Δίνουμε τη ζωή μας για συγκεκριμένους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς
Δίνουμε τη ζωή μας για μια συγκεκριμένη κοινότητα, με τη χαρά της Ανάστασης και το πάθος για τους ανθρώπους, συνεργαζόμαστε με τους ποιμένες στην υπηρεσία του λαού του Θεού, στις ενορίες, στα ορατόρια, στις φυλακές, με τους φτωχούς. Αυτό υπογραμμίζει ο Πάπας Φραγκίσκος κατά την ομιλία που είχε προετοιμάσει, την οποία εκφώνησε, απευθυνόμενος στη συνέχεια, αυθόρμητα προς τις Βοηθητικές Επισκοπικές Επαρχίες του Μιλάνου και προς τις Αποστολικές Συνεργαζόμενες Επισκοπικές Επαρχίες της Πάδοβα και του Τρεβίζο, τις οποίες δέχθηκε σε ακρόαση. Ο Πάπας επίσης χαιρέτισε τους επισκόπους και τους ιερείς που τον συνόδευαν, ιδιαίτερα τον αρχιεπίσκοπο του Μιλάνου, σεβασμιότατο Mario Delpini για αυτά που είπε κατά την έναρξη της συνάντησης. Στο κείμενο που παρέδωσε ο Πάπας υπογραμμίζει ως εκ τούτου, την κεντρική πτυχή της ταυτότητάς τους: μια σημαντική μορφή παρουσίας των γυναικών μέσα στην Εκκλησία.
Αυτή η πτυχή της πιστότητας όχι σε ένα λαό γενικά αλλά σε αυτόν τον λαό, με την ιστορία του, τον πλούτο του και τη φτώχεια του αποτελεί ένα βασικό χαρακτηριστικό της αποστολής του Ιησού Χριστού, ο οποίος στάλθηκε από τον Πατέρα στα «χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ» (Μτ. 15,24). Και το γεγονός ότι έδωσε τη ζωή του για όλους περνά απαραιτήτως, μέσα από το δόσιμο της ζωής του για αυτούς τους συγκεκριμένους ανθρώπους, για αυτή την κοινότητα, για αυτούς του φίλους και για αυτούς τους εχθρούς. Αυτή η πίστη κοστίζει, έχει τη σκληρότητα του σταυρού, αλλά είναι καρποφόρα, δημιουργική, σύμφωνα με τα σχέδια του Θεού.
Ο Πάπας επιθυμεί να επισημάνει ένα σημείο κλειδί της αποστολής τους, δηλαδή την εμπειρία της άμεσης συνεργασίας με τους ποιμένες στην υπηρεσία του κόσμου, και το πράττει αναφερόμενος στο Συμβούλιο, στο διάταγμα για την Αποστολή των Λαϊκών, Apostolicam actuositatem, το οποίο όταν μιλά ιδιαίτερα για την Καθολική Δράση αναφέρει ότι αυτοί οι λαϊκοί άνθρωποι ενεργούν «κάτω από την ανώτερη καθοδήγηση της ίδιας ιεραρχίας», η οποία μπορεί να επιβάλει την εν λόγω συνεργασία και μέσω ρητής εντολής.
Η διάκριση του επισκόπου και η συνεργασία
Ο Φραγκίσκος ξέρει, στη συνέχεια, ότι σε εκείνους που βιώνουν αυτό το «έργο», μερικές φορές σκληρό και κοπιαστικό, το Άγιο Πνεύμα σπέρνει ειδικά δώρα αφοσίωσης που μπορούν επίσης να αποτελέσουν καθαγίαση μέσα στην Εκκλησία. Κεντρικό σημείο επίσης επισημαίνει, είναι ότι ο επίσκοπος και οι ιερείς που έχει εκείνος ορίσει κάνουν διάκριση, «όπως συνέβη με εσάς», «στις διάφορες διοικήσεις: Μιλάνο, Τρεβίζο, Πάντοβα και Βιτσέντσα»:
Παρατηρούνται ορισμένες σταθερές ανάμεσα στις διάφορες εμπειρίες και η βασική είναι ότι ο Επίσκοπος πρέπει να είναι προσεκτικός όσο αφορά ένα δώρο που βρίσκεται μέσα στην κοινότητα, ένα δώρο που αντιστοιχεί σε μια ποιμαντική ανάγκη – αλλά όχι μόνο σε μια λειτουργία, δεν είναι μια λειτουργικότητα -, και τότε κάνει μια διάκριση. Έτσι το χάρισμα αξιολογείται, γίνεται αποδεκτό και αναγνωρίζεται, και λαμβάνει τη μορφή του σε εκείνη την επισκοπική διοίκηση. Επομένως, το στοιχείο της στενής συνεργασίας με τον Επίσκοπο εμφανίζεται να πληροί τις προϋποθέσεις.
