Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΤΗΣ ΝΑΪΝ

Ο Ιησούς συναντά μία χήρα γυναίκα η οποία κηδεύει  το μονάκριβο γιo της. Ο Ιησούς ταράσσεται, συμπάσχει, συμμερίζεται τον πόνο της   και θαυματουργεί. Ο νεαρός ξαναδίνεται ζωντανός στη μητέρα του. Η συμπόνια του Ιησού συγκινεί  τον ευαγγελιστή Λουκά, η ευαισθησία του Διδασκάλου παρόλο που ο Λουκάς δεν την έχει γνωρίσει από κοντά, αγγίζει και τη δική του καρδιά και περιγράφει το περιστατικό με λεπτομέρεια. Θέλει να μας πει πως είναι  ο ίδιος ο Θεός που δοκιμάζει το δικό μας πόνο, ξαναδίνει ζωή στο θάνατό μας, πλησιάζει το φέρετρο των αποτυχιών μας  και των αδυναμιών μας και ξαναδίνει κουράγιο στη ζωή μας.

Όμως ίσως έχουμε τον πειρασμό να ρωτήσουμε τον Ιησού: «Γιατί λοιπόν  Κύριε βλέπουμε και σήμερα τόσες χήρες γυναίκες χωρίς παρηγοριά, να κηδεύουν το μονάκριβο παιδί τους χωρίς να  επιστρέφει στη ζωή;  Γιατί βλέπουμε τόσα μνήματα που η ταφόπλακα κλείνει την ελπίδα και τη χαρά  των ανθρώπων;»

Αδελφοί μου και αδελφές μου είναι ένα μυστήριο  που μας πιέζει  και μας κάνει να σιωπούμε, μία κατάσταση που οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο με την πίστη του εκατόνταρχου: «Κύριε, αν θέλεις  πες ένα λόγο και ο γιος μου θα θεραπευθεί»! Σ’ αυτό το «αν θέλεις» περιέχεται όλη η πίστη μας. Εμείς δεν διατάζουμε τον Κύριο, αλλά τον παρακαλούμε και τον ικετεύουμε να γίνει το θέλημά Του. Αυτό σημαίνει ότι αποδεχόμαστε αυτό το θέλημα όποιο και αν είναι, ακόμη και όταν δεν συμφωνεί με τη λογική μας αλλά δικαιολογείται μόνο με τη σοφία του Θεού. Ο ίδιος θέλησε να δοκιμάσει το θάνατο, αυτό για μας φαίνεται παράλογο, αλλά για τη σοφία του Θεού είναι μέγιστη προσφορά αγάπης. Έγινε σε όλα όμοιος προς εμάς εκτός από την αμαρτία.

Ο Κύριος μας συμπονά, συμπάσχει μαζί μας  όχι ως ένας Θεός απρόσιτος, απόμακρος και αδιάφορος για τον πόνο μας. Αλλά ως συνοδοιπόρος της ζωής μας και συμπάσχων μαζί μας. Μας βοηθά να προχωρήσουμε πιο πέρα  από τα φαινόμενα, να κοιτάξουμε ψηλά, να μη σκεπτόμαστε μόνο τις ανθρώπινες συνθήκες της ζωής: πρέπει να δεχτούμε πως υπάρχει ένας θάνατος  πιο παγερός  από το φυσικό θάνατο  και είναι η μοναξιά, το σφίξιμο και ο πόνος της καρδιάς, πρέπει να δεχτούμε  πως υπάρχει και ένας άλλος τρόπος ζωής που εξασφαλίζεται όταν ανακαλύψουμε το πρόσωπο του Θεού στη ζωή μας, του Θεού μας που είναι και φίλος μας.

Η χήρα της Ναϊν είναι το σύμβολο μας όταν χάνουμε ένα πολύτιμο αγαθό της ζωής μας. Ο Ιησούς αγγίζει τα φέρετρα μας, μέσα στα οποία διατηρούμε  τα πιο πολύτιμα και κρυφά αγαθά μας τα οποία εμπιστευόμαστε, ενώ στην πραγματικότητα είναι σκέτος θάνατος.

Ο θάνατος που προκαλεί το θρήνο  της μητέρας  για τον γιο της,  είναι ο θάνατος και των δικών μας αγαθών  που χάνουμε, που πεθαίνουν  και καταλήγουν  στα φέρετρα  των αναμνήσεων, των συνηθειών, της αδιαφορίας, του εγωισμού, της απιστίας. Είναι τότε που έχουμε ανάγκη από το άγγιγμα του Ιησού. Αυτό ζητούμε και σ’ αυτό ελπίζουμε!

+Ν