ΕΙΚΟΣΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ
Οι δρόμοι του Ιησού δεν είναι εκείνοι που συνήθως διατρέχουν οι άνθρωποι. Εκείνος ξεφεύγοντας από το πλήθος είναι διατεθειμένος να διαβεί την πορεία της ταπείνωσης που έχει χαράξει ο Θεός Πατέρας. Οι μαθητές του ανήσυχοι από την τιμή που τους έχει γίνει ονειρεύονται άλλους δρόμους, ολότελα διαφορετικούς και ξένους από τους δρόμους του Ιησού, τους οποίους χαρακτηρίζουν δύσκολους. Ενώ ο Ιησούς βαδίζει προς την άκρα ταπείνωση, αυτή δηλαδή του σταυρού, εκείνοι ανησυχούν να είναι πρώτοι και ανώτεροι των άλλων. Και συζητούν ποιος από αυτούς θα είναι πρώτος μεταξύ τους.
Τα λόγια του Ιησού φανερώνουν τη διαθεσιμότητά του να ζήσει μέχρι το τέλος τη μοίρα του θανάτου και της αναστάσεως. Οι μαθητές αντίθετα φαίνεται να ζουν σε ένα άλλο κόσμο. Ξέρουν ήδη πώς να ακολουθήσουν τον Ιησού σημαίνει να ξεχάσουν τους εαυτούς τους, να πάρουν το σταυρό τους και να τον ακολουθήσουν (Μάρκος 8,34), αλλά φοβούνται. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουν αλλά φαίνεται πως δεν θέλουν να καταλάβουν. Αυτή η διδασκαλία που κάνει ο Ιησούς στους μαθητές του είναι το κέντρο της διδασκαλίας του και της αποκάλυψης: είναι το μυστήριο του Θεού που παραδίδεται στους ανθρώπους.
Αυτή η λέξη «παραδίδω» αναφέρεται και ενώνει όλα τα περιστατικά της διηγήσεως του πάθους: Ο Ιούδας παραδίδει τον Ιησού στους άρχοντες του λαού και στους στρατιώτες (Mc14,10.44), οι άρχονται τον παραδίδουν στον Πιλάτο (Mc15,1) ο Πιλάτος τον παραδίδει στους σταυρωτές (15,15). Αλλά το παράδοξο είναι ότι ο ίδιος ο Θεός Πατέρας τον παραδίδει και ο ίδιος ο Ιησούς παραδίδεται σε μας. Ο Ιησούς που προσφέρεται, του Ιησού αγάπη, είναι φιλεύσπλαχνος. Μπροστά σε μια τόσο μεγάλη αγάπη, ενός Θεού που παραδίδεται στους ανθρώπους που ο ίδιος αγαπά, οι μαθητές δεν καταλαβαίνουν. Δεν καταλαβαίνουν ότι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο ξεπερνά κάθε ανθρώπινη σκέψη και φαντασία.
Το ποιος θα είναι πρώτος μεταξύ των μαθητών, αυτό ενδιαφέρει περισσότερο από την αναγγελία του πάθους , του θανάτου και της αναστάσεως που τους αναγγέλλει ο Ιησούς και μάλιστα για δεύτερη φορά. Η δίψα για εξουσία, η επιθυμία να είναι κάποιος πρώτος, να αισθάνεται ανώτερος των άλλων και να κυριαρχεί πάνω στους άλλους είναι πάντοτε ο καρκίνος της ανθρωπότητας. Το να αναγγείλει κανείς το Λόγο σε ανθρώπους που είναι εμποτισμένοι από τέτοια νοοτροπία είναι σαν να σπέρνει το σπόρο ανάμεσα στα αγκάθια.
Είναι κακό να μετατρέπει κανείς την αποστολή του, ως μέσον για την προβολή του, του εγωισμού του. Πρέπει η αποστολή του να παραμένει μία υπηρεσία που καθημερινά και όλο και περισσότερο να γίνεται με ταπεινοσύνη και απλότητα, όπως η προσφορά του Ιησού.
Η δίψα για εξουσία στην Εκκλησία καθιστά όλους αρχηγούς και απλά μέλη της γίνονται σαν τους άρχοντες αυτού του κόσμου που ξεσπούν πάνω στους άλλους, που τοποθετούν τα βάρη πάνω στους ώμους των άλλων, και τους στέλνουν στο σταυρό, ενώ θα πρέπει οι ίδιοι να ανεβούν μιμούμενοι, το παράδειγμα του Χριστού. Οφείλουν να κηρύττουν αυτό που οι ίδιοι πρώτα βιώνουν. Μόνο έτσι γίνονται πειστικοί.
Ενώ είμαστε ελεύθεροι οφείλουμε να γίνουμε δούλοι, από αγάπη για το Θεό και τον πλησίον. Να δοξάζουμε με τη ζωή μας το Θεό και να υπηρετούν τον συνάνθρωπο. Αμήν.
+ N
