Η χειρότερη σκλαβιά είναι εκείνη του εγώ μας

“Η αγάπη καθιστά ελεύθερους ακόμη και στη φυλακή, ακόμη και αν είμαστε αδύναμοι  και περιορισμένοι”, μόνο η αγάπη που δίνεται από τον Ιησού μπορεί να σπάσει τις αλυσίδες της σκλαβιάς της αμαρτίας, ιδιαίτερα εκείνης  του «εγώ μας». Ο Δεκάλογος «που προωθείται από το Βιβλίο της Εξόδου, και επαναλαμβάνεται στο βιβλίο του Δευτερονομίου  με τον ίδιο σχεδόν τρόπο ”, με μόνη διαφορά σ’ αυτή την Τρίτη Εντολή, η οποία φαίνεται στην αρχή ως  ανάπαυση  για  να ευλογούμε τη δημιουργία  αλλά μετά μας “υπενθυμίζει το τέλος της σκλαβιάς”. Πρόκειται  για μία ημέρα δηλαδή   στην οποία “ο σκλάβος πρέπει να ξεκουράζεται όπως ο κύριός του, για να μπορέσει να τελέσει την ανάμνηση  του Πάσχα της ελευθερίας”.

Το μωσαϊκό της σκλαβιάς

Στην κατήχησή του ο Πάπας Φραγκίσκος ξεκαθαρίζει ότι υπάρχουν διάφορες “μορφές σκλαβιάς, τόσο εξωτερικής όσο και εσωτερικής”: υπάρχουν πράγματι, “οι περιορισμοί  όπως και οι καταπιέσεις, οι καταστρεμμένες  από τη βία ζωές και από άλλες μορφές  αδικίας”. Όπως “ οι ψυχολογικοί περιορισμοί, αλλά και οι κάθε λογής περιορισμοί”. Μια  σειρά ουσιαστικών πραγματικοτήτων  από τις οποίες  είναι φαινομενικά αδύνατο να πάρουμε αποστάσεις. Και όμως η ιστορία μάς προσφέρει παραδείγματα  ανθρώπων  που παρόλο  που είναι σημαδεμένοι από  μορφές καταπίεσης , κατάφεραν  να γνωρίσουν  την  “ανάπαυση της ευσπλαχνίας”: όπως πχ, ο Άγιος  Μαξιμιλιανός  Komble και ο Καρδινάλιος Van Thuan.

“Η ευσπλαχνία του Θεού μας ελευθερώνει. Και όταν εσύ συναντιέσαι με την ευσπλαχνία του Θεού ,  έχεις μία μεγάλη εσωτερική ελευθερία  και είσαι ικανός να την μεταδώσεις”.

Η σκλαβιά του «εγώ» μας

Ο Ποντίφικας βάζει με ιδιαίτερο τρόπο  προσπαθεί να προφυλάξει από  τη “σκλαβιά του εγώ μας”, μια “σκλαβιά που δεσμεύει  περισσότερο από τη φυλακή, περισσότερο από μία κρίση πανικού”.

“Το εγώ μπορεί να γίνει ένας βασανιστής που βασανίζει  τον άνθρωπο  όπου κι αν είναι και του προκαλεί  την πιο σκληρή καταπίεση, αυτή που ονομάζεται  ‘αμαρτία’, που δεν είναι μια ασήμαντη  παραβίαση ενός κώδικα, αλλά διάλυση της ύπαρξης και κατάσταση σκλαβιάς”.

Η κίτρινη καρδιά του ζηλιάρη

Αναρίθμητες είναι οι αμαρτίες που μπορούν να αλυσοδέσουν  την ανθρώπινη ύπαρξη: έτσι δεν υπάρχει  ανακωχή  για τον ζηλιάρη, “επειδή ο λαιμός είναι η υποκρισία του στομάχου, που είναι γεμάτο αλλά μας κάνει να νομίζουμε ότι είναι άδειο”; “το άγχος της κατοχής  καταστρέφει τον φιλάργυρο ”, “η φωτιά της οργής  και  το σαράκι  της ζήλιας καταστρέφουν τις ανθρώπινες σχέσεις”.

“Οι συγγραφείς γράφουν ότι η ζήλια κάνει κίτρινο το σώμα και την ψυχή, όπως ένας άνθρωπος που έχει  ηπατίτιδα: γίνεται κίτρινος,  Οι ζηλιάρηδες έχουν κίτρινη την καρδιά, διότι ποτέ δεν μπορούν τη φρσκάδα  της υγείας της ψυχής. Η ζήλια καταστρέφει”.

Η αγάπη του εσταυρωμένου

Ο “πραγματικός σκλάβος”, λοιπόν, είναι εκείνος που  είναι ανίκανος να αγαπήσει, η τρίτη εντολή  για τους χριστιανούς είναι “προφητεία του Κυρίου Ιησού, που σπάει την εσωτερική  σκλαβιά της αμαρτίας  για να τον καταστήσει τον άνθρωπο ικανό να αγαπά”.

“Η αληθινή αγάπη είναι η αληθινή ελευθερία: απομακρύνεται από τη διάθεση συνεχώς να συσσωρεύει υλικά αγαθά και οικοδομεί και πάλι τις αδελφικές σχέσεις, ξέρει  να δέχεται και να εκτιμά τον πλησίον, μεταμορφώνει σε  χαρούμενο δώρο κάθε κόπωση  και κάνει δυνατή την κοινωνία με τους άλλους. Η αγάπη κάνει ελεύθερους  ακόμη και εκείνους που βρίσκονται στη φυλακή , όσο αδύναμοι και περιορισμένοι κι αν  είναι”.

Η απάντηση της Παναγίας

Ο Πάπας υπενθύμισε  τέλος  την εορτή του ονόματος της Παναγίας που γιορτάστηκε  στις 12 Σεπτεμβρίου.

“Όλοι εμείς οι χριστιανοί είμαστε καλεσμένοι  να δεχτούμε  στο όνομα της Θεοτόκου Μαρίας, το μεγάλο σχέδιο του Θεού  που είχε γι’ αυτό το εξαιρετικό πλάσμα του και ταυτόχρονα να μιμηθούμε την απάντηση  αγάπης που η Παναγία έδωσε στον υιό της Ιησού, συνεργαζόμενη  ασταμάτητα στο έργο της σωτηρίας που εκείνος πραγματοποίησε.

κοινοποίηση άρθρου:

Περισσότερα

Διαβάστε ακόμη

Η Σύνοδος της Νίκαιας (3ο Μέρος) Πολιτικές και Εκκλησιαστικές συνέπειες

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ (3ο μέρος)  ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ    Ο Μέγας Κωνσταντίνος στην εκτίμηση του ανατολικού Χριστιανισμού    Όπως αναφέραμε στο προηγούμενο κείμενο, η Σύνοδος