Εβραϊκές λέξεις που χρησιμοποιούμε στη Λειτουργία μας.
אב
αββά
Η λατρεία της Εκκλησίας του Χριστού πηγάζει κατά το μεγαλύτερο μέρος της από τη λατρεία που απέδιδε ο ιουδαϊκός λαός προς τον Θεό. Η εξωτερική μορφή αυτής της λατρείας διαμορφώθηκε σιγά-σιγά μέσα στους αιώνες και μαζί με διάφορες άλλες έννοιες (π.χ. η έννοια του περάσματος του Πάσχα, της προετοιμασίας 40 ημερών για ένα γεγονός, της Πεντηκοστής κ.ά.) σταθεροποιήθηκε και στη χριστιανική λατρεία. Μεταξύ αυτών των εβραϊκών στοιχείων υπάρχουν και αρκετές λέξεις της εβραϊκής ή της αραμαϊκής γλώσσας που διατηρήθηκαν στο λεξιλόγιο της λατρείας της Εκκλησίας, τις οποίες τις λέμε, τις ψάλλουμε και τις χρησιμοποιούμε χωρίς, συχνά να γνωρίζουμε ποιο είναι το πραγματικό τους νόημα. Θα τις γνωρίσουμε την κάθε μια ξεχωριστά.
ΑΒΒΑ. Τη λέξη αυτή συνήθως δεν την ακούμε συχνά και δεν τη μεταχειριζόμαστε στην προσευχή μας. Και όμως ο Ιησούς τη μεταχειριζόταν καθημερινά και μας δίδαξε να τη χρησιμοποιούμε και εμείς. Η λέξη είναι από την αραμαϊκή γλώσσα, δηλαδή τη μητρική γλώσσα του Ιησού και είναι από τις πρώτες που λένε τη μικρά παιδιά. Σημαίνει «Πατέρας» και για να κυριολεκτούμε «Μπαμπάς». Εξάλλου οι δυο λέξεις όχι μόνο μοιάζουν, αλλά είναι και συγγενείς. Όταν ο Ιησούς δίδαξε στους μαθητές του το «Πάτερ ημών», αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε, όπως και όταν προσευχήθηκε στον κήπο των Ελαιών (Μκ 14,36). Η αρχαία Εκκλησία τη χρησιμοποιούσε πάλι την ίδια στιγμή, δηλ. όταν απάγγειλαν το «Πάτερ ημών» (Ρωμ 8,15 και Γαλ 4,6). Η λέξη αυτή (προφ. Αμπά) φανερώνει τη στενή στοργική σχέση του παιδιού με τον πατέρα του.
Πηγή κειμένου: sannicolo.gr