Η Άνοιξη που μας έκλεψαν, θα επιστρέψει
Υπηρετεί σε έναν θάλαμο Covid-19 του νοσοκομείου “Πάπας Ιωάννης 23ος” στο Μπέργκαμο. Το όνομά της είναι Mάρθα Ribul και ευχαριστεί τον Πάπα που θυμήθηκε το θάρρος των γυναικών. “Όταν κοιτάζω την Άνω Πόλη του Μπέργκαμο, τόσο όμορφη, ξέρω ότι η Άνοιξη που μας έκλεψαν, θα επιστρέψει”.
“Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας λέει ότι το 70% των υγειονομικών και κοινωνικών λειτουργών που έχουν αφοσιωθεί στην καταπολέμηση αυτής της πανδημίας είναι γυναίκες και επομένως, κατά τη γνώμη μου, ήταν σημαντικό ότι ο Πάπας θέλησε με έντονο τρόπο να θυμηθεί αυτήν την πτυχή, που αφορά το φύλο των εργαζομένων”. Η Μάρθα Ribul, 27 ετών, νοσηλεύτρια σε τμήμα ασθενών Covid-19 του νοσοκομείου “Πάπας Ιωάννης 23ος”στο Μπέργκαμο, σχολιάζει τα λόγια του Πάπα Φραγκίσκου ο οποίος, κατά την προσευχή Regina Coeli, τη Δευτέρα του Πάσχα, ζήτησε από τον Κύριο να μας δώσει “το θάρρος των γυναικών”. “Αυτό το θάρρος των γυναικών συχνά τίθεται στο παρασκήνιο”, σχολιάζει η Μάρθα. “Δεν σημαίνει ότι οι γυναίκες είναι καλύτερες από τους άνδρες: εξακολουθούμε φυσικά να εργαζόμαστε δίπλα-δίπλα, εργαζόμενες και εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας. Αλλά όντως μέσα στην καθημερινή μας εργασία πιστεύω ότι εμείς οι γυναίκες νοσηλεύτριες και νοσοκόμες φέρνουμε το δικό μας βίωμα και τη δική μας ευαισθησία που οφείλεται ακριβώς στη γυναικεία ιδιότητά μας”. Η Μάρθα Ribul εργάζεται στη Διεθνή Συνεργασία εδώ και μερικά χρόνια, και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εργάστηκε σε μια παραγκούπολη στο Ναϊρόμπι. Η πανδημία του κορωνοϊού, αναπάντεχα, την οδήγησε να συνεχίσει τη νοσηλευτική της υπηρεσία στην πόλη της, το Μπέργκαμο, που επηρεάστηκε από τον Covid-19 περισσότερο από κάθε άλλη πόλη στην Ιταλία.
Στο προφίλ σας στο WhatsApp αναφέρατε αυτήν τη φράση: “Ναι, εκείνη τη χρονιά μου στέρησαν την Άνοιξη”. Μια σαφής αναφορά σε αυτές τις εβδομάδες…
Απ: – Η Άνοιξη δεν είναι μόνο μια εποχή, αλλά είναι και μια ιδέα που μου αρέσει πάρα πολύ. Μια ιδέα που έφτιαξα μετά από ένα από τα πρώτα μου εθελοντικά ταξίδια, που χρονολογείται πριν από σχεδόν δέκα χρόνια, σε μια πόλη που ονομάζεται ακριβώς έτσι “Άνοιξη” (Primavera) και βρίσκεται στα βορειοανατολικά της Βραζιλίας. Η Άνοιξη κατά τη γνώμη μου είναι ένας τρόπος ύπαρξης, μια κατάσταση του νου: σημαίνει να θέλεις ν’ αναζητήσεις το καινούργιο, την ομορφιά και τη ζωή σε όλα. Πράγματι, αυτή η πανδημία μας έθεσε μπροστά σε μια κατάσταση τέτοια, που αυτή η συνεχής αναγέννηση έχει σχεδόν αποκλειστεί, ή είναι σαφώς περιορισμένη. Αλλά ελπίζω ειλικρινά ότι η Άνοιξη μπορεί να επιστρέψει, και πράγματι πρέπει να παραδεχτώ ότι σ’ αυτή τη δραματική κατάσταση κατάφερα να βρω πολλές “ανοιξιάτικες ομορφιές” ακριβώς στους ανθρώπους με τους οποίους συνδέομαι καθημερινά στην εργασία.
