Είναι καιρός, όχι μόνο να μιλούμε για τις γυναίκες αλλά και με τις γυναίκες
Linda Ghisoni – από το 2017 Γραμματέας Β’ του Ρωμαϊκού Δικαστηρίου για τους Λαϊκούς, την Οικογένεια και την Ζωή – είναι σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών. Έχει φιλοσοφική μόρφωση, θεολογική και στο Κανονικό Δίκαιο. Σε εκείνη ζητήσαμε τους λόγους για τους οποίους οι γυναίκες είναι τόσο σημαντικές στη ζωή της Εκκλησίας:
Απ. – «Η εκκλησία δεν είναι απλώς μια δομή, ένας τόπος λατρείας, μια δομή βασισμένη από ιεραρχία ιερέων. Είναι δομημένη από ένα λαό, απαρτισμένο από άνδρες και γυναίκες που μέσω του Βαπτίσματος, αλλά χωρίς διάκριση, είναι ξαναγεννημένοι στη νέα ζωή του Ευαγγελίου, ως παιδιά του Θεού αδέλφια του Κυρίου Ιησού Χριστού. Γνωρίζουμε επίσης πως οι γυναίκες καταλαμβάνουν ένα πολύ σημαντικό τμήμα μεταξύ των Kαθολικών πιστών. Όλοι μας συνειδητοποιούμε την αναντικατάστατη παρουσία των γυναικών στις ενορίες μας, στις φιλανθρωπικές οργανώσεις της Εκκλησίας, χωρίς να ξεχνάμε μια πτυχή που κατά τη γνώμη μου είναι πολύ σημαντική: εκείνη της μετάδοσης της πίστης στα παιδιά. Μαζί με το μητρικό γάλα, τις ματιές αγάπης σε μια μητέρα και ένα βρέφος, οι γυναίκες αφήνουν ένα ανεξίτηλο σημάδι στα παιδιά τους, έχουν την δυνατότητα να ενημερώσουν αυτό το σημάδι με πολλές αξίες, με την πίστη. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, πως στην Ιαπωνία, πριν από πολλά χρόνια δεν υπήρχε κανένας ιερέας και οι πρώτοι ιεραπόστολοι που έφθασαν στη Χώρα, βρήκαν εκεί την πρακτική της Καθολικής πίστης, επειδή οι γυναίκες είχαν βαπτίσει τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους. Εκείνες έδωσαν μαρτυρία των περιεχομένων της πίστης , ένα πραγματικό και αληθινό έργο ευαγγελισμού, μια πραγματική και αληθινή αποστολή, και θα έλεγα και θηλυκή.
Οπότε, οι γυναίκες είναι πολύ σημαντικές για την μετάδοση της ζωής και τις πίστης με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο, θα έλεγα έμφυτη κλήση για τη φροντίδα της ζωής και της πίστης. Είναι πραγματικά ένα έργο αυτό που τις καθιστά ισχυρές, τις καθιστά βράχους, αν και όχι όλες τους ζουν την βιολογική μητρότητα. Σκέφτομαι την Μαρία τη Μαγδαληνή, που πηγαίνει στον τάφο νωρίς το πρωί, με πολύτιμα αρώματα ια να μυρώσει το σώμα του Ιησού, αυτή η πράξη μας μαρτυρεί την αγάπη που δεν γνωρίζει την ευθραυστότητα, τα περιττά, που τιμά τη ζωή και γίνεται μαρτυρία, χωρίς περιορισμούς του Αναστημένου προς τους αποστόλους, που φοβούνται, που δεν πιστεύουν και μένουν κλειδωμένοι στο υπερώο και στον εαυτό τους. Η Εκκλησία δεν είναι μονάχα μια εκκλησιαστική ιεραρχία, δεν θα ήταν Εκκλησία αν οι γυναίκες δεν είχαν ένα ενεργό μέρος.
Ποιά είναι η πορεία που έχει γίνει κατά τη διάρκεια του έργου του Πάπα Φραγκίσκου για την αναγνώριση της αξίας των γυναικών;
Απ. – Ο Πάπας Φραγκίσκος συγκέντρωσε την κληρονομιά των προκατόχων του, ιδιαίτερα του Αγίου Ιωάννη Παύλου του 2ου και του Βενέδικτου 16ου, οι οποίοι αφιέρωσαν σκέψεις επάνω στο θέμα της γυναίκας, έκαναν συγκεκριμένα βήματα με την εισαγωγή αλλαγών, αρκεί να σκεφτούμε πως ξεπεράστηκαν κάποιες διακρίσεις με τον Κώδικα του Κανονικού Δικαίου το 1983, για παράδειγμα, για πρώτη φορά, όχι μόνο άντρες αλλά και γυναίκες μπορούν να διοριστούν δικαστές. Αδιανόητο μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο Πάπας Φραγκίσκος συχνά επαναλαμβάνει την σημασία της συμμετοχής των γυναικών στην ζωή της Εκκλησίας, ελπίζοντας ότι θα τους ανατεθούν και σημαντικοί ρόλοι λήψεως αποφάσεων. Πάντοτε το έκανε αλλά με προσοχή, χωρίς να προωθεί μια πολιτική «ροζ μετοχών», όπως φάνηκε άλλωστε και με τα λόγια του στις 22 Φεβρουαρίου του περασμένου έτους, κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης στο Βατικανό που αφορούσε την προστασία των ανηλίκων στην Εκκλησία. Μου τυπώθηκαν στο μυαλό και στην καρδιά εκείνα τα λόγια: «το να προσκληθεί μια γυναίκα να μιλήσει δεν είναι να εισέλθουμε στον εκκλησιαστικό φεμινισμό» Να προσκληθεί μια γυναίκα να μιλήσει για τις πληγές τις Εκκλησίας για εκείνον ήταν σαν να προσκαλέσει την Εκκλησία να μιλήσει για τον εαυτό της και τις πληγές που έχει και αυτό – μας έλεγε ο Άγιος Πατέρας – είναι ένα βήμα που εκείνος πιστεύει πως πρέπει να γίνει με πολύ δύναμη.
