Από το Μπέργκαμο στο Μαλάουι
Η Ρίτα Μιλέζι, τελευταία από τα δεκαέξι παιδιά μιας οικογένειας του Μπέργκαμο, ζει εδώ και 46 χρόνια σε μια από τις φτωχότερες και πιο ξεχασμένες χώρες του κόσμου: το Μαλάουι. Έχει ιδρύσει το “Κέντρο Φροντίδας Alleluya” για να βοηθήσει τα εγκαταλελειμμένα και υποσιτισμένα παιδιά και να τους δώσει ένα μέλλον. Έσωσε 2.500 από αυτά. Ενώ κλαίει για την απώλεια φίλων και υποστηρικτών του εθελοντικού έργου της στην ιδιαίτερη πατρίδα της το Μπέργκαμο, που υπήρξε το ιταλικό επίκεντρο της πανδημίας, ελπίζει στην κοινωνικοπολιτική και οικονομική ανανέωση του Μαλάουι, που μόλις εξέλεξε τον νέο Πρόεδρο.
Υπάρχει ένα μικρό Μπέργκαμο στο Μαλάουι. Είναι διεσπαρμένο σε διάφορες επαρχίες μιας χώρας που βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις του κόσμου σε ό,τι αφορά τον πλούτο του πληθυσμού και συνήθως ξεχνάται από τις διεθνείς ειδήσεις.
Ο ιός πους σκότωσε τους φίλους από το Μπέργκαμο
Έκλαψαν και στο Μαλάουι για τα θύματα που ο κορωνοϊός θέρισε στο ιταλικό επίκεντρο της πανδημίας. «Έχασα τρεις φίλους που μας υποστήριζαν με τις υιοθεσίες των παιδιών μας από απόσταση», λέει με φωνή σπασμένη από συγκίνηση η Ρίτα Μιλέζι, 77 ετών, η οποία βρίσκεται στο Μαλάουι από το 1974. «Εδώ έχουμε κάποια κρούσματα σε ορισμένα χωριά, αλλά είναι αρκετά περιορισμένα. Η εντύπωση είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει πραγματικά τη σοβαρότητα του θέματος. Εν τω μεταξύ, με το προσωπικό μας έχουμε φτιάξει 5.000 μάσκες, και εδώ όλο το προσωπικό του Κέντρου είναι υποχρεωμένο να τις φοράει», μας εξηγεί. Άνδρες και γυναίκες από το Μπέργκαμο, που ανήκουν σε διάφορα μοναχικά τάγματα και αδελφότητες, υπάρχουν πολλοί και είναι διασκορπισμένοι σε όλη τη χώρα, λέει η Ρίτα, αλλά δυσκολεύονται να συναντηθούν επειδή ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές. Η ίδια είναι λαϊκή εθελόντρια, ζει μόνη, είναι μια πολύ λεπτή γυναίκα, αλλά με επιμονή, εσωτερική χαρά και ευγένεια, η οποία, ακόμα κι όταν μιλάει από το τηλέφωνο, σου μεταδίδει την επιθυμία να πας στο Μαλάουι για να τη γνωρίσεις προσωπικά.
Αφρική, μια παλιά επιθυμία
Τώρα όλοι την αποκαλούν “μαμά Ρίτα”. Πριν από τη μακρά αφρικανική περιπέτεια, η Ρίτα εργάστηκε για δώδεκα χρόνια στις δημόσιες υπηρεσίες του Μπέργκαμο και του Μιλάνου ως νοσοκόμα και ως εκπαιδευτικός σε παιδικό σταθμό. Η αγάπη της για τα μικρά παιδιά ήταν μια ανεξίτηλη σφραγίδα, μια έμφυτη κλίση από τότε που πήγαινε στο δημοτικό σχολείο. Το 1974 αποφάσισε να φύγει για τις ιεραποστολές μέσω του “Κέντρου Λαϊκών Ιταλών για τις Ιεραποστολές” (Celim). Στο νοσοκομείο του Μαλάουι όπου στάλθηκε, παρέμεινε για δέκα χρόνια, υπηρετώντας ως νοσοκόμα παιδιών. Ήταν από τους πρώτους ιεραποστόλους που έφτασαν σε αυτά τα βουνά. Υπήρχε χολέρα, ελονοσία, πολλοί λεπροί, στη δεκαετία του ’80 εξαπλώθηκε ο ιός HIV, δεν υπήρχαν επαρκή φάρμακα. «Εμβολιάζαμε κάτω από το φυτό μάνγκο – λέει – φροντίζοντας, μετά τη δουλειά, εκείνα τα ορφανά που έφταναν από έξι γειτονικά χωριά στο νοσοκομείο, το οποίο ήταν ένα μικρό κτίριο που μας είχε παραχωρήσει ο τοπικός Επίσκοπος. Το μικρό αυτό νοσοκομείο έκλεισε λόγω έλλειψης πόρων το 2002. Έζησα σε μια καλύβα για εννέα μήνες. Πήγα στη Βραζιλία για λίγο και μετά στην Ακτή Ελεφαντοστού για τρία χρόνια. Έψαχνα το κέντρο μου. Θα ανακάλυπτα αργότερα ότι η καρδιά μου είχε μείνει στο Μαλάουι».
