ΛΕΩΝ ΙΔ’

ΓΕΝΙΚΗ ΑΚΡΟΑΣΗ 

Πλατεία Αγίου Πέτρου

Τετάρτη, 1η Οκτωβρίου 2025 

 

Κύκλος – Ιωβηλαίο 2025. Ο Ιησούς Χριστός, η ελπίδα μας. IΙΙ. Το Πάσχα του Ιησού. 9. Η ανάσταση. «Ειρήνη σε εσάς!» (Ιω 20,21)

 

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!

Το κέντρο της πίστης μας και η καρδιά της ελπίδας μας είναι βαθιά ριζωμένα στην ανάσταση του Χριστού. Διαβάζοντας προσεκτικά τα Ευαγγέλια, συνειδητοποιούμε ότι αυτό το μυστήριο είναι εκπληκτικό όχι μόνο επειδή ένας άνθρωπος –ο Υιός του Θεού– αναστήθηκε από τους νεκρούς, αλλά και λόγω του τρόπου που επέλεξε να το κάνει. Πράγματι, η ανάσταση του Ιησού δεν είναι ένας ηχηρός θρίαμβος, ούτε εκδίκηση ή τιμωρία εναντίον των εχθρών Του. Είναι μια θαυμάσια μαρτυρία για το πώς η αγάπη είναι ικανή να αναστηθεί μετά από μια μεγάλη ήττα για να συνεχίσει το ασταμάτητο ταξίδι της.

Όταν αναρρώνουμε μετά από ένα τραύμα που μας προκάλεσαν άλλοι, η πρώτη μας αντίδραση είναι συχνά ο θυμός, η επιθυμία να κάνουμε κάποιον να πληρώσει για όσα έχουμε υποφέρει. Ο Αναστημένος δεν αντιδρά με αυτόν τον τρόπο. Έχοντας εξέλθει από τα βάθη του θανάτου, ο Ιησούς δεν παίρνει εκδίκηση. Δεν επιστρέφει με πράξεις ισχύος, αλλά με πραότητα φανερώνει τη χαρά μιας αγάπης μεγαλύτερης από κάθε πληγή και ισχυρότερης από κάθε προδοσία.

Ο Αναστημένος δεν αισθάνεται την ανάγκη να επαναλάβει ή να επιβεβαιώσει την ανωτερότητά Του. Εμφανίζεται στους φίλους του –τους μαθητές– και το κάνει με εξαιρετική διακριτικότητα, χωρίς να επιβάλλει την ικανότητά τους να τον δεχτούν. Η μόνη του επιθυμία είναι να επιστρέψει στην κοινωνία μαζί τους, βοηθώντας τους να ξεπεράσουν το αίσθημα ενοχής τους. Το βλέπουμε αυτό πολύ καθαρά στο υπερώο, όπου ο Κύριος εμφανίζεται στους φίλους του που έχουν κλειστεί από τον φόβο. Είναι μια στιγμή που εκφράζει μια εξαιρετική δύναμη: ο Ιησούς, αφού κατέβηκε στα βάθη του θανάτου για να ελευθερώσει όσους ήταν φυλακισμένοι εκεί, εισέρχεται στο κλειστό δωμάτιο όσων έχουν παραλύσει από τον φόβο, φέρνοντας ένα δώρο που κανείς δεν θα τολμούσε να ελπίζει: την ειρήνη.

Ο χαιρετισμός του είναι απλός, σχεδόν συνηθισμένος: «Ειρήνη σε εσάς!» (Ιω 20,19). Συνοδεύεται όμως από μια χειρονομία τόσο όμορφη που φαίνεται σαν σχεδόν ανάρμοστη: ο Ιησούς δείχνει στους μαθητές τα χέρια και την πλευρά, σημαδεμένα από τα σημεία του Πάθους Του. Γιατί να επιδείξει τις πληγές Του μπροστά σε αυτούς οι οποίοι, σε εκείνες τις τραγικές ώρες, τον αρνήθηκαν και τον εγκατέλειψαν; Γιατί να μην κρύψει αυτά τα σημάδια του πόνου και να αποφύγει να ανοίξει ξανά την πληγή της ντροπής; 

Κι όμως, το Ευαγγέλιο λέει ότι, βλέποντας τον Κύριο, οι μαθητές χάρηκαν (βλ. Ιω 20,20). Ο λόγος είναι βαθύς: ο Ιησούς έχει πλέον συμφιλιωθεί πλήρως με όλα όσα υπέφερε. Δεν υπάρχει ίχνος δυσαρέσκειας. Οι πληγές δεν προορίζονται για να κατακρίνουν, αλλά για να επιβεβαιώσουν μια αγάπη ισχυρότερη από οποιαδήποτε απιστία. Αποδεικνύουν ότι, ακριβώς τη στιγμή της αποτυχίας μας, ο Θεός δεν κάνει πίσω. Δεν μας εγκαταλείπει.

