Η πίστη αναγεννιέται από τις πληγές  του Ιησού που αγγίζουμε μέσω των πληγών των ανθρώπων.

Ο Ιησούς αναστημένος αλλά ακόμη πληγωμένος, που εμφανίζεται στους μαθητές του  λέγοντάς τους:  “Ειρήνη σε σας” ένα εδάφιο του Ευαγγελίου  που φωτίζει μια όψη της. Μόνο, όταν ο Απόστολος Θωμάς  έθεσε το δάκτυλο στην πλευρά του Ιησού, τον αναγνώρισε ως τον Κύριο.

 Το άγγιγμα λοιπόν των πληγών  φαίνεται ως βασικό  για την ομολογία της πίστης. Αυτό σημαίνει  ότι, εκείνοι που είναι σταλμένοι  να αναγγείλουν το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, μπορούν να εκπληρώσουν την αποστολή τους  με αυθεντικότητα,  μόνο  εάν μπορούν να αγγίξουν τις πληγές  της ανθρωπότητας.   Και αυτό ισχύει για την Εκκλησία ιδιαίτερα στους καιρούς μας. Αυτό ανάφερε ο π. Tomas Halik, τυφλός ιερέας και καθηγητής, που υπογραμμίζει  ότι για να μπορέσουμε να ζήσουμε την αυθεντική πίστη, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας  μπροστά  στις πληγές της ανθρωπότητας, που είναι οι πληγές του Χριστού.

Η πίστη γεννιέται και «αναγεννιέται» στον άνθρωπο μόνο από τις πληγές του Κυρίου, εσταυρωμένου και αναστημένου, που τις αγγίζουν  μέσω των πληγών της ανθρωπότητας.

Είναι αλήθεια  ότι οι πληγές  της σταύρωσης  στο σώμα  του αναστημένου Κυρίου  είναι μία πρόκληση  στην ανθρώπινη  λογική. Ο Ιησούς, πράγματι, δεν παρουσιάστηκε  με ένα τελικό θρίαμβο, εκμηδενίζοντας κάθε σημάδι  πόνου. Οι  πληγές στο ένδοξο σώμα  του Χριστού αντιπροσωπεύουν  την ενσαρκωμένη ενθύμηση  των σχέσεων  που καθόρισαν  τη ζωή του και το θάνατό του.  Είναι ακριβώς οι πληγές  του Χριστού που φανερώνουν τη συνέπεια  της αγαπητικής σχέσης  με τους φτωχούς, τους αρρώστους,  τους τελώνες, τις γυναίκες αμφιβόλου συμπεριφοράς, τα θορυβώδη παιδιά, τους ξένους κλπ. Οι πληγές του Ιησού είναι πράγματι  οι πληγές  των άλλων που εκείνος φέρνει πάνω του, και επομένως  μας υπενθυμίζουν εκείνη την αγάπη που είναι έτοιμη να τραυματιστεί  από οίκτο προς τους ανθρώπους. Και μόνο οι πληγές  αγάπης μπορούν να θεραπεύσουν.

Οι πληγές υπενθυμίζουν τον πόνο του αθώου και του προδομένου

Για το λόγο αυτό οφείλουμε να πλησιάσουμε  στις πληγές  των ανθρώπων χωρίς να φοβόμαστε  μη τυχόν τραυματιστούμε. Είναι αλήθεια  ότι οι πληγές μάς υπενθυμίζουν την προδοσία, όπως το υπενθύμισαν  στους μαθητές  που, από φόβο,  έφυγαν μακριά εγκαταλείποντας μόνο του τον Ιησού. Ακόμη και ο ίδιος ο Πέτρος αρνήθηκε  ότι γνωρίζει τον Κύριο.

Οι πληγές του Ιησού  υπενθυμίζουν και σε μας τις πληγές που συχνά  προκαλούνται από τη φιλοδοξία, την τύφλωση, αλλά και την κακή χρήση της εξουσίας που όλα αυτά έχουν καταδίκασαν σε θάνατο έναν αθώο άνθρωπο και μάλιστα ως εγκληματία. Οι πληγές του αναστημένου Χριστού μας υπενθυμίζουν  τη  τον πόνο του αθώου, αλλά και της αδυναμίας και της ανηθικότητάς μας".

Για να θεραπεύσετε, μην φοβάστε να πληγωθείτε

Για να είμαστε φορείς της θεραπείας, πρέπει να διώξουμε κάθε τάση  κοσμικών σκέψεων που αποφεύγει να αγγίξει τις πληγές των άλλων. Οι τραυματίες από την κακοποίηση και το σκάνδαλο έχουν ανάγκη από αυθεντικούς μάρτυρες της ανάστασης του Χριστού, που μας φέρνουν πιο κοντά τις πληγές του, ως πρώτη πράξη της πίστης.

Σήμερα, όμως, στις καρδιές των ανθρώπων υπάρχει ένας μεγάλος φόβος που μας κάνει να αποφεύγουμε να αγγίζουμε τις πληγές του κόσμου, γιατί φοβούμαστε  να κοιτάξουμε κατά πρόσωπο  την  θνησιμότητα,  την αδυναμία, την ανηθικότητα μας. Αν όμως αρνούμαστε το θάνατο, τότε είναι που τον επιβάλλουμε.

Ο πόνος και η ταλαιπωρία στην πραγματικότητα μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε ευάλωτοι. Παραπλανιόμαστε όταν πιστεύουμε «ότι τα πολλά χρήματα, το σωστό ασφαλιστήριο συμβόλαιο, οι κάμερες CCTV, το τελευταίο μοντέλο του αυτοκινήτου ή η συμμετοχή μας σε συλλόγους που παρέχουν αναζωογόνηση, μπορούν να μας κάνουν αθάνατους. Όλα αυτά  μας παρασύρουν να εξαφανίζουμε από τους δρόμους τους μας τους πληγωμένους, και όταν από αυτούς τους δρόμους περνούν  προσωπικότητες, κρύβουμε τις αθλιότητές μας, τις κάθε λογής  παράγκες   πίσω από τις ζωγραφισμένες εικόνες.

Συχνά ο φόβος του πόνου μας οδηγεί στο να αποφεύγουμε τις πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις και την αληθινή αγάπη που αφορά την απόδοση και τα τρωτά σημεία στην αντιμετώπιση του ενός από τον άλλο. Ο φόβος του πόνου σκοτώνει την εσωτερική ζωή μας και μας κάνει αδιάφορους στις ανάγκες των άλλων. Επομένως η ικανότητά μας να αγαπάμε θα μπορούσε να πεθάνει.

Ο φόβος οδηγεί επίσης σε βίαιες και παράλογες συμπεριφορές, για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, όταν δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος και εκείνοι που σπέρνουν τον τρόμο στους άλλους και στην κοινωνία πραγματικά φοβούνται οι ίδιοι πολύ περισσότερο.

Δεν πρέπει απλά να περιοριζόμαστε  στο αγγίζουμε  τις πληγές του Ιησού, μέσω των πληγών των συνανθρώπων μας, αλλά αναγνωρίζοντας  την ενοχή στην πρόκληση των πληγών στους άλλους να ακούμε το κάλεσμα για συμφιλίωση και να βλέπουμε την παρουσία του Κυρίου στον τραυματισμένο κόσμο.

+Ν