Ντροπαλή και Άγνωστη
Αυτό το χαρακτηρισμό, θα ’δινα αν σε καταχωρούσα σ’ ένα κατάλογο. Αν και δεν είσαι ούτε ντροπαλή ούτε άγνωστη, νομίζω αυτό σκέφτεσαι για τον εαυτό σου!
Εκ πρώτης όψεως έχεις δίκιο. Δεν έχεις ένα ιδιαίτερο προσόν να προβάλεις και να εντυπωσιάσεις. Άλλες σαν και σένα, δίκαια καυχώνται γιατί έχουν κάτι δικό τους να δείξουν σε κάθε επισκέπτη ή περαστικό. Για πολλές, είναι η ευνοϊκή τους θέση, για άλλες το ευχάριστο περιβάλλον και για κάποιες τρίτες οι περιστάσεις και διάφοροι άλλοι παράγοντες. Μη σε στεναχωρεί αυτό.
Δεν μπορούν όμως να καυχηθούν γιατί ό,τι έχουν, δεν το κέρδισαν με κόπο, αλλά κάποιοι τους το πρόσφεραν. Επομένως και κείνες δεν πρέπει να υπερηφανεύονται, αλλά ούτε και συ να ντρέπεσαι. Ότι έχετε, άλλοι σας το πρόσφεραν.
Εσύ όμως έχεις ακόμη ένα λόγο, για να αισθάνεσαι μειονεκτικά: Δύσκολα μπορούν να δουν το πρόσωπό σου, γιατί – έτσι σε έβαλαν – που όσοι περνούν από κοντά σου βλέπουν την πλάτη σου! Έτσι, μερικοί περνούν δίπλα σου, αλλά δεν σε βλέπουν. Έρχονται κοντά σου, αλλά δε σε προσέχουν. Σε κοιτάζουν αλλά δεν σε θυμούνται! Μια τέτοια αντίληψη δεν είναι ευχάριστη, και δίκαια παραπονιέσαι.
Όμως να μην λυπάσαι, όσοι έρχονται κοντά σου, σε κοιτάζουν με κατανόηση, αγάπη και συμπάθεια. Μαθαίνουν το λόγο της άδικης τοποθέτησης και απομόνωσης και χαίρονται γιατί σηκώνεις πάνω σου τον πολύ μεγάλο τόμο της τοπικής Καθολικής ιστορίας. Βλέπουν τις πληγές του πολέμου, τα κτυπήματα των καιρών, την αιτία της εγκατάλειψης, και την άδικη συμπεριφορά απέναντί σου.
Αυτά σκεφτόμουν χθες το βράδυ, όταν βρέθηκα μόνος μου στο πρεσβυτέριό σου, αγαπητή Καθολική Εκκλησία της Πάρου! Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν και για σένα και για τους άλλους. Σε ανέλαβαν άνθρωποι ικανοί και αρμόδιοι, με αγάπη και κατανόηση, δέχθηκαν να σε αναστηλώσουν και να σε «αναστήσουν». Σαν αληθινοί γονείς σε περιποιήθηκαν, σ’ ανακαίνισαν, σ’ έντυσαν με καθαρά, καινούρια, όμορφα ρούχα. Δεν είσαι πια η εγκαταλειμμένη, αλλά η «αγαπημένη» του Κυρίου. Μπορείς, παρά τη μειονεκτική σου θέση, να κοιτάς τις συναδέλφισσές σου κατάματα, χωρίς ντροπή, να χαίρεσαι και να καυχιέσαι γιατί κλείνεις μέσα σου πολλά μυστικά και σηκώνεις στην πλάτη σου πολλά άγνωστα γεγονότα!
Τώρα όσοι σε επισκέπτονται – Έλληνες και ξένοι – πιστοί και περίεργοι, σε εκτιμούν περισσότερο, διαπιστώνουν την αξία σου, βλέπουν την απλότητά σου και την σεμνή ομορφιά σου.
Αγαπητή μου, να ξέρεις ότι αναγνωρίσαμε την αξία σου. Δεν είσαι πια μια περιφρονημένη κυρία, αλλά μια αξιοπρεπής αρχόντισσα, με υπηρέτες και προσωπικό.
