Γιος και διάδοχος
«Εάν τα παιδιά ήξεραν πόση ικανοποίηση δίνουν και πόσες αξίες διδάσκουν, οι πόροι των γονέων δεν θα ήταν αρκετοί για να τα πληρώνουν».
Όταν λογαριάζουμε αφηρημένα ή επιπόλαια, μπορεί να πούμε ότι τα μικρά στο σπίτι είναι παθητικά και πρέπει να τα συντηρούμε επειδή ακόμη δεν κερδίζουν τίποτα. Αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι για να πληρώσει κανείς. Και δεν είναι πάντα εκείνοι που χρησιμοποιούνται από τους ενήλικες οι πιο συνετοί.
«Τα παιδιά πληρώνουν όταν δίνουν ικανοποίηση».
Ένας μπαμπάς μόλις άκουσε αυτή την έκφραση, συμπλήρωσε χαμηλόφωνα. «Εάν τα παιδιά ήξεραν πόση ικανοποίηση και πόσες αξίες διδάσκουν, οι πόροι των γονέων δεν θα επαρκούσαν για να τα πληρώνουν».
Ένα βράδυ θυμάμαι, στο λόμπι του ξενοδοχείου όπου βρισκόμουν, παρουσιάστηκαν κάποιοι Αμερικανοί για να κλείσουν ένα δωμάτιο. Ήταν ένας μπαμπάς, μια μαμά με το γιο μερικών μηνών. Μπόρεσα να παρευρεθώ σε μια ουσιαστική συνομιλία μεταξύ του υπεύθυνου υποδοχής του ξενοδοχείου και του τουρίστα:
-«Τι επιθυμείτε;»
-«Ένα δωμάτιο».
-«Πόσοι είστε;» – ρώτησε ο υπεύθυνος υποδοχής
-«Είμαστε τρεις».
-«Λυπάμαι… αλλά στο ξενοδοχείο δεν υπάρχει χώρος: έχουμε ελεύθερο μόνο ένα δίκλινο δωμάτιο.»
«Ευχαριστώ! Είναι ότι πρέπει για εμάς, θα το πάρουμε.»
«Μα αφού είστε τρεις;…»
«Είμαστε εγώ και η σύζυγός μου και – προσθέτει χαμογελώντας – ο μικρός λίγων μηνών ο οποίος δεν καταλαμβάνει χώρο, κοιμάται μαζί μας.»
«Τότε – συμφώνησε ο υπεύθυνος υποδοχής – όλα είναι εντάξει. Για εμάς το παιδί είναι σαν να μην υπάρχει. Δεν πρέπει καν να πληρώσετε».
Πληγωμένος από την έκφραση «Για εμάς το παιδί είναι σαν να μην υπάρχει», κρατώντας μπροστά το στήθος του τον μικρό γιο του και δίνοντάς του στο μέτωπο ένα μεγάλο φιλί, ο πατέρας του ψιθύρισε: «Για εκείνους δεν υπάρχεις και επομένως δεν πληρώνεις… αλλά για εμάς… είσαι η ζωή μας,… δεν πληρώνεις, αλλά πόσο μας … ικανοποιείς!!!"
Στο ξενοδοχείο τα μικρά δεν πληρώνουν επειδή, δεν καταλαμβάνουν χώρο, δεν λερώνουν πιάτα: κοιμούνται στο κρεβάτι της μαμάς, τρώνε στην αγκαλιά της μαμάς και από τη μερίδα της μαμάς.
Τα παιδιά κάτω των πέντε ετών, τα οποία δεν υπερβαίνουν το ένα μέτρο ύψος, δεν πληρώνουν ούτε στο τραμ. Πληρώνει η μαμά γι’ αυτά. Ή καλύτερα, στην τιμή για τη μαμά συμπεριλαμβάνεται και το δικό τους αντίτιμο. Στο Παράδεισο το παιδί εισέρχεται, πληρώνει, λυτρώνεται με το «τίμημα» του Ιησού.
«Εάν δεν μεταστραφείτε και δεν γίνετε όπως τα παιδιά, δεν θα εισέλθετε».
Στον Παράδεισο λοιπόν δεν εισερχόμαστε πλούσιοι. Για να εισέρθετε πρέπει να γίνετε μικροί, φτωχοί, άποροι όπως το παιδί. Αλλά αλλά ταυτόχρονα είσαι γιος και κληρονόμος.