«Ένας επίσκοπος που έγινε το Ευαγγέλιο»
«Ένας επίσκοπος που έγινε το Ευαγγέλιο»: αυτή είναι η έκφραση που ο Σεβασμιότατος Agostino Superbo, υπεύθυνος για τη διαδικασία της μακαριωνυμίας, χρησιμοποιεί για προσδιορίσει τη ζωή του Δον AntonioBello, παραφράζοντας τον ίδιο τον ορισμό του επισκόπου. Στην πραγματικότητα, στην αρχή της επισκοπικής διακονίας, ο Don Tonino δήλωσε: «Θα ήθελα να είμαι ένας επίσκοπος που γίνεται ο λαός του, ένας επίσκοπος ανυψωμένος στην αξιοπρέπεια του λαού». Σε όσους τον ρώτησαν για τα στοιχεία της ανθρωπιστικής, θρησκευτικής και ποιμαντικής μόρφωσης, απάντησε με απλό και άμεσο τρόπο: «Το Ευαγγέλιο και οι τελευταίοι».
Είκοσι πέντε χρόνια έχουν περάσει από το θάνατό του, που προκλήθηκε από καρκίνο. Είχε μια σύντομη αλλά έντονη ζωή (58 ετών), απλή αλλά προκλητική, νηφάλια αλλά πλούσια σε αγάπη για τους φτωχούς και τους απελαθέντες, ταπεινός και ανοιχτός σε όλους: σήμερα μπορούμε πραγματικά να πούμε ότι η όλη ύπαρξή του και η δέσμευσή του ως ποιμένας ήταν μια ζωντανή ερμηνεία του Ευαγγελίου.
Ο επίσκοπος της Molfetta δεν ήθελε ποτέ να ονομάζεται "Σεβασμιότατος" ή "Εξοχότατος", αλλά απλά "Don Tonino" και έτσι υπέγραφε τις ποιμαντικές επιστολές και έγγραφα του. Πάντα θεωρούσε τον εαυτό του ιερέα της Εκκλησίας της Πούλιας. Το όνομά του ήταν, και εξακολουθεί να είναι, "Don Tonino" για όλους.
Ένα μήνα μετά το θάνατό του, ο Luigi Santucci, στον πρόλογο ενός βιβλίου για τον Don Tonino, η Παναγίας η γυναίκα των ημερών μας, προσφέρει έναν ακριβή κατάλογο των αρετών του: «Πνεύμα, τρυφερότητα, θαύματα ζωντανού ποιητή. αλλά και η δύναμη, το πάθος και το ασυνήθιστο θάρρος. Αυτές οι τελευταίες αρετές είναι εκείνες που με έκαναν να τον εκτιμώ και τον αγαπώ για τη γενναιόδωρη τόλμη με την οποία αντιμετώπιζε και κατήγγελλε τις αποτρόπαιες πράξεις της κοινωνίας μας. τις αδυναμίες και τους δισταγμούς της Εκκλησίας … τη ριζοσπαστική του επιλογή για τους τελευταίους, τους φτωχούς, τη δέσμευσή του για την ειρήνη και το όχι στη βία.
+Ν
