Η αδελφοσύνη μεταξύ των θρησκειών, η μεγάλη κληρονομιά της Ασίζης 1986
Η αδελφοσύνη ως αγνή, υψηλή και άνευ όρων αγάπη, που ξεπερνά τις διαφορές, η οποία δίνει απάντηση στα σημερινά κρίσιμα ζητήματα. Εμπνευσμένοι από την Εγκύκλιο “Αδελφοί όλοι” του Πάπα Φραγκίσκου, τρεις νέοι σε ηλικία εκπρόσωποι διαφορετικών θρησκειών συζήτησαν για το πώς οι θρησκείες μπορούν να τεθούν στην υπηρεσία της αδελφοσύνης στον κόσμο. Η συζήτηση έγινε μέσω τηλεδιάσκεψης και πήραν μέρος η Svamini Atmananda, νεαρή ινδουίστρια μοναχή, η Susanna Perugini, εμψυχώτρια του έργου “Επισκοπικός Πολυχώρος” και ο Abdelhakim Bouchraa, Μαροκινής καταγωγής, φοιτητής ισλαμολογίας στο Σεράγεβο. Συμμετείχε ο Επίσκοπος της Ασίζης – Νοτσέρα Σεβασμιότατος Gualdo Tadino, και συντονιστής ήταν ο π. Tonio dell’Olio, πρόεδρος της Επιτροπής Πνεύματος της Ασίζης, καθώς και πρόεδρος της Pro Civitate Christiana της Ασίζης, ο οποίος και εξηγεί την επιλογή αυτών των νέων: «Επειδή θέλουμε να σπείρουμε και να επενδύσουμε στις νέες γενιές, για ένα καλύτερο αύριο, καθώς και να επηρεάσουμε το παρόν, γιατί είναι πολύ ωραίο να καταλαβαίνουμε ότι στις γραφές, στη διδασκαλία αυτών των θρησκειών, η αδελφοσύνη είναι παρούσα, και επομένως αυτός είναι ένας από τους πυρήνες γύρω από τους οποίους μπορούμε να συναντηθούμε».
Η αδελφοσύνη, αντίδοτο στη βία
Η αδελφοσύνη, σύμφωνα με την ινδουίστρια μοναχή Svamini, «πρέπει να ερμηνευθεί ως η αγνότερη, υψηλότερη και άνευ όρων αγάπη, η οποία υπερβαίνει τις διαφορές, η οποία αναγνωρίζει, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ινδουισμού, τη θεϊκή ουσία σε όλα τα όντα, που αναγνωρίζει επίσης την ενσυναίσθηση με την πλάση και την αδελφοσύνη με ό,τι μας περιβάλλει». Στη συνέχεια ο μουσουλμάνος Abdhakim τόνισε ότι το να είσαι αδελφός με τους άλλους απαιτεί ένα ορισμένο βάθος, αυτό που λείπει, για παράδειγμα, από τις λογικές που οδηγούν σε τρομοκρατικές ενέργειες, οι οποίες δημιουργούνται περισσότερο από διαστάσεις κοινωνικής, ψυχολογικής, περιβαλλοντικής δυσφορίας, παρά από μια πορεία πίστης .
Οι θρησκείες προς βοήθεια των κοινωνιών που πλήττονται από τον ατομικισμό
«Σε αντίθεση με την αδελφοσύνη – εξηγεί ο π. Dell’Olio – σήμερα βρίσκουμε μια κοινωνία που δυσκολεύεται να βιώσει σχέσεις σε βάθος, η οποία είναι κλειστή ή τείνει να περιχαρακώνεται στον ατομικισμό ή σε μια βραχυπρόθεσμη αλληλεγγύη, δηλαδή εκείνη των φατριών, του εθνικισμού, του λαϊκισμού, που και η Εγκύκλιος “Αδελφοί όλοι”, τονίζει». Θεμελιώδης είναι η πεποίθηση ότι οι θρησκείες μπορούν να είναι «μοχλός δύναμης», προκειμένου να επαναληφθεί ο διάλογος και να μετατραπεί σε συνάντηση και αδελφοσύνη. «Σήμερα – συνεχίζει ο ιερέας – υπάρχει μεγάλη βραδυπορεία. Ακόμη και σε σχέση με την πανδημία, για παράδειγμα, τα μοντέλα που επιβεβαιώνονται είναι είτε του είδους “ας σωθούμε όλοι μαζί” είτε του είδους “ας σωθεί όποιος μπορεί”. Ελπίζουμε να μπορέσουμε να επενδύσουμε στην πρώτη λύση».
34 χρόνια πορείας στην υπηρεσία της ανθρωπότητας
Ο π. Dell’Olio πηγαίνει με τη μνήμη του πίσω στον χρόνο και συγκεκριμένα στην Ασίζη του 1986. Τότε οι θρησκείες ήταν είτε η μία εναντίον της άλλης, είτε ήταν οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν αδιάφορες, ή έρχονταν σε αντιπαράθεση ως προς τις διδασκαλίες τους. Σήμερα, ωστόσο, βλέπουμε ότι οι θρησκείες είναι η μία πλάι στην άλλη, μαζί, στην υπηρεσία ενός σχεδίου υπέρ της ανθρωπότητας. Αυτά τα 34 χρόνια, επομένως, πέρασαν άσκοπα και μάταια, αλλά οδήγησαν στο έγγραφο του Αμπού Ντάμπι για την Ανθρώπινη Αδελφοσύνη, το οποίο υπέγραψαν ο Πάπας και ο Ιμάμης Αλ-Ταγίμπ, καθώς και στην υπογραφή της Εγκυκλίου “Αδελφοί όλοι” στην Ασίζη. «Η διακήρυξη της πίστης δεν είναι δυνατή – καταλήγει ο π. Dell’Olio – εάν δεν ανοιχτούμε πρώτα, και η αδελφοσύνη είναι δυνατή εάν αρχίσουμε να εξομαλύνομε τις σχέσεις μας».
————————-
Πηγή: Vatican News
Μετάφραση: π.Λ
