Η ευσπλαχνία είναι ο κτύπος της καρδιάς του Θεού

Στη συγνώμη του Θεού βρίσκουμε  τη χαρά, την ευσπλαχνία  και την ελπίδα. Η προτροπή του Πάπα Φραγκίσκου στη Λειτουργία που τέλεσε στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου, την Κυριακή του Θωμά στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου ενώπιον 50 χιλιάδων πιστών σύμφωνα με στοιχεία της φρουράς του Βατικανού και 550 Ιεραποστόλων της Ευσπλαχνίας. Ιερείς οι οποίοι από το Ιωβηλαίο έτος της Ευσπλαχνίας  συνεχίζουν τη διακονία του ως σημείο  της συγνώμης του Θεού

Τα χέρια για να αγγίξουν τις πληγές του Χριστού, βρίσκοντας την αγάπη του και οι κλειστές πόρτες  της ντροπής, της παράδοσης της αμαρτίας  για να ανακαλύψουμε  ότι εκεί είναι που ο Θεός  μας συναντά. Ο Πάπας αναφέρθηκε σε δύο δυνατές και χαρακτηριστικές εικόνες στην ομιλία του:

Ο Πάπας αναφερόμενος στην ευαγγελική περικοπή της ημέρας  υπενθύμισε ότι και εμείς όπως ο Θωμάς έχουμε ανάγκη  να αγγίξουμε με το χέρι, διότι «δεν αρκεί  να γνωρίζουμε ότι ο Θεός υπάρχει», διότι «δεν μας ελκύει ένας Θεός απόμακρος, επειδή απλώς είναι δίκαιος και άγιος».

Το να εισέλθουμε στις πληγές  του σημαίνει   να διαπιστώσουμε την ανυπολόγιστη αγάπη που πηγάζει. Αυτή είναι η οδός. Είναι να καταλάβουμε ότι κτυπά για μένα, για σένα, για καθένα  από μας. Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, μπορούμε να συνεχίσουμε να λεγόμαστε χριστιανοί  και να μιλούμε για τις όμορφες αξίες της πίστης, αλλά ως μαθητές, έχουμε ανάγκη  να δούμε τον Ιησού αγγίζοντας  την αγάπη του.  Μόνο έτσι  πηγαίνουμε  στην καρδιά της πίστης και ως μαθητές, βρίσκουμε  μια ειρήνη και μία χαρά πιο δυνατή από κάθε αμφιβολία.

Να αγγίξουμε τις πληγές για να ερωτευθούμε

Με αυτή την πράξη, ο Θωμάς αναγνωρίζει  τον Κύριό του. «Ο Θεός μου»:  λέει ο μαθητής  και προφέροντας αυτές τις λέξεις , υπογραμμίζει ο Πάπας , «τιμούμε  την ευσπλαχνία  του διότι  είναι Εκείνος  που θέλησε  να γίνει δικός μας». Είναι μια ιστορία αγάπης  που γεννιέται  από το γεγονός ότι έγινε άνθρωπος για μας με το θάνατο και την ανάστασή του: «είσαι ο Θεός μου , είσαι η ζωή μου. sei il mio Dio, sei la mia vita. Σε σένα  – λέει ο Πάπας Φραγκίσκος  – βρήκα την αγάπη  που έψαχνα και ακόμη περισσότερο, που δεν μπορούσα να φανταστώ».

Εισερχόμενοι, μέσω των πληγών, στο Μυστήριο του Θεού, καταλαβαίνουμε  ότι η ευσπλαχνία δεν είναι μια ιδιότητα μεταξύ των άλλων , αλλά  ο κτύπος της ίδιας της καρδιά του.  και τότε, όπως ο Θωμάς, δεν ζούμε πια ως αβέβαιοι μαθητές, ευσεβείς αλλά, γινόμαστε  και εμείς  αληθινοί εραστές του Κυρίου!

Η συγνώμη για να βρούμε την αληθινή αγάπη.

«Πώς να γευθούμε αυτή την αγάπη, πώς να αγγίξουμε σήμερα με το χάρη την ευσπλαχνία  του Ιησού;»  με τη συγχώρηση των αμαρτιών   εξηγεί ο Πάπας  – και με το να  αφήσουμε τον εαυτό μας  να συγχωρηθεί».  Νικώντας  τη σεμνοτυφία της ομολογίας και «να εγκλωβιστούμε με κλειστές τις πόρτες». Είναιπράγματιη ντροπή«τοπρώτοβήμασυνάντησης».

Η ντροπή είναι ένα μυστικό κάλεσμα της ψυχής που έχει ανάγκη από τον Κύριο για να νικήσει το κακό. Τοδράμα  είναιόταν  δεν ντρεπόμαστε  πια γιατί ποτε. Εμείς δεν φοβόμαστε  να δοκιμάσουμε την ντροπή! Και περνάνε από την ντροπή στη συγνώμη! Μη φοβάστε  να ντρέπεστε: Μη φοβάστε.

Έπειτα υπάρχει η συνήθεια  που γεννιέται  από τη συχνή επανάληψη  των ίδιων αμαρτημάτων, τη συχνή πτώση,  μ το να είμαστε κατ 'εξακολούθηση παραβάτες , “αλλά – λέει ο Πάπας – χρειάζεται η απόφαση του να ζητούμε  την ευσπλαχνία « διότι  το μυστήριο της συγνώμης  δεν μας αφήνει  όπως είμαστε  αλλά μας  «ανανεώνει, μας δίνει θάρρος , αισθανόμαστε κάθε φορά ότι αγαπιόμαστε από το Θεό πιο πολύ».

Και όταν  αγαπημένοι, ξαναπέφτουμε, δοκιμάζουμε μεγαλύτερο πόνο  σε σχέση με πρώτα. Είναι ένας ευεργετικός πόνος, που αργά αλλά σταθερά  αποσπάται από την αμαρτία. Ανακαλύπτουμε  τότε  ότι η δύναμη  της ζωής  συνίσταται στο να λάβουμε τη συγνώμη από το θεό , και να προσχωρήσουμε, από συγνώμη σε συγνώμη.

Να εξομολογούμαστε για να συναντήσουμε το Θεό που πάντα συγχωρεί.

Ο Πάπας Φραγκίσκος  μιλά ακόμη για την πόρτα την κλειστή  από την αμαρτία  που διαπράττουμε.  Όταν δεν  συγχωρούμε ο ένας τον άλλο, πιστεύουμε ότι και ο Θεός δεν θα μας συγχωρήσει  και όμως ο Κύριος  πάντα μας συγχωρεί επειδή μας αγαπά. Αυτό είναι το θαύμα που κάνει η αγάπη.

Εκείνος ποτέ δεν αποφασίζει  να χωριστεί από μας, είμαστε εμείς που τον αφήνουμε έξω από τη ζωή μας. ¨Όταν όμως εξομολογούμαστε  γίνεται τον ανήκουστο: Ανακαλύπτουμε  ότι ακριβώς ότι αυτή η αμαρτία που μας κρατούσε  μακριά από τον Κύριο , γίνεται ο τόπος  της συνάντησης  μαζί Του. Εκεί ο πληγωμένος Θεός της αγάπης έρχεται σε συνάντηση των δικών μας πληγών.

Στο  Θεό  της αγάπης και της ευσπλαχνίας με τη συγνώμη του θα βρούμε τη χαρά μας , με την ευσπλαχνία του την ελπίδα  μας».

+Ν