Εξομολογήσεις: Η Μόνικα Δενδρινού ζεί
Άφησα εσκεμμένα να περάσουν αρκετές μέρες από το πέρασμα της Μόνικας ή αλλιώς, όπως μας άρεσε να το λέμε μεταξύ μας, την επιστροφή της στο Σπίτι τού Πατέρα για να γράψω αυτές τις γραμμές, απλά διότι μου ήταν πολύ δύσκολο… Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, μου είναι πολύ δύσκολο, από πολλές απόψεις.
Για μένα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Πάνω από ένα χρόνο τώρα είχε μοιραστεί μαζί μας στην ψυχοθεραπευτική ομάδα στην οποία ανήκε στην Ερμούπολη, στα πλαίσια τού Σχολείου Οικογένειας, ότι είχε διαγνωστεί με καρκίνο. Ακόμα και μετά, αφού διέκοψε την συμμετοχή της στην ομάδα, είχε κρατήσει επαφή μαζί μου, μιλούσαμε και με ενημέρωνε για την ζωή της. Με τιμούσε με την εμπιστοσύνη της. Και κάποια μέρα πρόσφατα, πριν από κάποιους μήνες με πήρε στο τηλέφωνο για να μου ανακοινώσει ότι είχε αλλάξει γιατρό και ότι είχε απαιτήσει από τον καινούργιο της γιατρό να τής δώσει μιά ξεκάθαρη εικόνα και απάντηση για την κατάσταση τής υγείας της. Αυτός τής απάντησε ότι έχει κάποιους μήνες να ζήσει.
Ο λόγος που μού τηλεφώνησε η Μόνικα εκείνη την ημέρα δεν ήταν μόνον αυτός. Να μού ανακοινώσει δηλαδή ότι έχει κάποιους μήνες ζωής. Ήθελε να μου ζητήσει να την συνοδεύσω μέχρι το “Πέρασμα”. Με την διπλή μου ιδιότητα, τού Κληρικού και τού ψυχοθεραπευτή, να την βοηθήσω να πορευτούμε μαζί μέχρι την καινούργια αρχή… Δεν λέω μέχρι το τέλος τής ζωής της, αλλά επιμένω στο “καινούργια αρχή”. Φυσικά το δέχθηκα. Συμφωνήσαμε λοιπόν να βρισκόμαστε διαδικτυακά, σε ένα tete – a – tete, στο skype κάθε Παρασκευή.
Εδώ πρέπει να ομολογήσω ότι αρχικά, το να αποδεχθώ μια τέτοια διαδρομή δεν μού ήταν καθόλου μα καθόλου εύκολο. Το δέχθηκα διότι αισθάνθηκα ότι έτσι το ζητούσε ο Πατέρας. Ότι έπρεπε να διδαχθώ κάτι από όλο αυτό και ταυτόχρονα κάτι να διδάξω. Δεν μπορώ να πω πολλά. όχι μόνο διότι θα παραβίαζα την δεοντολογία περί απορρήτου, αλλά κυρίως διότι πολλά βιώματα δεν υπάρχει τρόπος, ούτε λέξεις για να μεταφέρεις. Μπορώ όμως να μοιραστώ μαζί σας δυο -τρία πράγματα γιατί γνωρίζω βαθιά μέσα μου ότι η Μόνικα θα συμφωνούσε. Όσο και περίεργο και να ακουστεί, οι συναντήσεις μας κάθε Παρασκευή απόγευμα δεν είχαν τίποτα το πένθιμο ή το μακάβριο. Και αυτό δεν ήταν καθόλου δικό μου κατόρθωμα. Η Μόνικα πίστευε μέχρι τα βάθη τού είναι της ότι οδεύει προς το τέλος μιας προσωρινότητας, τής γήινης. Ότι θα συμβεί αυτό που συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους, ότι δηλαδή προχωράει προς το τέλος μιας ψευδαίσθησης, τέλος που οδηγεί στο Πατρικό Σπίτι, μέσα στο οποίο την περίμενε η Μεγάλη Αγκαλιά. Η αγκαλιά γεμάτη τρυφερή αγάπη, όπως μάς την περιέγραψε ο Ιησούς Χριστός διηγούμενος την επιστροφή στο σπίτι τού ασώτου παιδιού, Η Αγκαλιά τού Μπαμπά μας. Ήταν μια χαϊδευτική έκφραση που χρησιμοποιούσα στις ομιλίες μου στην Ερμούπολη και η οποία τής άρεσε. Όταν την ρώτησα για πρώτη φορά αν φοβάται αυτό που έρχεται, η απάντηση ήταν τόσο αυθόρμητη, σοβαρή και φυσική που με εξέπληξε, αλλά και με ανακούφισε και με χαροποίησε. Γιατί να φοβηθώ; Ξέρω ότι πάω προς το Φως, την Αγάπη, την Αγκαλιά τού Μπαμπά μας.
Στην τελευταία μας Παρασκευή κλείσαμε την συνεδρία μας λέγοντάς “τα λέμε την Παρασκευή.” Έχοντας ως στόχο να συνεχίζαμε την επόμενη Παρασκευή την ανάκληση στο τώρα όλης τής ζωής της, με στόχο να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της και με όποιον συνάνθρωπό της είχε ενδεχομένως πληγώσει. Την επομένη Παρασκευή θα περίμενα μάταια μπροστά στην οθόνη τού υπολογιστή μου να συνδεθεί και η Μόνικα, αν η Άρτεμις δεν με είχε πάρει τηλέφωνο δύο μέρες πριν, για να μού ανακοινώσει ότι η Μόνικα ήταν πιά στο νοσοκομείο. Την Παρασκευή που θα μιλούσαμε, ο Πατέρας μας είχε προγραμματίσει άλλη συνάντηση. Την είχε ήδη καλέσει κοντά του. Δεν έγινε η δική μας προγραμματισμένη συνάντηση. Εκείνη την Παρασκευή έγινε η Μεγάλη Συνάντηση με την Μεγάλη τρυφερή και ζεστή Αγκαλιά τού Πατέρα.
Καλή μου Μόνικα, σ’ ευχαριστώ που μ’ εμπιστεύτηκες. Σ’ ευχαριστώ για όσα πολύτιμα μοιράστηκες μαζί μου. Σ’ ευχαριστώ για όσα και εγώ , μέσα από αυτό το βίωμα έμαθα. Θα συναντιόμαστε κάθε φορά στην Θεία Λειτουργία που θα μνημονεύω το όνομά σου. Και θα συναντηθούμε και πάλι όταν γίνει και η δική μου επιστροφή στο Σπίτι τού Πατέρα.
π. Μελέτιος Ζαχαρόπουλος
Πηγή: episkopisyrou.gr
