Ένας αληθινός ποιμένας πρέπει να ξέρει να αποχαιρετά το ποίμνιό του

Κατά την πρωινή ομιλία της Τρίτης 30 Μαΐου 2017 στο παρεκκλήσι του «Domus Sanctae Marthae», η οποία μεταδόθηκε ως συνήθως, από το Radio Vaticana, ο Πάπας Φραγκίσκος ανέλυσε το σημερινό απόσπασμα από τις Πράξεις των Αποστόλων (20, 17-27), το οποίο σύμφωνα με όσα είπε ο Ποντίφικας προσφέρει «τον αποχαιρετισμό ενός επισκόπου» προς την κοινότητά του, συγκεκριμένα τον αποχαιρετισμό του Παύλου προς την κοινότητα της Εφέσου.

Κατά την ομιλία του, ο Πάπας στάθηκε σε «τρεις στάσεις» βασικές για έναν ποιμένα οι οποίες προκύπτουν από το απόσπασμα, αρχίζοντας με τη δήλωση του ίδιου του Παύλου να μην πηγαίνουμε «ποτέ προς τα πίσω».

Σύμφωνα με τον Φραγκίσκο, δεν πρόκειται για μια «πράξη ματαιοδοξίας» του Παύλου, αφού ο απόστολος λέει για τον εαυτό του ότι είναι «ο χειρότερος των αμαρτωλών», αλλά για μια έκθεση πραγματικών γεγονότων. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι «ένα από τα πράγματα που θα δώσει πολλή ειρήνη στον ποιμένα όταν αποχαιρετά», είπε ο Πάπας: «να θυμόμαστε ότι δεν ήταν ένας ποιμένας συμβιβασμών».

«Αναγκασμένος από το Άγιο Πνεύμα». Αυτή είναι η δεύτερη στάση πάνω στην οποία στάθηκε ο Πάπας Φραγκίσκος. Ο Παύλος πάει στην Ιερουσαλήμ, επειδή το ζητά το Άγιο Πνεύμα, ακόμη και αν αγνοεί αυτό που θα συμβεί εκεί. Ξεκινά μια πορεία και μπορεί να το κάνει, επειδή «δεν έχει δικά του πράγματα, δεν έχει ιδιοποιηθεί παράνομα το ποίμνιό του», εξήγησε ο Πάπας.

Επομένως η υπακοή στο Άγιο Πνεύμα είναι εσωτερική ελευθερία, ανά πάσα στιγμή. «Δεν συνταξιοδοτούμαι. Πάω αλλού για να εξυπηρετήσω άλλες Εκκλησίες», είπε ο Φραγκίσκος: «Πάντα ανοιχτή η καρδιά στη φωνή του Θεού: Αφήνω αυτό, θα δω τι μου ζητά ο Κύριος». Με αυτόν τον τρόπο – παρατήρησε – «αυτός ο ποιμένας χωρίς συμβιβασμούς είναι πλέον ένας ποιμένας σε πορεία».

«Δεν αισθάνομαι σε καμιά περίπτωση την ζωή μου πολύτιμη.» Αυτό είναι τέλος, η τρίτη και τελευταία στάση ή, εάν το επιθυμούμε, αυτό που χαρακτηρίζει τον απόστολο, τον ποιμένα. Εκείνος που αφήνεται να καθοδηγηθεί από το Άγιο Πνεύμα, ξέρει ότι δεν είναι «το κέντρο της ιστορίας», ούτε αυτής της «σπουδαίας» ούτε εκείνης της «μικρής», επειδή ξέρει να είναι μόνο «ένας υπηρέτης».

Γι αυτό ο Ποντίφικας προσκάλεσε όλους να προσευχηθούν «για τους ποιμένες, για τους δικούς μας ποιμένες, για τους ιερείς των ενοριών, για τους επισκόπους, για τον Πάπα, για να είναι η ζωή τους μια ζωή χωρίς συμβιβασμούς, μια ζωή σε πορεία, και μια ζωή όπου δεν πιστεύουν ότι αποτελούν το κέντρο της ιστορίας και έτσι θα μαθαίνουν να αποχαιρετούν.»

Μετάφραση:ρφ