Η ιστορία του Josef από τη Συρία
Σεπτέμβριος 2015
Είμαι 22 ετών, Χριστιανός από το Χαλέπι της Συρίας, όπου έζησα με τους γονείς μου και δύο μικρότερα αδέλφια. Πριν δύο εβδομάδες στο Χαλέπι ένας ελεύθερος σκοπευτής με πυροβόλησε. Πρόλαβα κι έπεσα κάτω, αλλά ο άνθρωπος πίσω μου χτυπήθηκε και σκοτώθηκε. Σοκαρίστηκα τρομερά, και ποτέ δεν θα ξεχάσω ό,τι συνέβη. Αυτή η εμπειρία με έκανε ν' αποφασίσω να φύγω από τη χώρα μου.
Δανείστηκα μερικά χρήματα από έναν φίλο, και χωρίς να το πω στους γονείς μου – η αναχώρηση μου θα ήταν πολύ οδυνηρό να την αποδεχτούν – πήγα με λεωφορείο στο Λίβανο, κι από εκεί στην Τουρκία με πλοίο. Στη Σμύρνη γνώρισα κάποιους δουλεμπόρους που μου είπαν ότι μια φουσκωτή λέμβος έφευγε μεσάνυχτα για την Ελλάδα, για τη Μυτιλήνη. Πήρα τη λέμβο και μετά από 5 ώρες, έχοντας χαθεί στη θάλασσα και μην ξέροντας για 2 ώρες που πηγαίναμε, έφτασα στη Μυτιλήνη.
Στη Μυτιλήνη ήταν δύσκολα, καθώς το μέρος ήταν ασφυκτικά γεμάτο από πρόσφυγες, οι οποίοι όλοι προσπαθούσαν να πάνε στην Αθήνα. Ευτυχώς έχω έναν αδελφό στην Κύπρο, και, κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς μου, ήμουν σε συχνή επαφή μαζί του. Μέσω αυτού, και με τη βοήθεια της Κάριτας Κύπρου, ενεργοποιήθηκε το Προσφυγικό Κέντρο της Κάριτας Ελλάς, στην Αθήνα, που με έφερε σε επικοινωνία με τον κ. Λεονάρδο, εθελοντή της Κάριτας στη Μυτιλήνη. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μου όταν ο Λεονάρδος μού τηλεφώνησε στη Μυτιλήνη, πήρε εμένα κι έναν φίλο μου και μας πήγαν στο σπίτι του Καθολικού εφημερίου του νησιού, όπου φάγαμε, κάναμε ένα μπάνιο και κοιμηθήκαμε.
Tην επόμενη μέρα αναχωρήσαμε για την Αθήνα, όπου εθελοντές της Κάριτας Ελλάς μάς έδωσαν μεγάλη ενίσχυση. Πήραμε ένα λεωφορείο για τα Σκόπια, μέσω Θεσσαλονίκης, και περιμέναμε 6 ώρες για να μπούμε στα Σκόπια. Έπειτα, από εκεί πήραμε ένα άλλο λεωφορείο για τα Σερβικά σύνορα και μπήκαμε στη Σερβία. Από εκεί πήραμε ένα ταξί για την Ουγγαρία, και αυτό ήταν το πιο δύσκολο μέρος, επειδή η αστυνομία ήταν εκεί με σκυλιά, περιμένοντας να συλλάβουν εμάς τους πρόσφυγες, να μας πάρουν δακτυλικά αποτυπώματα και να μας κλείσουν στη φυλακή.
Μπήκαμε στην Ουγγαρία το βράδυ, κρυφτήκαμε στα δάση και περπατούσαμε ανάμεσα στα δάση για 8 ώρες, μέσα στο κρύο και τη βροχή, με την αστυνομία να μας κυνηγάει. Φτάσαμε στη Βουδαπέστη, συναντήσαμε έναν άλλον δουλέμπορο, στον οποίο δώσαμε 1.000 ευρώ για να μας πάει στη Γερμανία, αποφεύγοντας την Αυστρία, και από εκεί επιπλέον 200 ευρώ για να φτάσουμε στο Μόναχο, όπου είχα φίλους.
Δόξα τω Θεώ, είμαι τώρα ασφαλής στη Γερμανία και το τελευταίο μου βήμα θα είναι να φτάσω στην Ολλανδία. Ευχαριστώ την Κάριτας, και όλους όσοι μας βοήθησαν, επειδή κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν τους πρόσφυγες!
