Ευαγγελίζοντας εξανθρωπιζόμαστε
Την περασμένη Κυριακή στο Ρίμινι, ολοκληρώθηκε η 43η Εθνική Συνδιάσκεψη Animatori del Rinnovamento nello Spirito Santo για την οικογένεια και την κοινωνία, τον χριστιανισμό, την ευθραυστότητα και τα ΜΜΕ. Η σκέψη του προέδρου της Κίνησης αυτής, Salvatore Martinez: H κοινότητα, το χάρισμα και η αποστολή είναι οι τρεις τομείς με τους οποίους ασχολείται η RnS
Τα λόγια του Πάπα Φραγκίσκου «Ευαγγελίζουμε και αγαπούμε» υπήρξαν το σκηνικό για τις τέσσερις ημέρες της 43η Εθνικής Συνδιάσκεψης των Εμψυχωτών του Rinnovamento nello Spirito Santo. Η συνάντηση, η οποία ολοκληρώνεται σήμερα στο Palacongressi στο Ρίμινι, ασχολήθηκε με θέματα και προκλήσεις που οι σημερινοί χριστιανοί αντιμετωπίζουν ως επείγοντα. Ενδεικτική είναι επομένως, η επιλογή του Ευαγγελικού στίχου: «Όλοι θα γνωρίζουν ότι είστε μαθητές μου αν αγαπάτε ο ένας τον άλλο», ως τίτλο του συμποσίου. Εκτενές το πρόγραμμα που προσφέρεται σε περισσότερους από 4.000 συμμετέχοντες που εκπροσωπούν 1.700 Ομάδες και Κοινότητες που βρίσκονται στην Ιταλία. Κατά τη διάρκεια των συναντήσεων εναλλάσσονται ειδήμονες ομιλητές, όπως η μελετητής της Αγίας Γραφής Rosanna Virgili, ο νομικός και Πρόεδρος της Scienza & Vita, Alberto Gambino, αλλά και ο θεολόγος δον Vito Impellizzeri, πατέρας Φραγκισκανός Occhetta, ο Tonino Cantelmi, πρόεδρος της Ένωσης Καθολικών Ψυχολόγων και Ψυχιάτρων και πολλοί άλλοι. Ένα μόνο είναι το κόκκινο νήμα μεταξύ των εισηγήσεων, όπως εξηγεί στη συνέντευξη ο Salvatore Martinez, πρόεδρος του Rinnovamento nello Spirito:
Απ. – Είναι σαφές ότι εφόσον η κρίση είναι πνευματική, η απάντηση θα πρέπει να είναι πνευματική. Όταν μιλάμε για την αγάπη του Θεού, οφείλουμε να αναρωτηθούμε πόσο έξυπνο είναι, στην εποχή μας, να αποτελούμε σημάδι αντίφασης μπροστά στη μεγάλη φτώχεια που επιβάλλει την ευσπλαχνία, την αποφασιστική αγάπη που αναζητά και βρίσκει λύσεις, και τον τρόπο που αυτή η αγάπη μπορεί να προάγει τη δικαιοσύνη, επειδή υπάρχει και δικαιοσύνη που προέρχεται από το Πνεύμα και όχι από τον νόμο, από τους νομοθέτες, από την ηθική της εποχής μας και θα έλεγα από την αδυναμία που έχει καταχωρηθεί σε πολλές περιπτώσεις όσο αφορά στη χριστιανική ταυτότητα. Επομένως, αναρωτηθείτε σχετικά με την αγάπη – «Όλοι θα γνωρίζουν ότι είστε μαθητές μου εάν αγαπάτε ο ένας τον άλλον» λέει το Ευαγγέλιο – που σήμερα δεν αποτελεί ένα προφανές θέμα που θα πρέπει να προσεγγιστεί με ξεπερασμένες κατηγορίες. Για παράδειγμα, η Amoris laetitia για την οικογένεια μας λέει ότι αυτή η χαρά της αγάπης στα σπίτια γίνεται μερικές φορές, μια μεγάλη πρόκληση για τη θεολογία, για την ποιμαντική, για την ίδια τη ζωή των κοινοτήτων.