Ξαναβρήκες τη θέση που σου άρμοζε. Έγινες πάλι το σπίτι του Πατέρα, οίκος προσευχής, τόπος συνάντησης των παιδιών του Θεού. Και συ χαίρεσαι και ‘μείς όλοι ευχαριστούμε όσους γνωστούς και άγνωστους συνέβαλαν, ώστε απ’ «τα βιβλία των νεκρών» να σε καταχωρήσουν στη «χώρα των ζώντων». Πιστεύω, ότι ο πόνος που κλείνεις μέσα σου, οι προσευχές που άκουσες, η εξυπηρέτηση που πρόσφερες ήταν ρίζες και ξαναφύτρωσαν, ήταν κλαδιά και βλάστησαν!
Αγαπητή μου εκκλησία – ντροπαλή και άγνωστη, οι περιστάσεις ήρθαν έτσι, ώστε απρόσμενα βρέθηκα για αρκετό καιρό κοντά σου. Με φιλοξενούσες στο σπίτι σου, αλλά αισθανόμουν αφεντικό και όχι υπηρέτης. Σ’ εξυπηρετούσα και μ’ εξυπηρετούσες και σου είμαι ευγνώμων γιατί αισθάνθηκα ότι παρά την αναξιότητά μου, κάπως συνέβαλα στην προσπάθεια της σύνδεση με άλλα άγνωστα αδέλφια μου και αγαπητά παιδιά σου.
Σ’ ευχαριστώ, επειδή για λίγο έγινα και ‘γω «κρίκος» στην αλυσίδα της γνωριμίας και της προσπάθειας να πλησιάσουμε όλοι όσο πιο πολύ μπορούμε – το αφεντικό μας – τον Θεό Πατέρα.
Πριν τελειώσω την αναφορά μου θέλω να σου πω και τούτο: Πολλές φορές κάθισα μόνος, σιωπηλός και σκεφτικός στα καθίσματά σου εκεί, που πολλοί άλλοι – γνωστοί και άγνωστοι είχαν σταθεί… Πρόσθεσα και τις δικές μου φτωχές σκέψεις στην αόρατη «κασέτα των προσευχών» που γράφονται σ’ αυτό το χώρο. Τέλεσα τη θυσία του Χριστού πάνω στην Αγία Τράπεζα, όπως έκαναν πριν πολλά χρόνια – άγιοι άνθρωποι – που τώρα χαίρονται τη χαρά του Παραδείσου. Δεν θα ξεχάσω ή καλλίτερα, πάντα θα θυμάμαι, το βράδυ που έκλεινα διαδρόμους, πόρτες και παράθυρα και μέσα στη νύχτα, έμπαινα στο δικό σου χώρο, σαν να ‘ταν μητρική αγκαλιά και προσευχόμουν ή μάλλον προσπαθούσα να προσευχηθώ. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι, σε απόλυτη σιωπή και βαθιά ησυχία τελείωνα την βραδινή μου προσευχή ψάλλοντας στα λατινικά τον γνωστό ύμνο «salve Regina» (Χαίρε Δέσποινα). Άκουγα καθαρά τη φωνή μου, την επαναλάμβαναν οι τοίχοι. Ερχόταν ξανά στα αυτιά μου, σα να ‘ταν δεύτερος ψάλτης και στη συνέχεια έφτανε στην ουράνια μητέρα μας.
Σ’ ευχαριστώ και για τη δίκαια, πνευματική ικανοποίηση που αισθάνθηκα, όταν απομονωμένος απ’ τη φασαρία και τις φωνές του νησιού, σώπαινα για να ακούσω τη φωνή όσων είχαν περάσει από δω όλο το διάστημα της εκεί παραμονής μου.
Σ’ αφήνω αγαπητή, Καθολική Εκκλησία της Πάρου, πάντα θα σε θυμάμαι. Δεν ξέρω αν θα μου δοθεί η ευκαιρία να ξαναϊδωθούμε, αλλά πάντα θα είσαι στο νου μου, έτσι όπως σε γνώρισα – ντροπαλή και σεμνή, γεμάτη από θεϊκή ζωή κι ανθρώπινη αγάπη για εκείνους που σε βλέπουν κατάματα και για όσους, άθελά σου, δείχνεις την πλάτη σου.
π. Μάρκος Βιδάλης