Παιδιά εγκαταλελειμμένα στους θάμνους
Η Ρίτα ζει στο Mangochi, στο νότο της χώρας. Το Μαλάουι θα γινόταν η οριστική επιλογή της όταν επέστρεψε εκεί μετά την πώληση της περιουσίας των γονιών της στο Μπέργκαμο. Με τα έσοδα κατάφερε να αναδιαρθρώσει αυτό που θα γινόταν το “Κέντρο Φροντίδας Alleluya”. «Τα πρώτα χρόνια ήταν χαρούμενα, όλες οι ελπίδες μας, η αγάπη μας, οι νέες ενέργειες ήταν για τη φροντίδα των ορφανών ή των εγκαταλελειμμένων, των αρρώστων και υποσιτισμένων παιδιών. Εμείς δεν πηγαίνουμε να ψάξουμε για τα φτωχά παιδιά, διότι είναι έξω από την πόρτα μας. Μας τα φέρνουν οι συγγενείς τους. Ή τα βρίσκουμε σε πολλά διαφορετικά μέρη, στις άκρες των δρόμων ή κάτω από τους θάμνους. Φροντίζουμε αυτά τα παιδιά και όταν φτάσουν στην ηλικία των τριών τα επιστρέφουμε στους συγγενείς τους, εάν είναι ανιχνεύσιμοι. Κάθε μήνα – λέει – «πάμε να δούμε πώς είναι, τους φέρνουμε ρούχα και φάρμακα. Εάν δεν υπάρχει κανείς συγγενής, βρίσκουμε οικογένειες μέσω των κοινωνικών υπηρεσιών και κάνουμε τις υιοθεσίες. Στο Μπέργκαμο έχουμε μια, στη Γένοβα άλλη, στην Αυστραλία πέντε».
Η ιστορία της Μπακίτα: έμοιαζε με κουνέλι κάτω από φυτά
Η Ρίτα όλα αυτά τα χρόνια έχει σώσει 2.500 παιδιά. Θυμάται την ιστορία της Μπακίτα. «Την βρήκαμε κάτω από μια μπανανιά. Κινδύνευε να τη σκοτώσουν οι κυνηγοί, επειδή έμοιαζε με κουνέλι. Έξι μηνών την έφερα στην Ιταλία για να χειρουργηθεί στην καρδιά. Τώρα είναι είκοσι ετών, ζει στο Μπέργκαμο και αυτές τις μέρες έφυγε από το νοσοκομείο μετά από μια νέα χειρουργική επέμβαση. Αλλά τουλάχιστον μεγάλωσε σε προστατευμένο κλίμα – εξηγεί η Ρίτα – και έχει μια οικογένεια που την αγαπά. Μια άλλη ιστορία είναι αυτή ενός παιδιού που το βρήκαμε να κάθεται στον δρόμο. Ήταν περίπου δύο ετών και ζύγιζε 4 κιλά. Το φροντίσαμε, τώρα είναι πολύ καλά, είναι χαρούμενο, αλλά δεν ξέρουμε ποια είναι η μητέρα του. Εμείς είμαστε στα σύνορα μεταξύ Μαλάουι και Μοζαμβίκης, ίσως να έφυγε εκεί. Έκανα την αναφορά στις αρχές, αλλά αν δεν βρεθεί κανείς θα είναι δικό μας παιδί. Στο Μαλάουι έχουμε υιοθετήσει πέντε».
