινότητες".
Οικοδόμοι της ειρήνης
Ο Πάπας Φραγκίσκος χρησιμοποιεί την εικόνα ενός κτιρίου που πρόκειται να οικοδομηθεί για να καθορίσει την ειρήνη, ως ένα ταξίδι που πρέπει να γίνει μαζί για να επιδιώξει το κοινό καλό, να κρατήσει το λόγο του και να σεβαστεί το νόμο. "Ο κόσμος – εξηγεί ο Πάπας – δεν χρειάζεται κενά λόγια αλλά πεπεισμένους μάρτυρες, οι ειρηνοποιοί ανοίγουν στο διάλογο χωρίς αποκλεισμό ή χειραγώγηση". Ο τρόπος να νικήσουμε είναι ο διάλογος, η δέσμευση να αναζητήσουμε την αλήθεια πέρα από τις διαφορετικές ιδεολογίες, καθιστώντας την εκτίμησή μας προς την άλλη πλευρά "μέχρι να αναγνωριστεί στον εχθρό το πρόσωπο ενός αδελφού". Ένα ασθενές έργο που ανοίγει ελπίδα, "ισχυρότερο από εκδίκηση" και αυτό μπορεί να «ξυπνήσει στους ανθρώπους την ικανότητα για συμπόνια και δημιουργική αλληλεγγύη». Επομένως, η Εκκλησία, θυμίζοντας τον Χριστό, συμμετέχει στην αναζήτηση μιας δίκαιης τάξης, που εξυπηρετεί το κοινό καλό.
Με συγχώρεση, αναγνωρίστε τον εαυτό σας ως αδελφούς
Ο Πάπας Φραγκίσκος συνιστά "να εγκαταλείψουμε την επιθυμία κυριαρχίας σε άλλους" και μας προτρέπει να μάθουμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον "ως συνανθρώπους, ως παιδιά του Θεού, ως αδέλφια". Περπατώντας σε αυτόν τον δρόμο, μπορεί να σταματήσει η «σκέψη της εκδίκησης» και να αγκαλιάσει τον τρόπο ελπίδας. «Η μάθηση για να ζήσουμε τη συγχώρεση αυξάνει την ικανότητά μας να γίνουμε άνδρες και γυναίκες της ειρήνης». Η αληθινή ειρήνη περνά μέσα από ένα πιο δίκιο οικονομικό σύστημα, όπως τόνισε ο Βενέδικτος XVI, πριν από δέκα χρόνια, στην Εγκύκλιο Caritas in veritate, επικαλούμενος μορφές οικονομικής δραστηριότητας "χαρακτηριζόμενες από μετοχές αμέλειας και κοινωνίας".
Οικολογική μεταστροφή, μια νέα ματιά στη ζωή
Υπενθυμίζοντας το Laudato si ', ο Πάπας ζητά μια οικολογική μεταστροφή ενόψει των συνεπειών της εχθρότητας μας προς τους άλλους, της αδυναμίας σεβασμού του κοινού σπιτιού και της καταχρηστικής εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, που θεωρούνται χρήσιμα εργαλεία μόνο για το σημερινό κέρδος, χωρίς σεβασμό προς τις τοπικές κοινότητες, για το κοινό καλό και τη φύση ». Η πορεία που έχει γίνει με τη Σύνοδο για τον Αμαζόνιο είναι ένα κίνητρο για την ανανέωση της «ειρηνικής σχέσης μεταξύ της κοινότητας και της γης, μεταξύ του παρόντος και της μνήμης, μεταξύ εμπειριών και ελπίδων». Ένα ταξίδι από την ακρόαση και την περισυλλογή του δόγματος του Θεού που μας ανοίγει στη συνάντηση με το άλλο, αναπτύσσοντας "το κοινό καλό ολόκληρης της ανθρώπινης οικογένειας". "Η οικολογική μετατροπή στην οποία απευθυνόμαστε – γράφει ο Πάπας γράφει – μας οδηγεί σε μια νέα ματιά στη ζωή, λαμβάνοντας υπόψη τη γενναιοδωρία του Δημιουργού που μας έδωσε τη Γη και που μας θυμίζει την χαρούμενη νηφαλιότητα της κατανομής", αφήνοντας να προκύψουν "όλες οι συνέπειες από τη συνάντηση με τον Ιησού στις σχέσεις μας με τον κόσμο ».
Παίρνετε όσα ελπίζετε
"Ο δρόμος της συμφιλίωσης – τονίζει ο Ποντίφικας στο τελευταίο κεφάλαιο του Μηνύματος – απαιτεί υπομονή και εμπιστοσύνη. Η ειρήνη δεν επιτυγχάνεται αν δεν υπάρχει η ελπίδα ". Είναι απαραίτητο να πιστέψουμε σε αυτό, αντλώντας έμπνευση από την αγάπη του Θεού για τον καθένα μας, "απελευθερώνοντας, απεριόριστη, ελεύθερη, ασταμάτητη αγάπη". Η πρόσκληση του Πάπα είναι να προχωρήσουμε πέρα από τους φόβους, που μπορεί να είναι πηγή σύγκρουσης. Να αυξήσουμε την κουλτούρα της συνάντησης, «τη δυνατότητα και το δώρο της γενναιόδωρης αγάπης του Θεού», να ζήσουμε την παγκόσμια αδελφοσύνη. Να συνεχίσουμε το συνεχές ταξίδι με τους πιστούς, μέσω του μυστηρίου της Συμφιλίωσης. Να ακολουθήσουμε , ένα το μονοπάτι κατά της βίας των σκέψεων, των λέξεων και των έργων προς τον γείτονά μας και ολόκληρη τη δημιουργία. Τη συγχώρεση που θα λάβουμε να την προσφέρουμε σε άλλους, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερο γινόμενοι «οικοδόμοι της δικαιοσύνης και της ειρήνης».
+Ν
