Γκρεμίστηκε ένα από τα τότε 7 τείχη (Βερολίνου) αλλά σήμερα υπάρχουν 77 στον κόσμο

Ήταν μόλις 7 στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Πριν από τριάντα χρόνια το 1989, όταν έπεσε το ένα στο Βερολίνο, έγιναν 16. Στα δέκα χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου χτίστηκαν 14. Οι μελετητές σήμερα αριθμούν 77: τόσοι πολλοί είναι οι τοίχοι στον κόσμο. Μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Μεξικού, μεταξύ της Ουγγαρίας και της Σερβίας, μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, μεταξύ Ινδίας και Μπαγκλαντές, μεταξύ Βόρειας Κορέας και Νότιας Κορέας, μεταξύ Γεωργίας και Νότιας Οσσετίας, μεταξύ Ιράκ και Κουβέιτ, μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και της Υεμένης, μεταξύ Μαρόκου και Δυτικής Σαχάρας, μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, μεταξύ των δύο ημίσεων της Κύπρου, μεταξύ της Αιγύπτου και της Λωρίδας της Γάζας και του τοίχου που διασχίζει και περιβάλλει την Ιερουσαλήμ και πολλά άλλα. Μια δραματική πραγματικότητα, όπως επισημαίνει ο FlavioLotti, συντονιστής του «Στρογγυλού Τραπεζιού της Ειρήνης», ο οποίος με την ευκαιρία αυτή δημοσίευσε ένα έγγραφο με τίτλο "10 χιλιάδες επιστολές ενάντια στους τοίχους", που απευθύνονται ειδικότερα στο Δίκτυο Σχολείων για την Ειρήνη, πάνω από 800 στην Ιταλία. Ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι μπορούν στην πραγματικότητα να επισημάνουν μια αλλαγή επειδή τα τείχη που χτίστηκαν κάποτε δεν πέφτουν μόνα τους.

Πώς εξηγείτε αυτό το κύμα φυσικών φραγμών μεταξύ λαών, χωρών, κοινοτήτων, γειτονιών;

Σίγουρα το πρώτο πρόβλημα, και το μεγαλύτερο, είναι η αύξηση της παγκόσμιας ανασφάλειας, η οποία είναι μια οικονομική ανασφάλεια,  μια περιβαλλοντική ανασφάλεια, η οποία οφείλεται επίσης στην αύξηση της κυκλοφορίας των ανθρώπων και στη συγκεκριμένη πιθανότητα ακόμη και εκείνοι που βρίσκονται σε μεγάλη δυσκολία μπορούν να διανύσουν μεγάλες διαδρομές για να βρουν ένα μέλλον για τον εαυτό τους. Όλα αυτά δημιουργούν φόβους που συχνά τροφοδοτούνται από ανθρώπους, θεσμούς, ομάδες που υποκινούν πραγματικά διαχωρισμούς, εκμεταλλεύονται τους φόβους των ανθρώπων για να χτίσουν όχι μόνο τους τοίχους αλλά και τα όπλα, τους στρατούς και τελικά να καταλήξουν σε μεγάλες ανησυχίες και φόβους ότι οι άνθρωποι φέρουν μέσα τους. Έπειτα, υπάρχουν και πολλά άλλα τοίχοι, που δεν είναι τόσο ορατά, που αναπτύσσονται μέσα στα άτομα και ανάμεσα στους ανθρώπους και αυτά τα τείχη πρέπει να μας κάνουν να φοβόμαστε γιατί σε αυτή την κοινωνία των τειχών βρισκόμαστε όλο και πιο μόνοι, απομονωμένοι, κρατούμενοι – ίσως – των συνήθειών μας, οι οποίες όμως συγκρούονται με την πραγματικότητα του κόσμου και της ζωής που αλλάζει όλο και περισσότερο. Επομένως, υπάρχουν πολλά στοιχεία που πρέπει να ληφθούν υπόψη και ίσως αυτά τα  τριάντα χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου μπορεί να είναι η ευκαιρία να αρχίσουμε έναν προβληματισμό που είναι και πρέπει να είναι βαθύς.

Ένας προβληματισμός που ξεκινά επίσης από την ευαισθητοποίηση, όπως τονίζεται στο έγγραφο, ότι οι τοίχοι δεν έχουν λύσει ποτέ ένα πρόβλημα …

Απ.– Ναι, αυτό είναι ένα γεγονός  που συχνά κρύβεται. Και εμείς, στην προσωπική μας ζωή, συχνά, όταν συμβαίνει κάτι κακό, δημιουργούμε ένα τείχος για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, αλλά αυτό τελικά καταλήγει μόνο μακριά από εμάς, προφανώς μακριά από εμάς ένα πρόβλημα και στη συνέχεια στην πραγματικότητα στο ίδιο πράγμα το πρόβλημα επανέρχεται πίσω σε μας με άλλο τρόπο. Και τελικά, αυτοί οι τοίχοι, αντί να γίνουν εργαλεία προστασίας, καταλήγουν να μας απομονώσουν, να μας φυλακίσουν, να μας κλείσουν τα μάτια, τον ορίζοντα, το ζωτικό χώρο και επομένως να μας κάνουν όλο και πιο μόνους  και όλο και πιο ανασφαλείς.

Από την άποψη αυτή, σήμερα  υπάρχουν και  τα εικαστικά τα τείχη των μέσων μαζικής ενημέρωσης και αυτό σίγουρα επιδεινώνει και την κατάσταση των φυσικών τοίχων …

Απ.– Σίγουρα ναι, διότι, δυστυχώς, ενώ ζούμε στην εποχή των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης, των κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, βρισκόμαστε  και χωρίς βοήθεια για να κατανοήσουμε πραγματικά τον χρόνο που ζούμε, την πραγματικότητα των πραγμάτων. Συχνά προβάλλονται μπροστά στα μάτια των προβολέων που μας τυφλώνουν, αντί να φωτίζουν τα προβλήματα και που μας οδηγούν για μια ακόμη φορά να μας κλείσουν τα μάτια διότι  ίσως δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Πιστεύουμε εδώ, στην Ιταλία, τον τεράστιο χώρο που δίνεται σε όλες τις δηλώσεις όλων των πολιτικών ηγετών σε εθνικό επίπεδο και πόσο λίγη προσοχή δίνεται στην συγκεκριμένη ανάγκη να αναζητηθούν απαντήσεις σε προβλήματα. Συχνά μιλάμε για προβλήματα, αλλά δεν αναζητούμε απαντήσεις και έπειτα ακόμη και αυτά είναι πραγματικά τείχη που πρέπει να γκρεμιστούν γιατί μας βλάπτουν, μας εμποδίζουν να βλέπουμε την πραγματικότητα και συνεπώς πάντα μας κάνουν να βρισκόμαστε εκτεθειμένοι σε κινδύνους και μάλιστα απροετοίμαστοι.

+Ν