Ήμουν φτωχή, αγαπώ τους φτωχούς
Το 2017 η Ρίτα κατάφερε να ανοίξει ένα νηπιαγωγείο για αυτά τα φιλοξενούμενα παιδιά χωρίς γονείς. «Δεν ήθελα να κάνω σχολείο μόνο για τα ορφανά παιδιά – λέει – διότι τα παιδιά πρέπει να αλληλεπιδράσουν το ένα στο άλλο. Έφτασα να έχω 200 παιδιά από τα οποία τα 50 ήταν ορφανά». Δυστυχώς, η πρόωρη θνησιμότητα είναι διαδεδομένη εδώ. «Λόγω της πείνας, οι μητέρες είναι αναιμικές, οπότε όταν πάνε να γεννήσουν, πεθαίνουν», μας εξηγεί. «Συχνά συμβαίνει οι άνδρες και γυναίκες να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν από AIDS, αφήνοντας τα παιδιά τους με τους παππούδες τους, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις έχουν τεράστιες δυσκολίες να τα φροντίσουν, επειδή και οι ίδιοι έχουν ανάγκη από φροντίδα. Εδώ είμαστε ανάμεσα στους φτωχούς. Αλλά εγώ αγαπώ τους φτωχούς. Ήμουν φτωχή και αγαπώ τους φτωχούς. Και προσεύχομαι πάντα για τον Πάπα Φραγκίσκο, που αγαπά τόσο πολύ τους φτωχούς. Θα ήθελα πολύ να τον συναντήσω, να τον αγκαλιάσω, να κλάψω μαζί του».
Είθε ο νεοεκλεγμένος Πρόεδρος να δώσει ισότητα και συμφιλίωση
Έχουν περάσει λίγες μέρες από τις προεδρικές εκλογές στο Μαλάουι, που οδήγησαν τον αρχηγό της αντιπολίτευσης Λάζαρο Τσακουέρα να ηγηθεί της χώρας. «Πρέπει πραγματικά να ευχαριστήσουμε το Άγιο Πνεύμα που βοήθησε αυτούς τους ανθρώπους – σχολιάζει η Ρίτα την επαύριο της ψηφοφορίας – πολλοί είχαν κουραστεί να τους κοροϊδεύουν. Ο νέος πρόεδρος δεν θέλει τους διαχωρισμούς βορρά, νότου και κέντρου. Όλοι, καθολικοί, μουσουλμάνοι και προτεστάντες, πρέπει να συνεργαστούν. Θέλει όλοι μας να είμαστε Mαλαουανοί. Θέλει περισσότερη δικαιοσύνη, ειρήνη και συμφιλίωση. Νομίζω ότι θα βάλει λίγο στη θέση τους τα πράγματα και για τους φτωχούς».
Η έκκληση προς τους νέους να συνεχίσουν το έργο της Ρίτας
«Οι αποχωρισμοί, αφού μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά, φέρνουν θλίψη, τα δάκρυα τρέχουν – λέει η Ρίτα, ενώ μας στέλνει φωτογραφίες αυτού του πολύτιμου έργου – αλλά πρέπει να τα αφήσω να επιστρέψουν στο χωριό τους, όταν αυτό είναι δυνατό, γιατί αυτή είναι η πραγματικότητά τους, η καταγωγή τους, εκεί είναι οι άνθρώποι τους. Πρέπει να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά. Θέλουν να ζήσουν. Εάν ο Θεός μάς έχει βάλει εδώ υπάρχει ένας λόγος, ότι πρέπει να δώσουμε ελπίδα». Πώς αντιμετωπίζετε τη μοναξιά; «Η μοναξιά μού επιτίθεται πολλές φορές, αλλά θυμάμαι τους γονείς μου και λέω: μαμά, μπαμπά, δώστε μου την πίστη σας, την ελπίδα σας και την αγάπη σας». Και ολοκληρώνει με μια πρόσκληση προς τους νέους: «Μην φοβάστε, αν το Άγιο Πνεύμα σας φωτίζει, δώστε με θάρρος, με σιγουριά, και να είστε δυνατοί».
————————-
Πηγή: Vatican News
Μετάφραση: π.Λ
