Η ευκαιρία για να βάλουμε σε τάξη τη ζωή μας
Το νέο άρθρο του π. Federico Lombardi, για να κοιτάξουμε το μέλλον που μας περιμένει: ο χρόνος για τον Κύριο, τον οποίο ανακαλύψαμε ξανά ζώντας περιορισμένοι λόγω της πανδημίας, είναι μια πηγή νοήματος για όλο το υπόλοιπο διάστημα της ύπαρξής μας.
Μία από τις πρώτες παρατηρήσεις που κάνει ο Πάπας Φραγκίσκος στην Εγκύκλιο Laudato si' (Δοξασμένος να ‘σαι), βλέποντας “αυτό που συμβαίνει στο σπίτι μας”, αφορά την “ταχύτητα”, δηλαδή τη συνεχή επιτάχυνση των αλλαγών στην ανθρωπότητα και τον πλανήτη, σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση των ρυθμών της ζωής και της εργασίας. Ο Πάπας παρατηρεί ότι αυτή η ταχύτητα έρχεται σε αντίθεση με τους φυσικούς χρόνους της βιολογικής εξέλιξης, και αναρωτιέται αν οι στόχοι των αλλαγών προσανατολίζονται προς το κοινό καλό και την ανθρώπινη, ολοκληρωμένη και βιώσιμη ανάπτυξη.
Όλοι εμείς που έχουμε φτάσει σε μια συγκεκριμένη ηλικία, κοιτάζοντας το σύντομο χρονικό διάστημα της ζωής μας, κάναμε πολλές φορές τη διαπίστωση της ποσότητας των πραγμάτων που είδαμε εντελώς να αλλάζουν, και που μετά από έναν ακόμη μικρότερο κύκλο ετών άλλαξαν πάλι. Ευτυχώς, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, όπως οι συνθήκες διαβίωσης πολλών φτωχών ανθρώπων, οι δυνατότητες θεραπείας και χειρουργικών επεμβάσεων, ελευθερίας μετακινήσεων, εκπαίδευσης, ενημέρωσης και επικοινωνίας. Αλλά ταυτόχρονα, η παροχή περιττών αγαθών επιταχύνθηκε πολύ πιο πέρα από όσο ήταν απαραίτητο, μόνο και μόνο για να τροφοδοτήσει την οικονομική ανάπτυξη και τα κέρδη ορισμένων τομέων. Η διαφήμιση ωθεί με εμμονή την επιθυμία για περιττές αγορές, δημιουργώντας μια πραγματική εξάρτηση που κάνει την τελευταία επινόηση και το πιο πρόσφατο προϊόν να φαίνονται απαραίτητα… Έτσι σε πολλούς τομείς η επιτάχυνση της αλλαγής κινδυνεύει να γίνει αυτοσκοπός, μια δουλεία παρά μια πρόοδος. Φαίνεται σαφές ότι έχει ακολουθηθεί η οδός ενός μη βιώσιμου ρυθμού, ο οποίος αργά ή γρήγορα θα διαρραγεί, όπως δείχνουν οι εξαιρετικά σοβαροί περιβαλλοντικοί κίνδυνοι.
Από την πλευρά τους, πολλά ενεργά άτομα, καλά ενσωματωμένα στη λειτουργία του σύγχρονου κόσμου με σημαντικούς ρόλους, εργάζονται συνήθως με πολύ έντονους, για να μην πούμε φρενήρεις, ρυθμούς δραστηριότητας. Συχνά το κάνουν στην αρχή με πάθος και ευχαρίστηση, αλλά έπειτα συνειδητοποιούν ότι πληρώνουν πολύ βαρύ τίμημα όσον αφορά τις ανθρώπινες και οικογενειακές σχέσεις, τη συναισθηματική ζωή, τη συνολική ισορροπία της προσωπικότητάς τους.
Τώρα αυτός ο ολοένα και πιο επιταχυνόμενος αγώνας δρόμου υπέστη ένα τρομερό σοκ. Οι δείκτες των οικονομικών δραστηριοτήτων είναι αναστατωμένοι, τα σχέδιά μας μας έχουν αναπροσαρμοστεί, τα ραντεβού και τα ταξίδια έχουν ακυρωθεί. Για πολλούς ανθρώπους, ο χρόνος είναι σαν να έχει αδειάσει και έχουν αποπροσανατολιστεί.
