Γιατί ο γάμος είναι Ιερό Μυστήριο.
Ιστορικοί και θεολογικοί προβληματισμοί
(του Αρχιεπισκόπου Ιωάννη Σπιτέρη)
(5ο)
Ο Απόστολος Παύλος μας προβάλλει μια ρωμαλέα σύνθεση της θεολογίας του γάμου: «Οι άνδρες, να αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως και ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη της, με σκοπό να την καθαγιάσει, όταν την καθάρισε με το λουτρό του νερού και με το λόγο. Ήθελε να παρουσιάσει ένδοξη στον εαυτό του αυτή την Εκκλησία, χωρίς κηλίδα ή ρυτίδα ή κάτι παρόμοιο, αλλά ήθελε να είναι άγια και αμόλυντη…
Για το λόγο αυτό, ο άνδρας θα εγκαταλείψει τον πατέρα και τη μητέρα και θα ενωθεί με τη γυναίκα του και οι δυο θα γίνουν μια σάρκα. Αυτό το μυστήριο είναι μεγάλο. Το λέω αναφερόμενος στο Χριστό και στην Εκκλησία» (Προς Εφεσίους 5, 25-32).
Η σκέψη που επικρατεί στον Απόστολο Παύλο είναι η γενική αρχή μίας ενότητας στην οποία η Δημιουργία, η Συμφωνία και η Απολύτρωση είναι στενά συνδεδεμένες. Η Απολύτρωση είναι η συγκεκριμένη μορφή που η Συμφωνία ανέλαβε «εν Χριστώ». Αυτή η νέα και συγκεκριμένη μορφή της Συμφωνίας εκφράζεται με ορατό τρόπο στη γαμήλια ένωση. Η αγάπη που ενώνει τους συζύγους πηγάζει από τη θεϊκή Αγάπη και δεν μπορεί παρά να είναι ολοκληρωτική και να προέρχεται από το βάπτισμα που ενώνει τους συζύγους με το Χριστό, Νυμφίο της Εκκλησίας.
Η γαμήλια αγάπη δεν είναι απλώς μία ανθρώπινη συμβολική εξωτερική και ουδέτερη εικόνα της αγάπης του Χριστού για την Εκκλησία, αλλά αποτελεί έναν από τους κύριους τρόπους με τον οποίο η απολυτρωτική αγάπη του Χριστού μεταδίδεται στα μέλη του και πραγματοποιείται σ’ αυτά. Ο πλήρης ανθρώπινος χαρακτήρας της συζυγικής ζωής, μέσα στη χριστιανική κοινωνία, δεν αποτελεί μία επουσιώδη πλευρά της χριστιανικής ύπαρξης αλλά είναι πράξη «ιερή», αυτή καθαυτή, αγιασμένη ήδη από το σχέδιο σωτηρίας του Θεού. Αυτό εξηγεί το λόγο για τον οποίο οι ίδιοι οι σύζυγοι είναι ταυτόχρονα ιερουργοί και υποκείμενα του Μυστηρίου του γάμου. Υπενθυμίζουμε και πάλι, πως για την Καθολική Εκκλησία οι λειτουργοί του Μυστηρίου του γάμου είναι το ίδιο το ζεύγος, και αυτό διότι το Μυστήριο του γάμου αποτελείται από την ίδια την ανθρώπινη πραγματικότητα των συζύγων.
Ως ανθρώπινη πραγματικότητα, ο γάμος βασίζεται στην αμοιβαία αγάπη, η οποία οδηγεί στη γαμήλια συναίνεση. Επομένως, η συναίνεση προϋποθέτει την αγάπη και πηγάζει από την αγάπη. Αυτή η συναίνεση εκφράζεται στη ψυχική ένωση και πιο ειδικά και σχετικά με τον γάμο, ενσαρκώνεται στη σεξουαλική ένωση, που είναι η ολοκληρωτική και ανθρωποποιημένη έκφραση της συζυγικής αγάπης, η οποία ωστόσο δεν πρέπει να είναι απλώς μια εγωιστική αναζήτηση της ηδονής, αλλά ένα ολοκληρωτικό δόσιμο στον άλλον ή στην άλλη, η οποία θα γίνει περισσότερο ολοκληρωμένο, εάν είναι ανοικτό προς το δόσιμο της ζωής με την τεκνοποίηση.
Πάνω σ’ αυτές τις βιβλικές αρχές βασίζεται όλη η «συζυγική πνευματικότητα».
(συνεχίζεται)