Έτσι, ο Κύριος φανερώνεται γυμνός και άοπλος. Δεν απαιτεί, δεν εκβιάζει. Η δική Του αγάπη δεν ταπεινώνει· είναι η ειρήνη εκείνων που υπέφεραν από αγάπη και τώρα μπορούν επιτέλους να πουν ότι άξιζε τον κόπο.

Εμείς, αντιθέτως, συχνά κρύβουμε τις πληγές μας από υπερηφάνεια ή φόβο μήπως φανούμε αδύναμοι. Λέμε “δεν πειράζει”, “πέρασαν όλα”, αλλά δεν είμαστε πραγματικά σε ειρήνη με τις προδοσίες που μας έχουν πληγώσει. Μερικές φορές προτιμούμε να κρύβουμε τον αγώνα μας να συγχωρήσουμε, ώστε να μην φανούμε ευάλωτοι και να διακινδυνεύσουμε περαιτέρω βάσανα. Ο Ιησούς δεν το κάνει. Προσφέρει τις πληγές Του ως εγγύηση συγχώρησης. Και δείχνει ότι η Ανάσταση δεν είναι η διαγραφή του παρελθόντος, αλλά η μεταμόρφωσή του σε ελπίδα ελέους.

Έπειτα, ο Κύριος επαναλαμβάνει: «Ειρήνη σε εσάς!» Και προσθέτει: «Όπως ο Πατέρας έστειλε εμένα, έτσι στέλνω κι εγώ εσάς» (στ. 21). Με αυτά τα λόγια, εμπιστεύεται στους αποστόλους ένα έργο που δεν είναι τόσο μια εξουσία, όσο μια ευθύνη: να είναι όργανα συμφιλίωσης στον κόσμο. Σαν να έλεγε: “Ποιος μπορεί να διακηρύξει το ευσπλαχνικό πρόσωπο του Πατέρα, αν όχι εσείς, που έχετε βιώσει την αποτυχία και τη συγχώρηση;”.

Ο Ιησούς φυσάει πάνω τους και δωρίζει το Άγιο Πνεύμα (στ. 22). Είναι το ίδιο Πνεύμα που τον στήριξε στην υπακοή Του στον Πατέρα και στην αγάπη μέχρι τον σταυρό. Από εκείνη τη στιγμή, οι απόστολοι δεν θα μπορούν πλέον να σιωπούν για όσα είδαν και άκουσαν: ότι ο Θεός συγχωρεί, ανορθώνει, αποκαθιστά την εμπιστοσύνη.

Αυτή είναι η καρδιά της αποστολής της Εκκλησίας: όχι να ασκεί εξουσία πάνω στους άλλους, αλλά να μεταδίδει τη χαρά εκείνων που έχουν αγαπηθεί ακριβώς όταν δεν το άξιζαν. Είναι η δύναμη που γέννησε και μεγάλωσε τη χριστιανική κοινότητα: άνδρες και γυναίκες που ανακάλυψαν την ομορφιά της επιστροφής στη ζωή για να μπορέσουν να τη δωρίσουν και στους άλλους.

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, κι εμείς είμαστε απεσταλμένοι. Και σε εμάς ο Κύριος δείχνει τις πληγές Του και λέει: Ειρήνη σε εσάς. Μη φοβάστε να δείξετε τις πληγές σας, που έχουν θεραπευτεί από το έλεος. Μη φοβάστε να πλησιάσετε όποιον είναι κλειδωμένος στον φόβο ή την ενοχή. Είθε η πνοή του Πνεύματος να μας κάνει κι εμάς μάρτυρες αυτής της ειρήνης και αυτής της αγάπης, πιο ισχυρής από κάθε ήττα.

______________

Μετάφραση: π.Λ