Η προσευχή αρχίζει μαζί με τη ζωή και μας ελευθερώνει
Στην αίθουσα Παύλος Στ΄, ο Ποντίφικας συνεχίζει την πορεία των κατηχήσεων για το «Πάτερ Ημών», οι οποίες ξεκίνησαν την περασμένη εβδομάδα. Στο επίκεντρο της γενικής ακρόασης, το θέμα: «Μια προσευχή που ζητά με εμπιστοσύνη».
Η προσευχή «Πάτερ Ημών» είναι «σύντομη», αλλά «τολμηρή»: «ο Ιησούς δεν διδάσκει τρόπους για να «κερδίσουμε την εύνοια του Κυρίου, αντίθετα, μας καλεί να προσευχηθούμε σε αυτόν ρίχνοντας τα εμπόδια της υποταγής και του φόβου». Αυτό υπογραμμίζει ο Πάπας Φραγκίσκος κατά τη γενική ακρόαση, που έλαβε χώρα στην αίθουσα Παύλος Στ΄. Κατά τη διάρκεια του παραδοσιακού ραντεβού της Τετάρτης, ο Ποντίφικας συνεχίζει τις κατηχήσεις που είναι αφιερωμένες στην προσευχή «Πάτερ Ημών», μια προσευχή που «ο Ιησούς θέτει στα χείλη» των δικών του μαθητών.
Όχι σε φόρμουλες για να «κερδίσουμε την εύνοια του Κυρίου»
Ο Πάπας Φραγκίσκος θυμίζει ότι στο «Πάτερ Ημών» δεν «υπάρχουν προκατασκευασμένες σκέψεις αλλά «εμπιστοσύνη» και «υιική πιστότητα».
Η προσευχή «Πάτερ Ημών» έχει τις ρίζες της στην συγκεκριμένη πραγματικότητα του ανθρώπου. Για παράδειγμα, μας κάνει να ζητήσουμε το ψωμί, το καθημερινό ψωμί: ένα απλό αλλά ουσιαστικό αίτημα, που δηλώνει ότι η πίστη δεν αποτελεί κάτι το «διακοσμητικό», αποσπασμένο από τη ζωή, το οποίο παρεμβαίνει όταν ικανοποιούνται όλες οι άλλες ανάγκες. Αν μη τι άλλο η προσευχή ξεκινά μαζί με τη ζωή. Η προσευχή – μας διδάσκει ο Ιησούς – δεν αρχίζει για την ανθρώπινη ύπαρξη αφού γεμίσει το στομάχι: μάλλον παραμονεύει οπουδήποτε υπάρχει ένας άνθρωπος, ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος που πεινά, που κλαίει, που αγωνίζεται, που υποφέρει και ρωτάει «γιατί».
Η πολυετής αναζήτηση της ευτυχίας
Κατά κάποιο τρόπο, «η πρώτη προσευχή μας» ήταν «το κλάμα που συνόδεψε την πρώτη ανάσα μας», ένα κλάμα με το οποίο ανακοινώνεται το πεπρωμένο ολόκληρης της ζωής μας: η συνεχής πείνα μας, η συνεχής δίψα μας, η αναζήτηση της ευτυχίας μας».
Ο Ιησούς, στην προσευχή, δεν επιθυμεί να σβήσει ότι είναι ανθρώπινο, δεν επιθυμεί να το αναισθητοποιήσει. Δεν επιθυμεί να περιορίζουμε τις ερωτήσεις και τα αιτήματά μας μαθαίνοντας να τα υπομένουμε όλα. Αντ’ αυτού θέλει όλα τα δεινά, κάθε ανησυχία, να τα απευθύνουμε προς τον ουρανό και να γίνουν διάλογος.
Η επιμονή στην προσευχή
Στους παρόντες πιστούς, ο Πάπας Φραγκίσκος αναφέρει συγκεκριμένα ότι όλοι οφείλουμε να είμαστε σαν «τον τυφλό που ικετεύει στις πύλες τις Ιεριχούς». Εκείνος δεν ασχολήθηκε με το εάν ενοχλεί το Δάσκαλο, με το ότι ήταν ενοχλητικός με τις κραυγές του: «το μόνο που ήθελε ήταν να θεραπευτεί».
Η προσευχή όχι μόνο προηγείται της σωτηρίας, αλλά κατά κάποιο τρόπο ήδη την περιέχει, επειδή απελευθερώνει από την απελπισία όσους δεν πιστεύουν δίνοντας διέξοδο από τις τόσες πολλές αφόρητες καταστάσεις.
Ζητάτε από τον Πατέρα, χωρίς φόβο
Ορισμένοι, στο παρελθόν, ενστερνίστηκαν τη θεωρία ότι η «προσευχή με την οποία ζητάμε αποτελεί μια αδύναμη μορφή πίστης», ενώ εκείνη «η περισσότερο αυθεντική» είναι αυτή του «καθαρού αίνου, εκείνη που αναζητά τον Θεό χωρίς το βάρος οποιασδήποτε αίτησης». Αλλά αυτό, τονίζει ο Ποντίφικας, δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια.
Η πίστη [προσευχή] με την οποία αιτούμαστε κάτι είναι αυθεντική! Είναι αυθόρμητη! Αποτελεί πράξη πίστης στον Θεό που είναι Πατέρας, που είναι καλός, ο οποίος είναι παντοδύναμος. Αποτελεί μια πράξει πίστης για μένα, που είμαι μικρός, αμαρτωλός, αναγκεμένος. Και γι αυτό η προσευχή με την οποία ζητάμε κάτι, είναι πολύ ευγενής. Ο Θεός είναι ο Πατέρας που έχει τεράστια συμπόνια για εμάς και θέλει τα παιδιά του να του μιλάνε χωρίς φόβο, άμεσα: «Πατέρα» ή κατά τις δυσκολίες: «Αλλά Κύριε, τι μου έκανες;». άμεσα. Γι αυτό μπορούμε να του διηγηθούμε τα πάντα, ακόμη και αυτά που στη ζωή μας παραμένουν διαστρεβλωμένα και ακατανόητα.
Μετάφραση: ρφ
