ΛΕΩΝ ΙΔ’

ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ 

Πλατεία Αγίου Πέτρου

Τετάρτη, 8 Οκτωβρίου 2025 

 

Κύκλος – Ιωβηλαίο 2025. Ο Ιησούς Χριστός, η ελπίδα μας. IΙΙ. Το Πάσχα του Ιησού. 10. Η αναζωπύρωση. «Δεν φλεγόταν η καρδιά μας μέσα μας;» (Λκ 24,32)

 

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!

Σήμερα θα ήθελα να σας προσκαλέσω να αναλογιστούμε μια εκπληκτική πτυχή της Ανάστασης του Χριστού: την ταπεινοφροσύνη Του. Αν ανατρέξουμε στις αφηγήσεις των Ευαγγελίων, συνειδητοποιούμε ότι ο αναστημένος Κύριος δεν κάνει τίποτα το εντυπωσιακό για να επιβάλει την πίστη στους μαθητές Του. Δεν εμφανίζεται περιτριγυρισμένος από πλήθος αγγέλων, δεν επιτελεί θεαματικές πράξεις, δεν εκφωνεί επίσημους λόγους για να αποκαλύψει τα μυστικά του σύμπαντος. Αντιθέτως, πλησιάζει με διακριτικότητα, όπως κάθε οδοιπόρος, σαν ένας πεινασμένος που ζητά να μοιραστεί λίγο ψωμί (βλ. Λκ 24,15.41). 

Η Μαρία η Μαγδαληνή τον συγχέει με κηπουρό (βλ. Ιω 20,15). Οι μαθητές της Εμμαούς νομίζουν ότι είναι κάποιος ξένος (βλ. Λκ 24,18). Ο Πέτρος και οι άλλοι ψαράδες νομίζουν ότι είναι απλώς ένας ακόμη περαστικός (βλ. Ιω 21,4). Θα μπορούσαμε να περιμένουν ειδικά εφέ, σημάδια δύναμης, συντριπτικά στοιχεία. Αλλά ο Κύριος δεν αναζητά αυτό: προτιμά τη γλώσσα της εγγύτητας, της κανονικότητας, του κοινού τραπεζιού. 

Αδελφοί και αδελφές, υπάρχει ένα πολύτιμο μήνυμα σε αυτό: η Ανάσταση δεν είναι μια θεατριτική τροπή των γεγονότων, είναι μια σιωπηλή μεταμόρφωση που προσδίδει νόημα σε κάθε ανθρώπινη πράξη. Ο αναστημένος Ιησούς τρώει μια μερίδα ψάρι μπροστά στους μαθητές του: δεν είναι μια περιθωριακή λεπτομέρεια, είναι η επιβεβαίωση ότι το σώμα μας, η ιστορία μας, οι σχέσεις μας δεν είναι ένα κέλυφος που πρέπει να απορριφθεί. Είναι προορισμένα για την πληρότητα της ζωής. Ανάσταση δεν σημαίνει να γίνουμε φευγαλέα πνεύματα, αλλά να εισέλθουμε σε μια βαθύτερη κοινωνία με τον Θεό και με τους αδελφούς, σε μια ανθρωπότητα μεταμορφωμένη από την αγάπη. 

Στο Πάσχα του Χριστού, όλα μπορούν να γίνουν χάρη. Ακόμη και τα πιο συνηθισμένα πράγματα: το φαγητό, η εργασία, η αναμονή, η φροντίδα του σπιτιού, η υποστήριξη ενός φίλου. Η Ανάσταση δεν αφαιρεί τη ζωή από τον χρόνο και την προσπάθεια, αλλά μάλλον αλλάζει το νόημα και τη “γεύση” της. Κάθε πράξη που επιτελείται με πνεύμα ευγνωμοσύνης και κοινωνίας προμηνύει τη Βασιλεία του Θεού. 

Ωστόσο, υπάρχει ένα εμπόδιο που συχνά μας εμποδίζει να αναγνωρίσουμε αυτή την παρουσία του Χριστού στην καθημερινή μας ζωή: η προσποίηση ότι η χαρά πρέπει να είναι απαλλαγμένη από πληγές. Οι μαθητές της Εμμαούς περπατούν λυπημένοι επειδή ήλπιζαν σε ένα διαφορετικό τέλος, σε έναν Μεσσία που δεν θα γνώριζε τον σταυρό. Παρόλο που άκουσαν ότι ο τάφος είναι άδειος, δεν μπορούν να χαμογελάσουν. Αλλά ο Ιησούς στέκεται δίπλα τους και τους βοηθά υπομονετικά να καταλάβουν ότι ο πόνος δεν είναι η διάψευση της υπόσχεσης, αλλά η οδός μέσω της οποίας ο Θεός έχει φανερώσει το μέτρο της αγάπης Του (βλ. Λκ 24,13-27). 

