Αντιλήφθηκες τους αγίους που κατοικούν στο διπλανό σου σπίτι;

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Στο τρίτο κεφάλαιο της Παραίνεσης, ο Πάπας επικεντρώνεται πάλι στο πνεύμα των Μακαριοτήτων σαν στη « Μάγκνα Κάρτα » του Χριστιανού. Ο μεγάλος κανόνας συμπεριφοράς, σύμφωνα με τον οποίο θα κριθούμε, είναι αυτός που περιέχεται στο κεφάλαιο 25 του Ματθαίου. Η κατάσταση των μεταναστών δεν είναι «περιθωριακή» ή «δευτερεύουσα σε σχέση με τα σοβαρά θέματα βιοηθικής».

Η Εκκλησία δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια ΜΚΟ, αλλά «επιβλαβές και ιδεολογικό είναι το σφάλμα εκείνων που ζουν δυσπιστώντας την κοινωνική δέσμευση των άλλων, θεωρώντας την κάτι το επιφανειακό, κοσμικό, εκκοσμικευμένο, κομμουνιστικό, λαϊκιστικό». Στη συνέχεια, ο Φραγκίσκος πιο λεπτομερειακά δίνει ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: «Η υπεράσπιση του αθώου που ακόμη δεν γεννήθηκε, πρέπει να είναι σαφής, σταθερή και παθιασμένη, γιατί εκεί διακυβεύεται η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής, πάντα ιερή, και έτσι το απαιτεί η αγάπη για κάθε άτομο πέρα από την ανάπτυξή του. Αλλά ίσως ιερή είναι η ζωή των φτωχών που έχουν ήδη γεννηθεί, που αγωνίζονται με τη φτώχεια, την εγκατάλειψη, τον αποκλεισμό, την εμπορία ανθρώπων, με την ευθανασία των αρρώστων και των ηλικιωμένων χωρίς φροντίδα, τις νέες μορφές δουλείας, και με κάθε μορφή απορρίμματος». «Αυτή δεν είναι μόνο εφεύρεση ενός Πάπα ή κάποιο περαστικό παραλήρημα", υπογραμμίζει ο Ποντίφικας.

«Ο ηδονιστικός καταναλωτισμός μπορεί να μας παίξει ένα άσχημο παιχνίδι», αλλά «ακόμη και ο καταναλωτισμός επιφανειακών πληροφοριών και οι μορφές ταχείας και εικονικής επικοινωνίας μπορούν να είναι ένας παράγοντας αναισθητοποίησης που αφαιρεί όλο το χρόνο μας και μας απομακρύνει από την υποφέρουσα των αδελφών», εδώ η κραυγή συναγερμού του Πάπα.

«Ακόμη και οι Χριστιανοί μπορούν να συμμετέχουν σε δίκτυα λεκτικής βίας μέσω του διαδικτύου και των διαφόρων τομέων ή χώρων ψηφιακής ανταλλαγής». Και στα καθολικά μέσα ενημέρωσης «τα όρια μπορούν να ξεπεραστούν, όταν η δυσφήμιση και η συκοφαντία είναι ανεκτές και κάθε ηθική και σεβασμός για το καλό όνομα των άλλων φαίνονται αποκλεισμένα».

Η Εκκλησία «δεν χρειάζεται τόσο πολλούς γραφειοκράτες και λειτουργούς, αλλά παθιασμένους ιεραπόστολους». Η χριστιανική ζωή «είναι ένας συνεχής αγώνας κατά του διαβόλου, που είναι ο άρχοντας του κακού», που δεν είναι «ένας μύθος, μια παράσταση, ένα σύμβολο, μια εικόνα, μια ιδέα».

Επιπλέον, πρέπει να αποφύγουμε τη «πνευματική διαφθορά», η οποία «είναι χειρότερη από την πτώση ενός αμαρτωλού, διότι είναι μια άνετη και αυτοδύναμη τύφλωση όπου τελικά όλα φαίνονται νόμιμα: δόλος, συκοφαντία, εγωισμός και τόσες πολλές λεπτές μορφές εγωισμού».

Για να γνωρίσουμε «εάν κάτι προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα ή προέρχεται από το πνεύμα του κόσμου ή από το πνεύμα του διαβόλου», το μόνο μονοπάτι είναι η διάκριση, μέσα σε έναν κόσμο όπου «όλοι, αλλά κυρίως οι νέοι, εκτίθενται σε συνεχή zapping ".

«Χωρίς τη σοφία της μπορούμε εύκολα να μεταμορφωθούμε σε μαριονέτες υπό τις διαταγές των τάσεων της στιγμής». Η ανάγκη λοιπόν «να μην παραμελούμε να κάνουμε κάθε μέρα μια ειλικρινή εξέταση της συνείδησης», για να ελευθερωθούμε από την «δυσκαμψία» και τον πειρασμό να «επαναλάβουμε το παρελθόν».

Μετάφραση π. Φερνάνδου