ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΙΤΟΝΑ

Αγαπητοί αναγνώστες, φίλες και φίλοι, έχω στο νου μου μερικές απορίες, χωρίς απάντηση: Πώς μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι, σε εκείνους τους γνωστούς μας, που δικαιολογημένα αισθάνονται αδύνατοι και απογοητευμένοι; Πώς είναι δυνατόν (μ’ όλα αυτά που έχουμε να κάνουμε κάθε μέρα) να έχω με το διπλανό μου, πάντα μια ανθρώπινη σχέση; Πώς μπορώ να βρω τρόπο, να πλησιάσω την καρδιά του άλλου, με αυθεντική αμοιβαιότητα; Ήρθε στο νου μου μια απάντηση, απλά και πρακτική!
Επειδή και εκείνος (ο πλησίον) και εγώ, είμαστε αγαπητά παιδιά του Θεού, πρέπει να τον φροντίζω, να είμαι παρών στις ανάγκες του, να τον ακούω όταν μου μιλάει και να τον συμμερίζομαι έστω κι αν δεν αλλάζει η κατάσταση! Εκεί χρειάζεται να είναι παρούσα η καρδιά μας, στην απογοήτευση!
Αν επιλέξουμε αυτό τον τρόπο ζωής, σαν αποστολή, διαπιστώνουμε ότι φροντίζοντας το γείτονα, λαβαίνει και εκείνος δύναμη! Και κάτι πιο ενδιαφέρον. Δεν είμαστε, κάποιος, που βοηθάει στον πόνο, αλλά πιο πολύ, είμαστε έτοιμοι να τον μοιραστούμε. Ένας σταυρός που τον σηκώνουν δύο, είναι ελαφρύτερος, με το ίδιο αποτέλεσμα.
Ξέρουμε ότι δε λύνουμε τα προβλήματα, αλλά βοηθάμε να βρεθεί λύση. Ο διπλανός μας, χαίρεται πιο πολύ που του συμπαρασταθήκαμε, παρά αν λύθηκε το πρόβλημά του. Ο Καλός Σαμαρείτης, δεν θεράπευσε τον πλησίον του, τον φρόντισε! Αγαπώ τον πλησίον, δε σημαίνει λύνω τα προβλήματά του, αλλά συμπαραστέκομαι να βρεθεί η λύση. Δεν είμαστε «παντοδύναμοι» ούτε είναι ντροπή να ομολογούμε ότι δεν τα ξέρω όλα! Το να λέω, δε μπορώ να βρω λύση, αλλά θα προσευχηθώ, πολλές φορές φέρνει καλύτερο αποτέλεσμα.