ΛΕΩΝ ΙΔ’
ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Τετάρτη, 17 Σεπτεμβρίου 2025
Κύκλος – Ιωβηλαίο 2025. Ο Ιησούς Χριστός, η ελπίδα μας. IΙΙ. Το Πάσχα του Ιησού. 7. Ο θάνατος. «Ένα καινούριο μνήμα, όπου κανένας δεν είχε ακόμη ταφεί» (Ιω 19,40-41).
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα,
στην κατηχητική μας πορεία για τον Ιησού, την ελπίδα μας, σήμερα συλλογιζόμαστε το μυστήριο του Μεγάλου Σαββάτου. Ο Υιός του Θεού κείτεται στον τάφο. Αλλά η “απουσία” Του δεν είναι ένα κενό: είναι προσμονή, συγκρατημένη πληρότητα, υπόσχεση που φυλάσσεται στο σκοτάδι. Είναι η ημέρα της μεγάλης σιωπής, στην οποία ο ουρανός φαίνεται σιωπηλός και η γη ακίνητη, κι όμως ακριβώς εκεί εκπληρώνεται το βαθύτερο μυστήριο της χριστιανικής πίστης. Είναι μια σιωπή γεμάτη νόημα, σαν τη μήτρα μιας μητέρας που φυλάσσει το αγέννητο, αλλά ήδη ζωντανό παιδί της.
Το σώμα του Ιησού, το αποκαθηλωμένο από τον σταυρό, τυλίγεται προσεκτικά, όπως γίνεται με κάτι πολύτιμο. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μάς λέει ότι τάφηκε σε έναν κήπο, σε «ένα καινούριο μνήμα, όπου κανένας δεν είχε ακόμη ταφεί» (Ιω 19,41). Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη. Αυτός ο κήπος θυμίζει την χαμένη Εδέμ, τον τόπο όπου ο Θεός και ο άνθρωπος ήταν ενωμένοι. Και αυτό το αχρησιμοποίητο μνήμα μιλάει για κάτι που πρόκειται να έρθει: είναι ένα κατώφλι, όχι ένα τέλος. Στην αρχή της δημιουργίας, ο Θεός είχε φυτέψει έναν κήπο· τώρα και η νέα δημιουργία ξεκινά σε έναν κήπο: με ένα κλειστό μνήμα που σύντομα θα ανοίξει.
Το Μεγάλο Σάββατο είναι επίσης ημέρα ανάπαυσης. Σύμφωνα με τον εβραϊκό Νόμο, καμία εργασία δεν πρέπει να γίνεται την έβδομη ημέρα: πράγματι, μετά από έξι ημέρες δημιουργίας, ο Θεός αναπαύθηκε (βλ. Γεν 2,2). Τώρα και ο Υιός, έχοντας ολοκληρώσει το έργο της σωτηρίας Του, αναπαύεται. Όχι επειδή είναι κουρασμένος, αλλά επειδή περάτωσε το έργο Του. Όχι επειδή παραιτήθηκε, αλλά επειδή αγάπησε στο έπακρο. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να προσθέσει. Αυτή η ανάπαυση είναι η σφραγίδα του έργου που έχει επιτελεστεί, είναι η επιβεβαίωση ότι αυτό που έπρεπε να γίνει έχει πραγματικά φτάσει εις πέρας. Είναι μια ανάπαυση γεμάτη με την κρυφή παρουσία του Κυρίου.
Εμείς δυσκολευόμαστε να σταματήσουμε και να αναπαθούμε. Ζούμε σαν η ζωή να μην είναι ποτέ αρκετή. Τρέχουμε για να παράξουμε, για να επιδείξουμε, να μην χάσουμε έδαφος. Αλλά το Ευαγγέλιο μας διδάσκει ότι το να ξέρουμε να σταματάμε είναι μια πράξη εμπιστοσύνης που πρέπει να μάθουμε να επιτελούμε. Το Μεγάλο Σάββατο μας προσκαλεί να ανακαλύψουμε ότι η ζωή δεν εξαρτάται πάντα από αυτό που κάνουμε, αλλά και από το πώς αφήνουμε πίσω μας ό,τι έχουμε καταφέρει.