Προσθέτει: «Η γυναίκα είναι εικόνα της Εκκλησίας, που είναι γυναίκα, νύμφη, μητέρα. Είναι ένας τρόπος, χωρίς τον οποίο μιλάμε για τον λαό του Θεού ως ένα οργανισμό, όχι ως μια οικογένεια γεννημένη από την μητέρα Εκκλησία». Κλείνοντας είπε: «Δεν μιλάμε να δώσουμε πιο πολύ δουλειά στις γυναίκες στην Εκκλησία, αλλά να ενσωματωθεί η γυναίκα ως μορφή της Εκκλησίας στη σκέψη μας και να σκεφτόμαστε την Εκκλησία με την καρδιά μιας γυναίκας». Αυτή είναι για εμένα μια πρόκληση που πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά. Θα έλεγα πως ο Πάπας Φραγκίσκος μας ζητάει να έχουμε ανησυχία για την ενεργό συμμετοχή των γυναικών, αλλά όχι για μια δίκαιη κατανομή εξουσίας ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, μεταξύ κληρικών και λαϊκών στην Εκκλησία, αλλά για να ανταποκρίνεται η Εκκλησία στην ίδια της την φύση, στην κλήση της ως λαός του Θεού σε πορεία, εκτιμώντας την συμβολή του καθενός, των ανδρών και γυναικών που, για διάφορους κοινωνικούς λόγους, συχνά παρέμειναν στο περιθώριο και εξακολουθούν σήμερα να είναι, σε πολλά εκκλησιαστικά πλαίσια, στο περιθώριο των δραστηριοτήτων και των αποφάσεων, ενώ μπορούν, αν είναι ικανές και προικισμένες από αγάπη για την Εκκλησία, να αναλάβουν θέσεις που μέχρι και λίγο καιρό πριν ήταν κατειλημμένες από κληρικούς, ή μόνο από άνδρες. Όλα αυτά ξεκινούν από τους ενοριακούς θεσμούς, από τις τοπικές Εκκλησίας, και την Ρωμαϊκή Κούρια, που μέσα σε λίγα χρόνια ο Πάπας Φραγκίσκος ανέθεσε σε λαϊκούς, και σε γυναίκες με θέσεις ευθύνης και με δεξιότητες στη λήψη αποφάσεων.
Πως βλέπετε την δυνατότητα να πραγματοποιηθεί μια Σύνοδος για τις γυναίκες και ποια η χρησιμότητα θα μπορούσε να έχει, κατά τη γνώμη σας;
Απ. – Προσωπικά, θα ήθελα πολύ να μην αφιερωθούμε αποκλειστικά στο θέμα γυναίκα. Εύχομαι να υπάρχουν γυναίκες σε διάφορα εκκλησιαστικά πλαίσια, έτσι ώστε αυτό να μην θεωρείται πια ένα ξεχωριστό θέμα στην Εκκλησία, καθώς και στην κοινωνία που ζούμε. Ωστόσο, συνειδητοποιώ πως είναι ακόμα σημαντικό να εκπαιδεύσουμε και να ευαισθητοποιήσουμε όλους στη συνύπαρξη ανδρών και γυναικών στην Εκκλησία, όπως στην κοινωνία, στα δικαιώματα αλλά και στη προστασία που πρέπει να εξασφαλιστούν. Έτσι όπως υπάρχει στην αποκάλυψη του Θεού που δημιούργησε τον άνδρα και την γυναίκα. Τώρα στην πιθανότητα μιας Συνόδου αφιερωμένη στις γυναίκες θα μπορούσε να επιτρέψει την αντιμετώπιση θεμάτων με μια παγκόσμια προοπτική, χωρίς να σταματήσει αποκλειστικά σε ένα ευρωκεντρικό όραμα, είναι θέματα που πρέπει να ευαισθητοποιήσουν, να μορφώσουν και να εμπνεύσουν συγκεκριμένες ποιμαντικές αποφάσεις, ήδη τρέχουσες, όμως που αγνοούνται – ή αποφεύγονται – δίπλα σε άλλες αποφάσεις, άλλες εμπνεύσεις που θα μπορούσαν να ξεκινήσουν από τον νομοθέτη καθώς συμφωνούν με την εκκλησιολογία. Μια πιθανή Σύνοδος αφιερωμένη στις γυναίκες, φυσικά, θα μπορούσε να ενοχλήσει κάποιους σκεπτόμενους, και στην ίδια την Εκκλησία, ή εκείνους που προτιμούν ένα ασκητικό διαχωρισμό, μια διαίρεση των πολυθρόνων μεταξύ ανδρών αλλά, ακριβώς, μερικές από αυτές μας δείχνουν πως είναι καιρός ακόμα να ακούσουμε τις γυναίκες, να μιλήσουμε για εκείνες, αλλά κυρίως «να μιλήσουμε με εκείνες»
Μετάφραση: π.Ι.Σκλ