Υπάρχουν επίσης και άλλες μορφές συνεργασίας με τις γυναίκες μέσα στην Εκκλησία, υπογραμμίζει ξανά, κάνοντας φανερό το πόσο ιδιαίτερη είναι αυτή.
Το να ανήκεις στην εκκλησιαστική επαρχία έχει σχέση με τις ρίζες μας όχι με το κλείσιμο στον εαυτό μας
Εκτιμά επίσης, ότι παρουσιάζοντας το χάρισμά τους γίνεται αναφορά στο Evangelii gaudium όταν τονίζεται ότι ο Ιησούς «μας παίρνει ανάμεσα από τους ανθρώπους και μας στέλνει στο λαό». «Για εσάς, αυτός ο λαός έχει το συγκεκριμένο πρόσωπο της επισκοπικής διοίκησής σας», παρατηρεί ο Πάπας Φραγκίσκος και πράγματι τα ονόματα όλων των οργανισμών «που εδώ εκπροσωπούνται», την χαρακτηρίζουν ως «επισκοπική διοίκηση» που έχει το νόημα της ρίζας, της πιστότητας και της αφοσίωσης, όχι του κλεισίματος στον εαυτό μας, της ιδιαιτερότητας ή του αποκλεισμού.
Γυναίκες της Ανάστασης
Στην ομιλία του ο Φραγκίσκος επικεντρώνεται επίσης στην ιστορία των Βοηθών της Επισκοπικής Διοίκησης, που «στο Μιλάνο ξεκίνησαν κατά την επισκοπική περίοδο του San Giovanni Battista Montini». Δεν γεννήθηκαν «γύρω από ένα τραπέζι» αλλά από την εμπειρία του «apostolato associate», ειδικά μέσα από την Καθολική Δράση: αυτό το αποστολικό έργο για το οποίο μιλά το Διάταγμα συμφιλιώνει την δράση των λαϊκών πιστών.
Δεν ήταν λόγω «ενός φεμινισμού της αρχαιότητας» που ο Ιησούς υποδεχόταν «ορισμένες γυναίκες» ανάμεσα στους μαθητές του, εξηγεί ο Πάπα Φραγκίσκος, αλλά επειδή ο Πατέρας τον έκανε να συναντηθεί με αυτές τις αδελφές, που χρειάζονταν βοήθεια για να θεραπευθούν όπως και οι άντρες. Μεταξύ αυτών, η Μαρία η Μαγδαληνή, με ένα ιδιαίτερο χάρισμα πίστης και αγάπης για τον Κύριο η οποία το πρωί του Πάσχα ήταν η πρώτη από αυτούς στην οποία εμφανίστηκε, «απόστολος των αποστόλων», στην οποία ανέθεσε να φέρει την είδηση στους αδελφούς. Αλλά και άλλες γυναίκες είχαν μια αποφασιστική παρουσία όσο αφορά τις διηγήσεις της Ανάστασης, σημειώνει ο Πάπας, υπογραμμίζοντας πόσο δίκαιο και όμορφο είναι το όνομα που τους έδωσε ο αρχιεπίσκοπος Montini ως «γυναίκες της Ανάστασης».
Μετάφραση: ρφ