Επομένως, μου φαίνεται ότι μπορώ να πω ότι σύμφωνα με το Πνεύμα, με το άνοιγμα προς το Πνεύμα, σε αυτή τη Σοφία που δεν διδάσκεται από τους ανθρώπους, σε αυτή τη διόρθωση της Χάρης η οποία δεν ικανοποιείται από την αιτιολόγηση που απορρέει από τον νόμο, αποτελεί εκ νέου τη χαρισματική μέθοδο, τη συνηθισμένη μέθοδο που τροφοδότησε τον ευαγγελισμό των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων. Άρα, μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις του καιρού μας και στις δυνατότητες που διαθέτει σήμερα το Rinnovamento – σκέφτομαι το έργο, την ιεραποστολή – οι 4.000 εμψυχωτές και υπεύθυνοι που συγκεντρώθηκαν εδώ στο Συνέδριο, επιστρέφουν στα σπίτια τους με την πεποίθηση ότι η αγάπη γίνεται πραγματικά η μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορούμε να δώσουμε στην ιστορία. Με μια προϋπόθεση, όμως: ότι πρόκειται για την αγάπη που προέρχεται από το Ευαγγέλιο. Ως εκ τούτου, αναφέρθηκε σαφώς ότι ευαγγελίζοντας εξανθρωπιζόμαστε. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι αρκετό να εξανθρωπιστεί η ιστορία για να την ευαγγελίσουμε, αλλά ο κίνδυνος που υπάρχει είναι ότι η Καλή Είδηση, το Ευαγγέλιο μπορεί να μην προέρχεται από τον Ιησού και επομένως από την εμπειρία του Ιησού.
Πόσο το σημερινό ιστορικό πλαίσιο επηρεάζει, τόσο διαφορετικά σε σχέση με τα προηγούμενα, τις προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσουμε;
Απ. – Μου φαίνεται ότι υπάρχουν τρεις ακρογωνιαίοι λίθοι γύρω από τους οποίους επαναβεβαιώνεται η εμπειρία και η αποστολή του Rinnovamento nello Spirito, ακόμη και ως αποτέλεσμα του έργου που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια, για το οποίο η Δια΄σκεψη σηματοδοτεί επίσης την αρχή μιας νέας τετραετούς περιόδου υπηρσιών των υπευθύνων εμψύχωσης. Τρεις είναι οι λέξεις κλειδιά: κοινότητα, χαρίσματα και αποστολή. Κοινότητα διότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη για κοινότητα, επομένως για αδελφοσύνη. Η μοναξιά που συναντάται μέσα στις οικογένειες, μέσα στην κοινωνική ζωή και που αποδυναμώνει τον άνθρωπο, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και δοθεί μια λύση μέσα από μια νέα εμπειρία κοινοτικής ζωής. Και είναι μέσα από αυτή την κοινοτική εμπειρία που το Πνεύμα παρέχει μέσα από τα χαρίσματα που αποτελούν την πρόνοια του Αγίου Πνεύματος, τις λύσεις, τα μέσα μέσω των οποίων, μια κοινότητα ζει, εμπλουτίζεται και ως εκ τούτου βιώνει αυτή την αγάπη του Θεού. Όλα αυτά γίνονται ένα πρελούδιο και ένα τραμπολίνο εκτόξευσης της αποστολής, μια αποστολή που, επαναλαμβάνω, θα πρέπει να σχεδιαστεί σύμφωνα με την εποχή μας και που θα πρέπει να τοποθετήσουμε υπό την αιγίδα μιας έκφρασης που μας δόθηκε από τον Άγιο Ιωάννη Παύλο Β΄, πριν από 17 χρόνια: «Πολιτισμός της Πεντηκοστής». Επομένως, πρέπει να ξανασκεφτούμε ένα πολιτισμό κατάλληλο για την εποχή μας αλλά που θα πρέπει να γονιμοποιηθεί από αυτή την πνευματική αρχή. Τότε καταλαβαίνουμε γιατί η ηθική κρίση, η ανθρωπολογική κρίση, η κοινωνική, η πολιτικοοικονομική είναι όλες κόρες της μητέρας όλων των κρίσεων που είναι ακριβώς, η πνευματική κρίση.
