Καλωσορίζουμε τους μετανάστες δεν σημαίνει μόνο : "τους ανασύρουμε από τη θάλασσα"
Ο Πρόεδρος της Ιταλικής Caritas επιστρέφει στο θέμα των μεταναστών για να διευκρινίσει τις ιδιαιτερότητες της αρχικής υποδοχής, για την οποία η Εκκλησία παρενέβη για να βρεθεί λύση στην αποβίβαση στην Ιταλία και απευθυνόμενος στους πολιτικούς τους λέει: «Για να βάλετε ένα μπάλωμα σε ένα κοστούμι πρέπει να βρείτε ένα ύφασμα που να ταιριάζει στο κουστούμι "
Η ιστορία των ανθρώπων που ήταν μέρος της ομάδας των μεταναστών στο πλοίο Diciottiστη συνέχεια μεταφέρθηκαν και εκείνοι που έχουν αποσυρθεί από την Caritas σε κέντρα υποδοχής, για τη βελτίωση του Παγκόσμιου Κέντρου σε Rocca di Papa, μίλησε στο Radio Vaticana Ιταλίας 0 Καρδινάλιος Francesco Montenegro, Πρόεδρος της ιταλικής Caritas
R. – Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν τα εδάφη τους δεν έρχονται εδώ για να είναι αιχμάλωτοι ή να εισέλθουν σε στρατόπεδο. Είναι άνθρωποι που αρχίζουν ένα έργο. Είναι άνθρωποι που έχουν ανάγκες, που εγκαταλείπουν τη Χώρα τους επειδή υπάρχει πόλεμος ή πείνα. Και είναι άνθρωποι που αρχίζουν να σκέφτονται ότι θα μπορούν να βρουν δουλειά, να επανασυνδεθούν με την οικογένειά τους, να μείνουν με τους φίλους τους για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Η Ευρώπη θα πρέπει να καταλάβει ότι είναι καιρός να πάρει κάποια σημαντική θετική υπέρ των προσφύγων απόφαση, επειδή ένα τέτοιο μεγάλο ιστορικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με την προσφορά λίγης τροφής και μιας πρόχειρης στέγης.
Εκλαμπρότατε, πώς απαντάτε στις δηλώσεις του Ιταλού Υπουργού Εσωτερικών, ότι προφανώς αυτοί οι μετανάστες δεν χρειάζονται φροντίδα, υποδοχή και βοήθεια;
R. – Η υποδοχή δεν είναι μόνο: "Σας αποσύρω από τη θάλασσα". Αν ήταν μόνο αυτό θα ήταν εύκολη υποδοχή, όχι; Στην πραγματικότητα, μερικές φορές σκεφτόμαστε: "ας τους στείλουμε πίσω". Η υποδοχή είναι να επιτρέψεις σε ένα άτομο να οικοδομήσει μια ζωή αφού ξεφύγει από τις δυσκολίες της ζωής που ζούσε στη Χώρα του. Λέγεται επίσης ότι είναι άνθρωποι που εκμεταλλεύονται, που δεν έχουν κάποιο σχέδιο, οι οποίοι αρνούνται αυτό που τους προσφέρεται από τη Χώρα που φθάνουν …: Το πρώτο είναι το καθήκον μας ίνα να σώσουμε ζωές που κινδυνεύουν, έπειτα έρχεται και το δεύτερο καθήκον μας να τους προσφέρουμε τέτοιες συνθήκες που να μπορούν να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους ως άνθρωποι.
Ορισμένοι σχολιαστές σήμερα υπογραμμίζουν ότι το αξιέπαινο «μπάλωμα» που έθεσε η Εκκλησία αυτή τη καυτή στιγμή για να επιλυθεί το αδιέξοδο δεν θα παραμείνει για πολύ..
R. –Τοποθετήθηκε ένα μπάλωμα επειδή στην περίπτωση αυτή έπρεπε να τοποθετηθεί ένα μπάλωμα : δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε εκείνους τους ανθρώπους στη μέση της θάλασσας περιμένοντας εκείνους τους υπεύθυνους να πάρουν τις αποφάσεις τους. Αυτή είναι μια ανθρώπινη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και η ανθρωπότητα πρέπει να προσπαθήσει να βρει λύσεις. Έτσι, για να δώσουμε μια λύση σε ένα γεγονός, όπως αυτό ενός πλοίου και των ανθρώπων που ήταν σε αυτό, περιμένοντας κάποιος να τους σώσει, δεν μπορούσε η Εκκλησία να αδρανήσει. Αλλά η ιστορία αυτών των ανθρώπων δεν τελείωσε με την πρώτη αυτή απαραίτητη χειρονομία. Και δεν ήταν μόνο η Εκκλησία που έπρεπε να βοηθήσει , η Εκκλησία έβαλε το μπάλωμα, αλλά τα υπόλοιπα; Για να βάλετε ένα μπάλωμα χρειάζεστε ένα φόρεμα. Τώρα πρέπει να βρούμε το φόρεμα για να επισυνάψουμε τα μπαλώματα.
Εάν δεν υπήρχαν περισσότερες συγκεκριμένες δυνατότητες, ακόμη και από την πλευρά της Εκκλησίας, να βρουν τους απαραίτητους πόρους για την παροχή αρχικής βοήθειας, τι θα μπορούσε να συμβεί στην Ιταλία;
R. – Δεν νομίζω ότι θα πρέπει να βάλουμε την είδηση "πτώχευσης" στην πόρτα. Διότι εδώ το πρόβλημα – όπως ανέφερα πάντα – δεν είναι η μετανάστευση: η μετανάστευση είναι η συνέπεια μιας αδικίας που συνεχίζει να υπάρχει στον κόσμο και να ορίζει την ιστορία του κόσμου. Αυτοί οι άνθρωποι πληρώνουν ότι άλλοι τους στέρησαν Τους κατέλαβαν τα εδάφη του, τους πήραν τα σπίτια και την περιουσία τους και δημιούργησαν εποικισμούς με δικούς ανθρώπους. Αυτή είναι μια κατάφορη αδικία που κανείς λογικός άνθρωπος δεν πρέπει να την επιτρέψει να συνεχιστεί. Και όσο θα υπάρχει αυτή η αδικία, θα υπάρχουν και εκείνοι που θα συσκευάζουν τις αποσκευές τους και θα φεύγουν. Έτσι, εδώ πρέπει να αναρωτηθούμε αν υπάρχει κάτι που πρέπει να αλλάξει, ποιες είναι οι πραγματικές επιλογές που πρέπει να κάνουμε. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνο από την Εκκλησία, η οποία πρέπει πάντα να είναι διαθέσιμη για να βοηθήσει εκεί που υπάρχει ένας άνθρωπος που υποφέρει. Χρειάζεται να δώσει λύση και η πολιτική. Αυτή θα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα και πρέπει να το κάνουν τα πάντα για να λύσει το πρόβλημα. Είναι ντροπή για την ανθρωπότητα που εδώ και περισσότερα από τριάντα χρόνια, η μετανάστευση δεν μπορεί να βρει διεξόδους.
Για μένα το χριστιανό χρειάζεται να εξασφαλίσουμε μια ανθρώπινη υποδοχή, ένα πιάτο φαγητό και στη συνέχεια ένα σπίτι και μια αξιοπρεπή εργασία και όλα αυτά με πολλή.
Μετάφραση: δμφ
