«Ας μάθουμε να ζούμε με την προσδοκία, όπως μια έγκυο γυναίκα…»
«Ελπίζω σημαίνει μαθαίνω να ζω με την προσδοκία». Συνέχισαν οι κατηχήσεις του Πάπα Φραγκίσκου για το θέμα της ελπίδας κατά τη διάρκεια των γενικών Ακροάσεων. Αφού διάβασε εκ νέου γι αυτό, τμήματα της Παλαιάς Διαθήκης των τελευταίων εβδομάδων, σήμερα το πρωί, στην Αίθουσα Paolo VI, ο Άγιος Πατέρας έφερε στο φως την έκταση που αυτή η αρετή ανέλαβε στην Καινή Διαθήκη, «όταν – παρατήρησε – συναντά την καινοτομία η οποία εκπροσωπείται από τον Ιησού Χριστό και από το πασχαλινό γεγονός».
Καινοτομία της οποίας η «φρεσκάδα» γίνεται αντιληπτή στην πρώτη Επιστολή του Αγίου Παύλου προς Θεσσαλονικείς. Ο Φραγκίσκος υπογραμμίζει ότι αυτή της Θεσσαλονίκης είναι μια «νέα κοινότητα», που μόλις είχε ιδρυθεί, αν και είχε ήδη «τις ρίζες της στην πίστη». Σε αυτή τη νέα κοινότητα ο απόστολος της Ταρσού – εξηγεί ο Ποντίφικας – «προσπαθεί να τους κάνει να καταλάβουν όλα τα αποτελέσματα και τις συνέπειες που αυτό το μοναδικό και αποφασιστικό γεγονός συνεπάγεται για την ιστορία και για τη ζωή του καθενός μας».
Ο Άγιος Πατέρας επισημαίνει ότι οι Θεσσαλονικείς ιδίως, είχαν δυσκολία όχι τόσο να αναγνωρίσουν την ανάσταση του Ιησού, όσο την ανάσταση των νεκρών.
Μια δυσκολία που βιώνουμε ακόμη και σήμερα, όλοι εμείς. «Πραγματικά υπάρχει ζωή μετά το θάνατο…;», είναι μια ερώτηση που επανέρχεται, όπως δηλώνει ο Πάπας υπενθυμίζοντας τη συνάντησή του με μια κυρία κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης Ακρόασης.
Εξ ου και η ανάγκη για να επιστρέψουμε «στις ρίζες και στα θεμέλια της πίστης μας, έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουμε πόσο μεγάλο έργο έχει κάνει ο Θεός για εμάς μέσα από τον Ιησού Χριστό».
Υπό αυτή την έννοια είναι χρήσιμη η προτεινόμενη αλληγορία από τον Άγιο Παύλο, «να κρατήσουμε πολύ καλά όπως ένα προστατευτικό κάλυμμα κεφαλής» την «ελπίδα της σωτηρίας», ακόμη και κατά «τις δοκιμασίες και κατά τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας».
Ο Φραγκίσκος υπογραμμίζει ότι «όταν μιλάμε για ελπίδα, μπορεί να την κατανοούμε σύμφωνα με τη συνήθη έννοια του όρου, δηλαδή σε σχέση με κάτι όμορφο που επιθυμούμε, αλλά που μπορεί να πραγματοποιηθεί αλλά ίσως και όχι».
Ένα παράδειγμα είναι η ελπίδα ότι ίσως κάνει καλό καιρό, η οποία όμως μπορεί και να είναι μάταιη. «Η χριστιανική ελπίδα δεν είναι έτσι – προσδιορίζει ο πάπας Bergoglio -. Η χριστιανική ελπίδα είναι η προσδοκία για κάτι που έχει ήδη γίνει και που σίγουρα θα πραγματοποιηθεί για καθένα από εμάς».
Ακόμη και η ανάστασή μας καθώς και εκείνη των αγαπητών πεθαμένων, επομένως, «δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί ή όχι, αλλά είναι μια σίγουρη πραγματικότητα, η οποία έχει τις ρίζες της στην ανάσταση του Χριστού».
Η πρόσκληση του Πάπα είναι λοιπόν να μάθουμε «να ζούμε με την προσδοκία», παίρνοντας παράδειγμα από τις έγκυες γυναίκες. «Όταν μια γυναίκα συνειδητοποιεί ότι είναι έγκυος – είπε αυθόρμητα – κάθε μέρα μαθαίνει να ζει με την προσδοκία, ελπίζει να βιώσει το βλέμμα του μικρού παιδιού που θα έρθει. Και εμείς πρέπει να ζούμε με την προσδοκία ότι θα ξανασυναντήσουμε τον Κύριο και αυτό δεν είναι εύκολο αλλά μπορούμε να το μάθουμε.»
Το να ζω με την προσδοκία – συνέχισε – «συνεπάγεται μια καρδιά ταπεινή, φτωχή», επειδή «μόνο ένας φτωχός ξέρει να περιμένει». Πράγματι, «όποιος είναι ήδη γεμάτος από τον εαυτό του και τα υπάρχοντά του, δεν ξέρει να έχει εμπιστοσύνη σε κανένα άλλο εκτός από τον εαυτό του».
Υπό αυτή την έννοια, ο Πάπας υπενθυμίζει ακόμη αυτό που γράφει ο Άγιος Παύλος: «Εκείνος [ο Ιησούς] πέθανε για μας επειδή, είτε ξυπνήσουμε είτε κοιμόμαστε, θα ζούμε μαζί Του». Αυτά τα λόγια «αποτελούν αιτία μεγάλης παρηγοριάς και ειρήνης – σχολίασε -. Ακόμη και για τα αγαπητά πρόσωπα που μας έχουν αφήσει καλούμαστε επομένως, να προσευχόμαστε επειδή ζουν εν Χριστώ και βρίσκονται σε πλήρη κοινωνία μαζί μας».
Τέλος, ο Άγιος Πατέρας απευθύνθηκε προς τους πιστούς που ήταν παρόντες στην Αίθουσα, λέγοντας: «Πιστεύετε ότι μετά τη ζωή υπάρχει κάτι άλλο;». Και στη συνέχεια τους κάλεσε όλους να επαναλάβουν μαζί του την ακόλουθη φράση τρεις φορές: «Και έτσι θα είμαστε για πάντα με τον Κύριο».
Μετάφραση: ρφ
