Αντιλήφθηκες τους αγίους που κατοικούν στο διπλανό σου σπίτι;
«Μη φοβάσαι» την «αγιότητα της διπλανής σου πόρτας». Αυτό είναι το Θέμα που αποτελεί το υπόβαθρο για τη τρίτη Αποστολική Παραίνεση του Πάπα Φραγκίσκου «Να χαίρεστε και να αγάλλεστε» (μετά Το Ευαγγέλιο της χαράς και Η χαρά της αγάπης) που δημοσιοποιήθηκε το έτος 2016. Οι άγιοι δεν είναι μόνο αυτοί που έχουν ήδη αναγγελθεί μακάριοι και άγιοι, αλλά ο «λαός» του Θεού, δηλαδή ο καθένας από εμάς που καλείται να ζήσει την αγιότητα ως ένα δρομολόγιο φτιαγμένο από καθημερινές «μικρές πράξεις».
«Μ’ αρέσει να βλέπω την αγιότητα στο υπομονετικό λαό του Θεού», γράφει ο Πάπας: «και σε γονείς που μεγαλώνουν με τόση αγάπη τα παιδιά τους, σε άνδρες και γυναίκες που εργάζονται για να φέρουν στο σπίτι τους το ψωμί, στους άρρωστους, στις ηλικιωμένες μοναχές καλόγριες που συνεχίζουν να χαμογελούν. Σε αυτή τη σταθερότητα να προχωρά κανείς την ημέρα του βλέπω την αγιότητα της αγωνιζόμενης Εκκλησίας». Αυτή είναι η «αγιότητα της διπλανής σου πόρτας», σημειώνει ο Πάπας, ο οποίος καταξιώνει και τα «γυναικεία στυλ αγιότητας» που συνέλαβαν για τη μεταρρύθμιση της Εκκλησίας και στις «τόσες πολλές άγνωστες ή ξεχασμένες γυναίκες» που «έχουν υποστηρίξει και μετατρέψει οικογένειες και κοινότητες με τη δύναμη της μαρτυρίας τους».
«Ακόμα και αν η ζωή κάποιου ήταν μια καταστροφή, ακόμα και αν τον βλέπουμε καταστραμμένο από διαφθορές και εξαρτήσεις, ο Θεός είναι παρών στη ζωή του», προειδοποιεί ο Φραγκίσκος, μηνύοντας την τάση να «ασκήσουμε αυστηρό έλεγχο πάνω στις ζωές των άλλων» και υπενθυμίζοντας ότι «στην Εκκλησία συνυπάρχουν νόμιμα διαφορετικοί τρόποι ερμηνείας πολλών πτυχών της χριστιανικής διδασκαλίας και ζωής». Οι νέοι Πελαγιανοί, από την άλλη πλευρά, είναι εκείνοι που πιστεύουν στην «δικαιολογία μέσω της δικής τους δύναμης». «Πολύ συχνά, ενάντια στην ώθηση του Πνεύματος, η ζωή της Εκκλησίας μετατρέπεται σε κομμάτι μουσείου ή προνόμιο λίγων. Αυτό συμβαίνει όταν «μερικές χριστιανικές ομάδες δίνουν υπερβολική σημασία στην τήρηση ορισμένων δικών τους κανόνων, τελωνείων ή στυλ».
«Όταν συναντώ ένα άτομο που κοιμάται στο δόμο, σε μια κρύα νύχτα, μπορώ να αισθανθώ ότι αυτό το μπέρδεμα είναι ένα κάτι το απροσδόκητο που με εμποδίζει, ένα τεμπέλη κακούργο, ένα εμπόδιο στο δρόμο μου, ένα ενοχλητικό κεντρί για τη συνείδησή μου, ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσουνε πολιτικές αρχές, και ίσως ακόμη ένα σκουπίδι που βρωμίζει το δημόσιο χώρο. Ή μπορώ να αντιδράσω από την πίστη και την φιλανθρωπία και να αναγνωρίσω σε αυτόν ένα ανθρώπινο ων με την ίδια τη δική μου αξιοπρέπεια, ένα πλάσμα απείρως αγαπημένο από τον Πατέρα, μια εικόνα του Θεού, έναν αδελφό λυτρωμένο από τον Χριστό. Αυτό σημαίνει το να είμαστε Χριστιανοί!».
(συνεχίζεται)
Ερμηνεία: π. Φερνάνδου
