ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ;

Αυτόν τον καιρό της πανδημίας, έχουν ακουστεί από μερικούς τα ακόλουθα λόγια: «Αν ο Θεός είναι τόσο καλός, πώς επιτρέπει τόσο κακό στον κόσμο, με τόσους νεκρούς, τόση δυστυχία, γιατί αλήθεια, δε μας κάνει τη χάρη να μας απελευθερώσει από αυτό το κακό»; Κι ακόμα χειρότεροι είναι εκείνοι που ισχυρίζονται πως αυτή η πανδημία είναι η τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες μας!!! Έχει μείνει πια ιστορική μία σπουδαία φράση του Πάπα Φραγκίσκου: «Ο Θεός συγχωρεί πάντα, ο άνθρωπος μερικές φορές, η φύση ποτέ!». Πριν να αναρωτηθούμε λοιπόν τι δεν κάνει ο Θεός για να μας απελευθερώσει από κακό, πρέπει να αναρωτηθούμε τι κάνει ο Άνθρωπος για να προκαλέσει αυτό το κακό στο οποίο βρισκόμαστε.

Εξ’ άλλου αυτές οι ερωτήσεις ή οι ισχυρισμοί οφείλονται, είτε στο ότι δεν ξέρουμε τι σημαίνει πραγματικά «Αγαθότητα» του Θεού, είτε γιατί, ακόμα χειρότερα,  στο ότι έχουμε μια λανθασμένη αντίληψη για τον ίδιο τον Θεό. Συχνά αντανακλούμε στο Θεό τη δική μας φτωχή εμπειρία καλοσύνης. Για πολλούς, ο «καλοκάγαθος» Θεός, είναι ένα είδος ασφαλιστικής εταιρείας κατά των ατυχημάτων και επεμβαίνει για να ξελαφρώσει τους ανθρώπους από τη δοκιμασία, τη δυσκολία, την κούραση ή για να τους δώσει πίσω την υγεία τους… Κι όταν δεν βλέπουμε να υλοποιείται ένα τέτοιο είδος θεϊκής «καλοσύνης», τότε βγάζουμε το συμπέρασμα πως ο Θεός δεν είναι «καλοκάγαθος» κι αναρωτιόμαστε: «Ένας Θεός που δε μας σώζει όταν τον έχουμε ανάγκη, τι Θεός σωτηρίας είναι;»

Ήδη, ακόμη και στο πιο απλό ανθρώπινο στάδιο, υπάρχει ένα υψηλότερο είδος καλοσύνης: είναι αυτή που δεν αρκείται στο να δίνει, αλλά στο να βοηθά τον άλλον να είναι και να γίνει πραγματικά αυτό που πρέπει να είναι. Τον βοηθά να είναι αυτόνομος, ενήλικος, ώριμος ανεξάρτητος. Ο Θεός αντιμετωπίζει με σοβαρό τρόπο τα πλάσματα Του, δεν τα θεωρεί μικρά παιδιά, αλλά ενήλικους που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό βέβαια είναι σκληρό και οδυνηρό, όμως είναι ότι αξιοπρεπέστερο για τον άνθρωπο. Θεωρώ λοιπόν πως θα ήταν πιο σωστό να προσευχηθούμε στο Θεό για να φωτίσει τους επιστήμονες να βρουν το φάρμακο και το εμβόλιο, έτσι ώστε η ανθρωπότητα να νικήσει αυτήν την επιδημία μία ώρα αρχύτερα. 

Εξ’ άλλου ο Θεός, με πολλούς τρόπους, ακόμα και από το κακό και τη δυστυχία μπορεί και βγάζει κάτι καλό. Εισέρχεται σ’ αυτόν τον γεμάτο αμαρτία και πόνο κόσμο, προπάντων με την ενανθρώπιση και Σωτηρία του Υιού Του, του Ιησού Χριστού. Εκείνου που φορτώθηκε όλες τις αμαρτίες και τον πόνο του ανθρώπου και θυσιάστηκε, μεταλλάσοντας την ανθρώπινη κατάσταση σε μια στάση ελπίδας, που ζωοποιείται διαρκώς με την αναμονή της αιώνιας ζωής.

Το σπουδαιότερο είναι να καταλάβουμε ότι πράγματι, ο Θεός είναι Θεός σωτήρας, και ότι όλα αυτά τα θαυμαστά έργα που έκανε στο παρελθόν, τα πράττει και για όλους εμάς σήμερα. Να καταλάβουμε πως η ζωή μας, η προσευχή μας, η συμπεριφορά μας, όλη η θρησκευτικότητά μας πρέπει να διακατέχεται από μια βαθιά εμπειρία ενός Θεού σωτήρα, που μας πλησιάζει και μας λυτρώνει από τον εγωισμό μας, από την αυταρέσκεια μας, από την αδιαφορία μας για τους άλλους.

Η ελπίδα μας είναι να βγούμε κάπως καλύτεροι από αυτήν την δοκιμασία. Αυτό να ζητάμε από τον «καλοκάγαθο» Θεό μέσα στις εκκλησίες που σιγά σιγά ανοίγουν ή μέσα από την καρδιά μας που πρέπει να μένει πάντα ανοικτή!  

+ Ιωάννης