ΕΝΑΣ ΨΑΛΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΚΟΡΟΝΩΙΟΥ

Οι Ψαλμοί είναι ποιητικές προσευχές που βρίσκουμε στην Παλιά Διαθήκη. Γράφτηκαν αιώνες πριν από τον Ιησού Χριστό. Με αυτούς τους Ψαλμούς προσεύχονταν και ο ίδιος ο Χριστός. Με αυτούς τους Ψαλμούς προσεύχονται οι Εβραίοι και όλοι οι χριστιανοί κυρίως κατά τη διάρκεια των λειτουργικών τους τελετών. Σε τούτο τον καιρώ του κορονωϊού, με τις εκκλησίες κλειστές και τη Μεγάλη Εβδομάδα με τελετές  χωρίς την παρουσία πιστών, θα ήθελα να σας προτείνω έναν από αυτούς τους Ψαλμούς: τον αρ. 42 για τους Καθολικούς ή 41 για τους Ορθοδόξους (είναι ο ίδιος Ψαλμός, αλλά με διαφορετική αρίθμηση).  Πρόκειται για το σπαρακτικό θρήνο ενός εξόριστου ιερέα, μακριά από την Ιερουσαλήμ και κυρίως μακριά  από το Ναό. Σε αυτήν την προσευχή-ποίημα ο εξόριστος εκφράζει όλη τη νοσταλγία του και την αγάπη του για το ναό και τις ιεροτελεστίες του. Υποφέρει, κλαίει,  αλλά δεν χάνει την ελπίδα του. Κάποτε τα πράγματα θα αλλάξουν.             

Ψαλμός42 (41)

Ο πόθος για τον Κύριο και τον ναό του
Όπως το ελάφι ποθεί τις πηγές των υδάτων, *
έτσι ποθεί εσένα, Θεέ, η ψυχή μου.
Δίψασε η ψυχή μου για τον Θεό, τον Θεό τον ζώντα: *
πότε θα έρθω και θα δω του Θεού το πρόσωπο;
Τα δάκρυα είναι το ψωμί μου ημέρα και νύχτα, *
ενώ συνεχώς μου λένε: «Πού είναι ο Θεός σου;».
Αυτά θυμήθηκα κι έλιωνε η ψυχή μου,
καθώς βάδιζα προς του Θεού τον οίκο, *
στης θαυμαστής σκηνής τον τόπο,
μέσα σε φωνές αγαλλίασης και δοξολογίας *
ενός πλήθους που γιορτάζει.
Γιατί περίλυπη είσαι, ψυχή μου, *
και γιατί με συνταράζεις;
Έλπισε στον Θεό, πάλι θα τον δοξολογήσω: *
σωτήρας είναι του προσώπου μου και Θεός μου.
Μέσα μου η ψυχή μου είναι περίλυπη, †
γι’ αυτό εσένα θυμάμαι, *
από τη γη του Ιορδάνη, του Ερμών, και του Μιζάρ τα ύψη.
Η άβυσσος την άβυσσο φωνάζει †
με τη βοή των καταρρακτών σου, *
όλες οι καταιγίδες και τα κύματά σου πέρασαν από επάνω μου.
Την ημέρα χορηγεί ο Κύριος το έλεός του, †
και τη νύχτα ακούγεται ο ύμνος μου για εκείνον: *
προσευχή προς τον Θεό της ζωής μου.
Θα πω στον Θεό: «Είσαι ο προστάτης μου». †
Γιατί με λησμόνησες και γιατί περπατώ περίλυπος, *
ενώ με συνθλίβει ο εχθρός μου;».
Τα οστά μου συντρίβονται, †
όταν με χλευάζουν οι αντίπαλοί μου, *
αυτοί που συνεχώς μου λένε: «Πού είναι ο Θεός σου;».
Γιατί περίλυπη είσαι, ψυχή μου, *
και γιατί με συνταράζεις;
Έλπισε στον Θεό, πάλι θα τον δοξολογήσω: *
σωτήρας είναι του προσώπου μου και Θεός μου.

+ΙΣΠ