Γιατί προσευχόμαστε σε μια πανδημία
Ο Αρχιεπίσκοπος του Σικάγο, Καρδινάλιος BlaseJ. Cupich και ο Ελληνορθόδοξος Μητροπολίτης του Σικάγο Ναθαναήλ Συμεωνίδης συνυπογράφουν για την εφημερίδα l'Osservatore Romano μια περίσκεψη σχετικά με την προσευχή ενόψει των δυσκολιών. Για τη σημασία της, την κατανόηση του σκοπού της και τα οφέλη της.
Σε περιόδους μεγάλης αβεβαιότητας, εμφανίζονται αναπόφευκτα μικρές σημαντικές στιγμές που μας καλούν να ζήσουμε την παρούσα κατάσταση με διαφορετικό τρόπο.
Μια από αυτές τις στιγμές καταγράφηκε στο Ισραήλ σε μια πρόσφατη φωτογραφία όπου, δύο παραϊατρικοί προσεύχονται. Ο ένας είναι εβραίος και ο άλλος μουσουλμάνος. Ίσως είναι δύσκολο να καταλάβουμε τη μη διαχειριζόμενη πίεση και την αφόρητη θλίψη που πιθανώς έχουν βιώσει οι δύο άνδρες. Παρόλα αυτά είναι εκεί μαζί, ενωμένοι για μια κοινή αποστολή και σε μια γαλήνια στιγμή πριν ξαναρχίσουν μια σκληρή μέρα εργασίας.
Στους δύσκολους καιρούς είναι σύνηθες για τους ανθρώπους να καταφεύγουν στην προσευχή. Ένας οικονομολόγος από το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, πρόσφατα διαπίστωσε ότι έχει αυξηθεί ο αριθμός των ανθρώπων που στρέφονται στη θρησκεία για να αντιμετωπίσει την κατάσταση, ενώ τον περασμένο μήνα οι αναζητήσεις μέσω διαδικτύου για προσευχές έκαναν ρεκόρ τα τελευταία πέντε χρόνια. Σίγουρα δεν είναι μόνο οι δύσκολες στιγμές για προσευχή. Πολλοί προσεύχονται ευγνωμονώντας για την αφθονία στη ζωή τους, για την καλή δουλειά, για τη σωματική υγεία, για την απόκτηση φίλων.
Ενθαρρύνουμε την καθημερινή πρακτική της προσευχής στον Θεό και παροτρύνουμε στην αναγέννησή της λόγω των δύσκολων καιρών. Συχνά, σε αντίξοες συνθήκες η προσευχή είναι πολύτιμη για όσους την ασκούν. Όταν αισθανόμαστε να μας πλακώνουν οι τοίχοι, όταν αναγκαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε τη θνησιμότητα μας, τότε η προσευχή μπορεί να μας απελευθερώσει δημιουργώντας έναν γαλήνιο περιβάλλον που μας επιτρέπει να ζήσουμε σωστά πάνω στη γη. Ακόμα κι αν η φράση "Μην μένεις έτσι, κάνε κάτι!" είναι σωστή, πιστεύουμε ότι και το αντίθετο είναι επίσης σωστό: "Μην κάνεις κάτι, προσευχήσου!".
Η προσευχή είναι μια πολύ αρχαία πρακτική ευρέως αναγνωρισμένη και ταυτόχρονα πολύ παρεξηγημένη. Μερικοί την χρησιμοποίησαν ως μέσο αναζητώντας μόνο μια τυπολατρία, άλλοι τη χρησιμοποίησαν ως μέσο αμφισβήτησης της ευλάβειας. Πράγματι, εάν υποβιβάσουμε την προσευχή σε μια απλή ψυχαγωγία, δεν θα γνωρίσουμε ποτέ το πραγματικό της νόημα, τον πραγματικό της σκοπό και δεν θα κατανοήσουμε τα οφέλη της.
Aνάλογα με το πώς το βλέπει ο καθένας, ένας καλός τρόπος για να γίνει κατανοητή η προσευχή είναι να τη δούμε υπό το πρίσμα της ανακάλυψης κάτι πραγματικά μοναδικού. Η προσευχή μας βοηθά να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να διαχειριστούμε τις αδυναμίες μας. Επίσης μας βοηθάει να βγούμε από τον εαυτό μας και να επικεντρωθούμε στις ανάγκες των άλλων. Βοηθάει στο να είμαστε ταπεινοί αποδεχόμενοι το γεγονός ότι έχουμε πολύ λιγότερο έλεγχο στα γεγονότα της ζωής από ό, τι νομίζουμε. Μας υπενθυμίζει επίσης ότι ενώ είμαστε άτομα που σκέφτονται και ενεργούν ελεύθερα, οι επιλογές μας μπορούν να επηρεάσουν την ευρύτερη κοινότητα στην οποία ανήκουμε. Βασικά, η προσευχή μας βοηθά να ενεργούμε και να γίνουμε οι άνθρωποι που καλούμαστε να είμαστε. Όπως είπε κάποτε η Μητέρα Τερέζα: "Η προσευχή που γίνεται πράξη είναι αγάπη και η αγάπη που μετατρέπεται σε πράξη γίνεται υπηρεσία".
Ως ποιμένες διαφορετικών θρησκειών, η προσευχή μας βοηθά να απαντήσουμε στα ερωτήματα που μας βαραίνουν. Φυσικά, μερικές φορές οι απαντήσεις που ζητάμε δεν είναι άμεσα σαφείς. Όταν συμβαίνει αυτό, συνεχίζουμε να προσευχόμαστε. Και μέσω των προσευχών μας καταλαβαίνουμε ότι σπάνια υπάρχει μια ευθεία γραμμή μεταξύ των ερωτήσεων που θέτουμε και των απαντήσεων που επιθυμούμε.
Ενώ οι άνθρωποι περιηγούνται στο Διαδίκτυο για να γεμίσουν το χρόνο τους κατά τον εγκλεισμό, η βαθιά επιθυμία μας είναι η προσευχή να δείξει στους ανθρώπους πώς να ζήσουν την καθημερινότητα πάνω στη γη, μέρος της οποίας είναι να ενεργούμε με αλληλεγγύη για να βοηθήσουμε και να παρηγορήσουμε όσους υποφέρουν.
Ο μουσουλμάνος και ο εβραίος παραϊατρικός της φωτογραφίας που προσεύχονται δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι θα εκτελούσαν τις υπηρεσίες τους κατά τη διάρκεια μιας παγκόσμιας πανδημίας. Ωστόσο, βρίσκουν το θάρρος να σηκωθούν κάθε πρωί και να συνεχίσουν να εξυπηρετούν όσους έχουν ανάγκη. Διατρέχουν τον κίνδυνο να αρρωστήσουν ακόμη και να πεθάνουν. Αλλά βρίσκουν τη χάρη της προσευχής και τη δύναμη να κάνουν την δουλειά τους γιατί ξέρουν ότι οι άνθρωποι εξαρτώνται από αυτούς.
Συνεχίζουμε να προσευχόμαστε για αυτούς τους δύο παραϊατρικούς και για όλους τους άλλους, τους ιατρούς, το νοσηλευτικό προσωπικό, τους υπαλλήλους των νοσοκομείων, για τους άρρωστους και τις οικογένειές τους, για εκείνους που έχουν πεθάνει.
Πηγή: L’ Osservatore Romano
Μετάφραση: Στα.Στου
