Εκατό χρόνια από τις εμφανίσεις στη Φατίμα
Ναι, τελείωσε το έτος της ευσπλαχνίας, αλλά τώρα ανοίγει η αληθινή «Ιερή Πόρτα»: Εκείνη της καρδιάς. Εκεί κρύβεται η μυστική πρόσβαση της Χάρης, το «κατώφλι της ελπίδας» που πρέπει πάντα να διαβαίνουμε, για να εισέλθουμε στους καθάριους ορίζοντες του Θεού. Σε αυτό το πέρασμα έχουμε πρόσβαση μέσω της οδού της συνεχούς και εμπιστευτικής προσευχής, του καλέσματος της πίστης, της φιλανθρωπίας. Ανοίγουμε πάντα αυτή την Ιερή Πόρτα, για να εισέλθει ο Κύριος και τελικά να πάρει στην πλήρη κατοχή του την ψυχής μας.
Σε αυτή θα εισάγουμε και πολλούς αδελφούς και αδελφές, επειδή δε σωζόμαστε ποτέ μόνοι: Η καθημερινή δέσμευσή μας, ενωμένοι στη θυσία του Χριστού, γίνεται πηγή ευσπλαχνίας για όλους. Λαβαίνουμε μέρος, ήδη στη γη, σε αυτή τη Χάρη στην οποία οι Άγιοι μετέχουν πλήρως και αιώνια στον Ουρανό.
Για το μυστήριο της Ενσαρκώσεως, η λύτρωση συνεχίζει να εργάζεται μυστικά στις καρδιές, παρά την εχθρότητα και την αδιαφορία του «κόσμου».
Καθημερινά, μέσα στις απλές και συνηθισμένες ενέργειες που διαπνέονται από το Άγιο Πνεύμα και αγιάζονται από τη Χάρη, είμαστε συνεχώς πλημμυρισμένοι από το φως της Βηθλεέμ και βιώνουμε τη δύναμη του Σταυρού και τη δόξα της Αναστάσεως. Δεν είμαστε πλέον μια ανώνυμη «ομάδα», ένα πλήθος ατομικότητας, αδιαπέραστοι από αυτά: Είμαστε οικογένεια, είμαστε Εκκλησίας, είμαστε αδελφοί και αδελφές – ανεκτίμητα αμοιβαία δώρα της αιώνιας Σοφίας του Θεού – προσκεκλημένοι να περπατήσουμε μαζί προς την αληθινή κοινή Πατρίδα: τον Ουρανό.
Η Φατίμα μας θυμίζει, στην εκατονταετηρίδα των εμφανίσεων του Αγγέλου στο LocadoCabeço(άνοιξη – καλοκαίρι – φθινόπωρο 1916) και της Παρθένου στη CovadaIria(στις 13 του μήνα, από το Μάιο έως τον Οκτώβριο 1917), όπου ο Κύριος, μπροστά στην απιστία και στην αμαρτία του ανθρώπου, θέτει δίπλα μας ένα Άγγελο, που γοητεύει με το φως της παρουσίας του, που παρηγορεί, που προτρέπει, που προειδοποιεί και προσκαλεί, για άλλη μια φορά, στις οδούς του Θεού.
Ο Παντοδύναμος θέτει δίπλα μας μια Μητέρα, η οποία με τη γλυκύτητα της καλύτερης μητέρας του κόσμου, μας παίρνει από το χέρι, μας δείχνει το δρόμο (για αιώνες έχει τιμηθεί ως Οδηγήτρια, «από αυτούς που οδηγεί, δείχνοντας την κατεύθυνση») και κάνει αυτή τη διαδρομή μαζί μας, επειδή γνωρίζει καλά το δρόμο που καταλήγει στον Ουρανό, που οδηγεί στην ευτυχία μας. Δεν μας κρύβει την Αλήθεια, δεν την κάνει να φαίνεται φτωχή ούτε την κάνει ανάλογη των περιστάσεων, αλλά την κάνει γνωστή, με γλυκύτητα και με ευαγγελική σοφία, στο σύνολό της.
Ακόμη και όταν η συζήτηση γίνεται πιο απαιτητική («Θέλετε να προσφέρετε στο Θεό ό,τι Εκείνος θα επιτρέψει;») ή όταν ανακαλεί τη μοίρα του ανθρώπου – μιλώντας εκφραστικά για τον Ουρανό, για την Κόλαση, για την κάθαρση του Καθαρτηρίου – Εκείνη πάντα είναι αξιαγάπητη και ξέρει πώς να διεισδύσει στην καρδιά, οδηγώντας τη στη μεταστροφή, στη μετάνοια, στην Επιδιόρθωση.
Ο Θεός έθεσε δίπλα στους απλούς Ποιμένες ένα Άγγελο και την Αειπάρθενο Μαρία, ώστε και εμείς να διδαχθούμε το μάθημα της φιλανθρωπίας, βάζοντας μέσα στην καρδιά το αληθινό καλό του πλησίον μας, ανησυχώντας όπως εκείνος που υπερασπίζεται ένα ανεκτίμητο θησαυρό, με τη μοναδικότητα και την αγάπη μιας μητέρας, η οποία ζει φροντίζοντας για τη χαρά του σπιτιού της και των αγαπημένων της. Αυτή η μοναδικότητα δεν γίνεται ποτέ συνένοχη της αμαρτίας: Αντιθέτως, την καταγγέλλει, ξεσκεπάζει όλη την τυφλή και καταστροφική δύναμή την οποία φέρνει, αλλά ταυτόχρονα, βρίσκει μια λέξη και μια χειρονομία ελπίδας, ανακούφισης, παρηγοριάς, για να ξεκινήσουμε και πάλι.
Η Φατίμα δεν κάνει «εκπτώσεις» στο κακό: Δεν είναι επιεικής, σκύβοντας το κεφάλι στο ανυπόφορο και ενοχλητικό «buonismo» («φαινομενική καλοσύνη»), τον τόσο αχαλίνωτο στις μέρες μας. Δεν επιτρέπει τυχόν προσαρμογές ή μειώσεις μπροστά στην ιερότητα της Ζωής, του χριστιανικού Γάμου – μοναδικού και αδιάλυτου – και της Οικογένειας, στην άξια αποδοχή των Μυστηρίων, για τα οποία η Εκκλησία είναι η πρώτη θεματοφύλακας και υπεύθυνη μπροστά στο Θεό.
Αλλά ξέρει να προσεγγίσει τον αμαρτωλό – τον καθένα από εμάς – με άπειρη υπομονή και φιλανθρωπία, για να τον ανεβάσει από τα βάθη της αβύσσου και από το σκοτάδι της ενοχής του, για να τον υποστηρίξει σε μια διαδρομή πραγματική συμφιλίωσης, με τον Θεό και με τους αδελφούς και για να τον παραδώσει εκ νέου στην ελευθερία της Χάριτος.
Η εκατονταετηρίδα από τις Εμφανίσεις της Παρθένου μας βοηθά να γνωρίσουμε αυτό το μήνυμα στην φωτεινή του πληρότητα, για να εξυπηρετήσουμε τον σημερινό άνθρωπο, που είναι σκλάβος της ελαχιστότητας του, αλλά – όσο ποτέ – διψασμένος για Αλήθεια και Αγάπη.
Μετάφραση: ρφ
