ΕΝΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΡΑΠΕΡ
Ο GUILLERMO ESTEBAN είναι γνωστός μουσικός της ραπ, με το όνομα Grilex. Γεννήθηκε στη Μαδρίτη πριν 25 χρόνια και από μικρή ηλικία γνώρισε τη δημοσιότητα και … τη μοναξιά, καθότι η επιτυχία τον οδήγησε σε μια αίσθηση υπεροψίας και δύναμης, που απομάκρυνε τους φίλους του. Με εσωτερικό θυμό, λόγω της ασθένειας του μικρού του αδελφού, στον οποίο οι γιατροί έδιναν λίγες πιθανότητες επιβίωσης, έγραψε ένα τραγούδι αφιερωμένο σ` εκείνον, το οποίο τον έκανε γνωστό σε ηλικία 17 ετών. Η απομόνωση που αισθάνθηκε τον οδήγησε σε ένα είδους διάλογο με το Θεό “ Δεν ξέρω αν υπάρχεις ή όχι, αλλά εγώ είμαι μόνος, δε με αγαπάς. Αν υπάρχεις θα έρθω προς εσένα, αλλά αν δεν υπάρχεις σε μισώ όπως και όλους τους χριστιανούς”
Η απόδειξη της ανυπαρξίας του Θεού ήταν το πρόβλημα υγείας του αδελφού του…
Αυτό εξέφραζε και στα τραγούδια του. Μια μέρα η μητέρα του ζήτησε να τη συνοδέψει στην εκκλησία, να μείνουν για λίγο οι δυο τους. Εκείνος αρνήθηκε. Στις μητέρες όμως δε γίνεται εύκολα αποδεκτή η άρνηση ! Τελικά συμφώνησε φωνάζοντας “ Όταν τελειώσει η λειτουργία δε θέλω να ξανακούσω ούτε για σένα ούτε για την Εκκλησία !”
Μόλις έφθασε στην ενορία άκουσε μια φωνή “ Grilex” ήταν μια όμορφη θαυμάστρια του, η οποία αφού του εξέφρασε το θαυμασμό της τον κάλεσε σε ένα “ δείπνο Alpha “ , μια σύγχρονη μορφή κηρύγματος, ένα τρόπο ευαγγελισμού μέσω ανταλλαγής επιχειρημάτων ! Ο μουσικός δεν είχε ιδέα για τι επρόκειτο, όμως ήθελε να ξαναδεί το όμορφο κορίτσι και αποδέχθηκε το κάλεσμα. Τα “δείπνα” έγιναν περισσότερα από ένα , του άρεσε η ατμόσφαιρα σε αυτά, δεν άλλαξε όμως στάση ούτε ως άνθρωπος (συνέχιζε να βλέπει τους άλλους με υπεροψία) ούτε ως προς τα αισθήματα του απέναντι στο Θεό.
Κάποια στιγμή αποδέχθηκε να βοηθήσει εθελοντικά σε κάποιες εκδηλώσεις και συνειδητοποίησε ότι η “δημοφιλία” του δεν του είχε δώσει τη χαρά που έβλεπε στα πρόσωπα ατόμων πολύ πιο άτυχων, στη ζωή, από αυτόν. Το μεγάλο “κτύπημα” το δέχθηκε μετά την κυκλοφορία ενός τραγουδιού, οι στίχοι του οποίου ήταν επιθετικοί και προσβλητικοί προς το κορίτσι που αναφερόταν σε αυτό. Μια από τις νέες του φίλες τού είπε ξεκάθαρα τη γνώμη της, ότι “το κομμάτι ήταν για τα σκουπίδια” Ένιωσε να ανοίγουν τα μάτια του και να προσγειώνεται στα γη. Έπρεπε να αντιμετωπίσει τους φόβους που τον οδηγούσαν να εκφράζει μίσος προς το Θεό και τους ανθρώπους.
Κατάλαβε όχι μόνο ότι ο Θεός τον αγαπά αλλά και ότι ο Κύριος δεν είναι ο κριτής που περιμένει να τιμωρήσει τα σφάλματά μας αλλά αποδέχεται και συγχωρεί. Επίσης ότι δεν είναι ο Μάγος που λύνει τα προβλήματα όταν μας αγγίξει αλλά η πίστη είναι ένας δρόμος στον οποίο ο καθένας φέρει το Σταυρό του
Σιγά σιγά η ψυχή του ηρέμησε. Πλέον έχει καθαρές ιδέες και θεωρεί ότι η μουσική ραπ είναι ένας εκπληκτικό μέσο για να μιλήσει για το Ευαγγέλιο. Δε γνωρίζει αν αυτό θα τον αποξενώσει από κάποιους θαυμαστές, γνωρίζει όμως ότι δε θα αισθανθεί πλέον μοναξιά.
Μια αληθινή ιστορία, όπως μεταδόθηκε από το Ραδιοφωνικό Σταθμό του Βατικανού
Πληροφόρηση και φωτογραφία από Vatican News
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ
μέλος της Συνοδικής Επιτροπής “Δικαιοσύνη και Ειρήνη”