Στο μνήμα, ο Ιησούς, ο ζωντανός Λόγος του Πατέρα, σιωπά. Αλλά ακριβώς σε αυτή τη σιωπή αρχίζει να ζυμώνεται η νέα ζωή. Σαν σπόρος στη γη, σαν το σκοτάδι πριν την αυγή. Ο Θεός δεν φοβάται το πέρασμα του χρόνου, διότι είναι και ο Κύριος της αναμονής. Έτσι, ακόμη και ο “άχρηστος” χρόνος μας, αυτός των παύσεων, του κενού, των στείρων στιγμών, μπορεί να γίνει η μήτρα της ανάστασης. Κάθε ευπρόσδεκτη σιωπή μπορεί να είναι η προϋπόθεση ενός νέου Λόγου. Κάθε ανεσταλμένος χρόνος μπορεί να γίνει χρόνος χάριτος, αν τον προσφέρουμε στον Θεό.
Ο Ιησούς, ενταφιασμένος στη γη, είναι το ήπιο πρόσωπο ενός Θεού που δεν καταλαμβάνει όλο τον χώρο. Είναι ο Θεός που αφήνει τα πράγματα να συμβούν, που αναμένει, που αποσύρεται για να αφήσει σ’ εμάς την ελευθερία. Είναι ο Θεός που εμπιστεύεται, ακόμη και όταν όλα φαίνονται να έχουν τελειώσει. Και εμείς, σε αυτό το ανεσταλμένο Σάββατο, μαθαίνουμε ότι δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε να αναστηθούμε: πρώτα πρέπει να μείνουμε, να αποδεχτούμε τη σιωπή, να ασπαστούμε το όριο. Μερικές φορές αναζητούμε γρήγορες απαντήσεις, άμεσες λύσεις. Αλλά ο Θεός εργάζεται στα βάθη, στον αργό χρόνο της εμπιστοσύνης. Το Σάββατο της ταφής γίνεται έτσι η μήτρα από την οποία μπορεί να προβάλει η δύναμη ενός αήττητου φωτός, του φωτός του Πάσχα.
Αγαπητοί φίλοι, η χριστιανική ελπίδα δεν γεννιέται στον θόρυβο, αλλά στη σιωπή μιας προσδοκίας γεμάτης αγάπη. Δεν είναι κόρη της ευφορίας, αλλά της εγκατάλειψης με εμπιστοσύνη. Μας το διδάσκει η Παρθένος Μαρία: εκείνη ενσαρκώνει αυτή την προσδοκία, αυτή την εμπιστοσύνη, αυτή την ελπίδα. Όταν φαίνεται ότι όλα είναι σε στασιμότητα, ότι η ζωή είναι ένα αδιέξοδο μονοπάτι, ας θυμηθούμε το Μεγάλο Σάββατο. Ακόμη και στον τάφο, ο Θεός ετοιμάζει τη μεγαλύτερη έκπληξη. Και αν είμαστε σε θέση να δεχτούμε με ευγνωμοσύνη αυτό που έχει συμβεί, θα ανακαλύψουμε ότι, ακριβώς στη μικρότητα και τη σιωπή, ο Θεός αγαπά να μεταμορφώνει την πραγματικότητα, κάνοντας τα πάντα νέα με την πιστότητα της αγάπης Του. Η αληθινή χαρά γεννιέται από την προσδοκία, από την υπομονετική πίστη, από την ελπίδα ότι αυτό που έχει βιωθεί με αγάπη ασφαλώς θα αναστηθεί στην αιώνια ζωή.
———————
Μετάφραση: π.Λ
