«Ενάντια στην πνευματική ερήμωση, βοηθά η προσευχή και όχι τα χάπια ή τα ποτηράκια…»

Αντισταθείτε στις ενέδρες της «πνευματικής ερήμωσης», όπως  μας υπενθυμίζει το βιβλικό παράδειγμα του Ιώβ. Σήμερα το πρωί, κατά τη διάρκεια της ομιλίας στην Casa Santa Marta, ο Πάπας Φραγκίσκος εμπνεύστηκε από το σημερινό πρώτο ανάγνωσμα (Ιώβ 3,1-3.11-17.20-23), που περιγράφει τις διάσημες περιπέτειες του προφήτη.

«Ο Ιώβ είχε τεράστια προβλήματα να αντιμετωπίσει: είχε χάσει τα πάντα», από την περιουσία του έως και τα παιδιά του, υπενθύμισε ο Άγιος Πατέρας, και παρόλα αυτά δεν καταριόταν τον Θεό, αντιθέτως εμφανίζεται, όπως ένα «παιδί μπροστά στον πατέρα του».

Η «πνευματική ερήμωση», παρατήρησε ο Ποντίφικας, είναι κάτι το πολύ συχνό και μας κάνει να ζούμε «δίχως ελπίδα, δύσπιστοι, χωρίς θέληση για ζωή, χωρίς να βλέπουμε το τέλος του τούνελ, με πολύ ταραγμένη καρδιά αλλά και σκέψη». Η ψυχή μας «συντρίβεται» από όλο αυτό και φτάνουμε στο σημείο να φωνάξουμε : «Καλύτερα ο θάνατος!».

Σε αυτό το σημείο, είναι σκόπιμο «να καταλάβουμε τι συμβαίνει στην καρδιά μας» και «τι πρέπει να κάνουμε όταν βιώνουμε τέτοιες δύσκολες στιγμές, μια οικογενειακή τραγωδία, μια ασθένεια, κάτι που μας απογοητεύει», είπε ο Πάπας.

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που έχουν την ψευδαίσθηση της επίλυσης του μαρτυρίου τους, λαμβάνοντας «ένα υπνωτικό χάπι» ή πίνοντας δύο, τρία, τέσσερα ποτηράκια» και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για μια απόδραση «από τα γεγονότα, από την πραγματικότητα, γεγονός που δε βοηθά».

Ωστόσο, εξήγησε ο Φραγκίσκος, τα σημερινά αναγνώσματα είναι ένα πραγματικό αντίδοτο στην «πνευματική ερήμωση» που μας κάνει «χλιαρούς, απογοητευμένους, χωρίς ελπίδα». Ο Ψαλμός 87, για παράδειγμα, λέει: «Ας ανέλθει ενώπιον Σου η προσευχή μου, Κύριε». Είναι λίγο πολύ αυτό που έκανε ο Ιώβ, κλαίγοντας μέρα και νύχτα, έως ότου ο Θεός δεν μπορούσε πια να μην τον ακούσει.

«Είναι μια προσευχή το να χτυπάς την πόρτα, αλλά όχι με δύναμη! – είπε ο Ποντίφικας – «Κύριε, είμαι χορτασμένος από κακουχίες. Η ζωή μου είναι στο χείλος της κολάσεως. Συγκαταλέγομαι μεταξύ εκείνων που κατεβαίνουν στο τάφο, είμαι πλέον ένας άνθρωπος χωρίς δύναμη.»

Η πιο αυθεντική προσευχή μας αναδύεται τότε, «στις χειρότερες στιγμές, στις πιο δύσκολες, στις μεγάλες στενάχωρες, σ’ εκείνες  που μας συντρίβουν», ακριβώς όπως  τον  Ιώβ».

Το βιβλίο του Ιώβ, συνέχισε να υπενθυμίζει ο Άγιος Πατέρας, μιλάει για την εύγλωττη σιωπή των φίλων: Επειδή «τα λόγια μπορεί να βλάψουν», ιδιαίτερα σε στιγμές πνευματικής ερήμωσης, είναι σημαντικό να κάνουμε τον πλησίον μας να αισθανθεί την εγγύτητά μας, περισσότερο από το να «συνομιλήσουμε μαζί του». Είναι σκόπιμο σε αυτές τις περιπτώσεις, «να μιλάμε όσο γίνεται λιγότερο», βοηθώντας «με τη σιωπή», την εγγύτητα, τα χάδια, την προσευχή μας ενώπιον του Πατέρα.

Εν κατακλείδι, ιδού οι τρεις συστάσεις του Πάπα ενάντια στην «πνευματική ερήμωση»:

1) «Να αναγνωρίσουμε μέσα μας τις στιγμές πνευματικής ερήμωσης, όταν είμαστε στο σκοτάδι, χωρίς ελπίδα, και αναρωτιόμαστε το γιατί».

2) «Κατά τις δύσκολες στιγμές, να παρακαλούμε τον Κύριο, όπως μας διδάσκει ο Ψαλμός 87 της σημερινής λειτουργίας. «Ας ανέλθει ενώπιον Σου ἡ προσευχή μου, Κύριε».

3) «Όταν πλησιάζω ένα άτομο που υποφέρει», να προσφέρω «τη σιωπή μου με πολλή αγάπη, εγγύτητα, χάδια», αποφεύγοντας «συνομιλίες που στο τέλος δεν βοηθούν», αντίθετα «κάνουν κακό».

ρφ