Όταν τελικά κάθονται στο τραπέζι μαζί Του και κόβουν το ψωμί, τα μάτια τους ανοίγουν. Και συνειδητοποιούν ότι η καρδιά τους φλεγόταν ήδη, ακόμη κι αν δεν το γνώριζαν (βλ. Λκ 2,28-32). Αυτή είναι η μεγαλύτερη έκπληξη: η ανακάλυψη ότι κάτω από τις στάχτες της απογοήτευσης και της κόπωσης υπάρχει πάντα μια ζωντανή θράκα, που απλώς περιμένει να αναζωπυρωθεί. 

Αδελφοί και αδελφές, η ανάσταση του Χριστού μάς διδάσκει ότι καμία ιστορία δεν είναι τόσο σημαδεμένη από την απογοήτευση ή την αμαρτία που να μην μπορεί να την επισκεφτεί η ελπίδα. Καμία πτώση δεν είναι οριστική, καμία νύχτα δεν είναι αιώνια, καμία πληγή δεν είναι προορισμένη να παραμείνει ανοιχτή για πάντα. Όσο απομακρυσμένοι, χαμένοι ή ανάξιοι κι αν νιώθουμε, δεν υπάρχει απόσταση που να μπορεί να σβήσει την ακλόνητη δύναμη της αγάπης του Θεού. 

Μερικές φορές νομίζουμε ότι ο Κύριος έρχεται να μας επισκεφτεί μόνο σε στιγμές περισυλλογής ή πνευματικής ζέσης, όταν νιώθουμε στο ύψος, όταν η ζωή μας φαίνεται σε τάξη και φωτεινή. Κι όμως, ο Αναστημένος μάς πλησιάζει ακριβώς στα πιο σκοτεινά σημεία: στις αποτυχίες μας, στις φθαρμένες σχέσεις, στους καθημερινούς κόπους που μας βαραίνουν, στις αμφιβολίες που μας αποθαρρύνουν. Τίποτα από το ποιοι είμαστε, κανένα κομμάτι της ύπαρξής μας δεν είναι ξένο προς Αυτόν. 

Σήμερα, ο αναστημένος Κύριος στέκεται δίπλα στον καθένα μας, ακριβώς ενώ πορευόμαστε στους δικούς μας δρόμους –αυτούς της εργασίας και της δέσμευσης, αλλά και αυτούς της οδύνης και της μοναξιάς– και με άπειρη λεπτότητα μας ζητά να αφήσουμε να μας ζεστάνει την καρδιά. Δεν επιβάλλεται με θόρυβο, δεν απαιτεί άμεση αναγνώριση. Περιμένει υπομονετικά τη στιγμή που τα μάτια μας θα ανοίξουν για να δουν το φιλικό Του πρόσωπο, ικανό να μεταμορφώσει την απογοήτευση σε βέβαιη προσμονή, τη θλίψη σε ευγνωμοσύνη, την παραίτηση σε ελπίδα. 

Ο Αναστημένος επιθυμεί μόνο να φανερώσει την παρουσία Του, να είναι σύντροφός μας στο ταξίδι και να ανάψει μέσα μας τη βεβαιότητα ότι η ζωή Του είναι ισχυρότερη από κάθε θάνατο. Ας ζητήσουμε λοιπόν τη χάρη να αναγνωρίσουμε την ταπεινή και διακριτική Του παρουσία, να μην περιμένουμε μια ζωή χωρίς δοκιμασίες, να ανακαλύψουμε ότι κάθε πόνος, αν εμποτιστεί με αγάπη, μπορεί να γίνει τόπος κοινωνίας. 

Έτσι, όπως οι μαθητές της Εμμαούς, κι εμείς ας επιστρέψουμε στα σπίτια μας με καρδιά που φλέγεται από χαρά. Μια απλή χαρά, που δεν σβήνει τις πληγές αλλά τις φωτίζει. Μια χαρά που γεννιέται από τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος είναι ζωντανός, βαδίζει μαζί μας και μας δίνει την ευκαιρία να ξεκινήσουμε από την αρχή κάθε στιγμή.

——————–

Μετάφραση: π.Λ