ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ A
Τα σημερινά αναγνώσματα που μας προσφέρει η Εκκλησία σ’ αυτή τη Θεία Λειτουργία μας υπενθυμίζουν πως ο Θεός που έρχεται να μας συναντήσει δεν είναι ένας απαιτητικός αφέντης, δεν είναι ένας αυστηρός κριτής, δεν κατοικεί μακριά από τους ανθρώπους, δεν είναι αδιάφορος στον ανθρώπινο πόνο. Είναι ένας Θεός που γνωρίζει τη δυστυχία του λαού του και παίρνει πρωτοβουλίες για να τον απαλλάξει από αυτή τη δυστυχία. Διαβάζουμε πράγματι στο Βιβλίο της Γένεσης: «είδα τη δυστυχία του λαού μου στην Αίγυπτο και άκουσα την κραυγή του …Ξέρω τα βάσανά τους και κατέβηκα να τους ελευθερώσω και να τους φέρω σε μια χώρα όπου θα ρέει γάλα και μέλι». (Έξοδος 3,7).
Το γεγονός ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους: Ο Θεός έρχεται στη ζωή μας. Παίρνει πάνω τον ανθρώπινο πόνο. Στις δύσκολες στιγμές επιτρέπει στον εαυτό του να κάνει τις ίδιες ερωτήσεις που κάνουμε κι εμείς συχνά όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα μεγάλο και απρόσμενο πρόβλημα στη ζωή μας. Την Μεγάλη Παρασκευή ακούμε από τα τρεμάμενα χείλη του Ιησού τα εξής: “Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; (Μάρκος 15,34).
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής λέει για τον Ιησού: “Ιδού ο αμνός του Θεού που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου”. Ο Θεός στο πρόσωπο του Ιησού και ως άνθρωπος σαν κι εμάς σε όλα, εκτός από την αμαρτία, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος, αφήνει να τραυματιστεί από την ανθρώπινη κακία, να συγκινηθεί από τον ανθρώπινο πόνο. Να δακρύσει μπροστά στο νεκρό σώμα του φίλου Λαζάρου.
Ο Θεός μας πλησιάζει με δική του πρωτοβουλία. Μπαίνει στη ζωή μας με τη δική του θεϊκή ζωή για να μας κάνει μέτοχους της δικής του ζωής. Δεν περιμένει οι άνθρωποι να θυσιαστούν γι’ αυτόν αλλά πρώτος εκείνος θυσιάζεται για τον άνθρωπο.
Αυτή αδελφοί μου και αδελφές μου είναι η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην πίστη των χριστιανών, την πίστη τη δική μας και την πίστη εκείνων που ανήκουν σ άλλες μονοθεϊστικές ή πολυθεϊστικές θρησκείες.
Ο Ιησούς υψώνεται σε ένα Σταυρό, σαν ήταν ένας εγκληματίας για να ενώσει τον ουρανό και τη γη. Για να αγκαλιάσει με τα ανοικτά και καρφωμένα στο σταυρό χέρια του όλη την ανθρωπότητα. Είναι ο Θεός-άνθρωπος που παίρνει πάνω του όλους τους πόνους των ανθρώπων και όλα τα βάσανά τους για να τα μετατρέψει σε ελπίδα και σε ευτυχία. Για να μας βεβαιώσει πως όλα αυτά που υποφέρουμε και καθημερινά αντιμετωπίζουμε, δεν είναι το τέλος αλλά ένα δύσκολο και επίπονο πέρασμα από την κοιλάδα των δακρύων προς τη γη της επαγγελίας, πεθαίνει ο ίδιος αλλά και ανασταίνεται.
Ο Θεός είναι κοντά σε κάθε πόνο μας, μας καταλαβαίνει, ξέρει πως αισθανόμαστε και δείχνει την άπειρη ευσπλαχνία του. Αυτή η είδηση όμως μας δεσμεύει. Πρέπει κι εμείς με τη σειρά μας να ενδιαφερόμαστε για όσους υποφέρουν, για όσους αποτυχαίνουν στη ζωή τους, για όσους καθημερινά εκβιάζονται, παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα τους, όσους πεθαίνουν από πείνα, ή δεν έχουν στέγη και τόπο να σταθούν, δεν έχουν όπως λέμε μοίρα στη ζωή. Αν δούμε στο πρόσωπο όλων αυτών την παρουσία του ίδιου του Θεού τότε θα καταλάβουμε πόσο κοντά μας είναι ο Θεός. Τότε σίγουρα όλα στη ζωή μας μπορούν ν’ αλλάξουν, να γίνουν όμορφα, αισιόδοξα, γεμάτα ελπίδα και ευτυχία, όπως σας εύχομαι για τη νέα αυτή χρονιά αλλά και για όλη σας τη ζωή. Αμήν.