Ναι… ο χρόνος… Πώς να τον ζήσω; Σε τι χρησιμεύει εν τέλει; Υπάρχει ο χρόνος της δραστηριότητας, αλλά υπάρχει και ο χρόνος της γεμάτης χαρά προσμονής, ο χρόνος να είμαστε μαζί και να δείχνουμε την αγάπη μας ο ένας στον άλλον, ο χρόνος της στοχαστικής ομορφιάς, ο χρόνος της μακράς και άϋπνης νύχτας, της γεμάτης πόνο αναμονής… Υπάρχει επίσης η πιθανότητα να σπαταλήσουμε πολύ χρόνο άσκοπα, νιώθοντας πικρία από μια αίσθηση ανικανότητας και κενού… Υπάρχει επίσης ο χρόνος να μείνεις με τον εαυτό σου… Υπάρχει επίσης ο χρόνος να μείνεις με τον Θεό; Όταν είμαστε γεμάτοι ζωή, αυτό το τελευταίο το απωθούμε συχνά στο περιθώριο της ύπαρξης, διότι μπορούμε να βρούμε αμέτρητα πράγματα να κάνουμε πρώτα, που μας φαίνονται πιο επείγοντα ή ευχάριστα, ενώ το να μείνουμε ενώπιον του Κυρίου μπορεί να αναβληθεί.
Για πολλούς ανθρώπους, αυτή η περίεργη περίοδος παραμονής στο σπίτι λόγω της πανδημίας ήταν ένας χρόνος ανακάλυψης της προσευχής. Αναρωτιέται κανείς αν η μειωμένη πιθανότητα μετάβασης στην εκκλησία θα επηρεάσει αρνητικά την πίστη και την πνευματική ζωή·αλλά μπορεί επίσης να είναι ένας χρόνος κατά τον οποίο – όπως είπε ο Ιησούς στη Σαμαρείτιδα – μαθαίνουμε να λατρεύουμε τον Κύριο εν πνεύματι και αληθεία σε κάθε τόπο, ακόμη και στο σπίτι όπου είμαστε αναγκασμένοι να μείνουμε, ακόμη και σε μια εξαναγκαστική εξωτερική αδράνεια. Ο Ιησούς προσθέτει ότι το Πνεύμα πνέει παντού και όπου θέλει, αλλά χωρίς να αποκλείουμε ότι μπορούμε κι εμείς να του προσφέρουμε ευκαιρίες και τρόπους να πνεύσει, βοηθώντας αμοιβαία ο ένας τον άλλον με χίλιους τρόπους ώστε να διατηρηθεί ζωντανή η παρουσία του Θεού στον ορίζοντα της εποχής μας, με τη μαρτυρία, τον λόγο, την εγγύτητα, τη φιλευσπλαχνία.
Ο χρόνος για τον Κύριο μπορεί να φαίνεται περιθωριακός μέσα στην ημέρα, αλλά στην πραγματικότητα είναι εκείνος από τον οποίο μπορεί να αναβλύσει μια πηγή νοήματος και τάξης για όλο το υπόλοιπο διάστημα της ζωή μας υπό το φως του Ευαγγελίου. Τι ήταν καλό στις μέρες μου, σε αυτή τη μέρα μου; Με ποιο πνεύμα έζησα τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους με τους οποίους ζω μαζί ή τους οποίους συνάντησα; Όλοι έχουμε ακούσει για την “εξέταση της συνείδησης”, ώστε να θέσουμε τον εαυτό μας ενώπιον του Θεού και έτσι να αποκαταστήσουμε την τάξη στη ζωή μας. Αλλά πολλές φορές το ξεχνάμε. Η πανδημία που έχει αναστατώσει τους ρυθμούς της ζωής μας, δεν είναι μήπως μια απροσδόκητη ευκαιρία να τους αναδιατάξουμε, έτσι ώστε να βρουν τον σκοπό και το νόημά τους; Μόνο για εμάς ή μήπως και για την ανθρώπινη κοινότητά μας;
————————–
Πηγή: Vatican News
Μετάφραση: π.Λ