Με ποια ψυχική διάθεση πηγαίνετε να εργαστείτε στον θάλαμό σας, σε ένα από τα ιταλικά νοσοκομεία όπου η μάχη κατά του ιού είναι εντονότερη;
Απ: – Τα συναισθήματά μου αναμιγνύονται καθημερινά. Κάθε φορά που φεύγω από το σπίτι και παίρνω το αυτοκίνητο, και γι’ αυτά τα δέκα, δεκαπέντε λεπτά, είμαι μόνη ενώ πηγαίνω στο νοσοκομείο, πάντα έχω μεγάλο φόβο για το τι θα βρω. Δεν εργάζομαι στην πρώτη γραμμή αλλά, ας πούμε, στη δεύτερη. Με την έννοια ότι δεν παρέχω υπηρεσία στο Πρώτων Βοηθειών ούτε στην Εντατική Θεραπεία, αλλά σε Μονάδα Αποκατάστασης. Συνεπώς, δεν έχω να κάνω με πολύ σοβαρές περιπτώσεις. Αλλά εδώ στο νοσοκομείο η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι καθημερινή πραγματικότητα, κι επομένως δεν ξέρω ποια θα είναι η εξέλιξη της μέρας. Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, είμαι και πολύ ικανοποιημένη, γιατίαυτό τον μήνα υπηρεσίας στο νοσοκομείο, έχει πραγματικά δημιουργηθεί ένα πνεύμα εξαίρετης συνεργασίας μέσα στη λειτουργική μας μονάδα. Και είναι ακριβώς αυτό το πνεύμα στο οποίο έχω συνηθίσει, όταν εργάζομαι στον τομέα της συνεργασίας και της ανάπτυξης σε όλο τον κόσμο. Ως εκ τούτου, είμαι κάθε μέρα πολύ ικανοποιημένη να μπορώ να συνεργάζομαι πάλι ομαδικά με τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσές μου, αλλά και με τους ασθενείς που προφανώς είναι μια θεμελιώδες συνιστώσα της υπηρεσίας μας.
Έχετε γράψει σ’ ένα άρθρο ότι υπάρχουν στιγμές παύσης στη δουλειά σας που αναζωογονείστε κοιτάζοντας την ομορφιά της πόλης σας…
Απ: – Το νοσοκομείο “Πάπας Ιωάννης 23ος” βρίσκεται σε μια προνομιακή θέση. Κάθε φορά που φτάνω και αφήνω το αυτοκίνητο στο χώρο στάθμευσης, και στη συνέχεια όταν το βράδυ φεύγω εξαντλημένη, από εκεί μπορώ να δω την Άνω Πόλη, που για μας που κατοικούμε στο Μπέργκαμο είναι πραγματικά κάτι από τα ωραιότερα που έχουμε. Και το να βλέπω εκεί την Άνω Πόλη κάθε στιγμή, είναι πραγματικά ένα είδος Άνοιξης για μένα που με κάνει να πω: εντάξει, αργά ή γρήγορα, όλα θα επιστρέψουν. Θα επιστρέψουμε στους συνήθεις περιπάτους μας, και θα ζήσουμε την άνοιξη στην καθημερινότητά μας, και σύντομα όλα αυτά θα γίνουν πραγματικότητα ξανά.
Την Κυριακή του Πάσχα ο Πάπας είπε ότι η ανάσταση του Χριστού δεν “σκαρφαλώνει” πάνω από τα βάσανα και τον θάνατο, αλλά περνά μέσα από αυτά μεταμορφώνονταςτο κακό σε καλό…
Απ: – Από τα λόγια του Πάπα Φραγκίσκου στο τέλος της Θεία Λειτουργίαςτου Πάσχα, μ’ εντυπωσίασε πολύ η σκέψη του για το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή στην οποία η πνευματικότητα και η αλληλεγγύη πρέπει επιτέλουςνα συμφιλιωθούν, να μην είναι πλέον σε σύγκρουση. Είναι κάτι που βιώνω καθημερινά εδώ στο νοσοκομείο και θα ήθελα πραγματικά, όταν όλα αυτά θα τελειώσουνκαι θα καταμετρηθούν οι ζημιές, να επικρατεί μια μεγαλύτερη αλληλεγγύη σε όλο τον κόσμο, που να περνά προφανώς μέσα από τα έργα αλλά και μέσα από την πνευματική ανάπτυξη όλων μας.
Μετάφραση: π. Λ
