ΠΑΝΗΓΥΡΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ
56η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΙΡΗΝΗΣ
ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 1η Ιανουαρίου 2023
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα και καλή χρονιά!
Η αρχή του νέου έτους ανατίθεται στην Παναγία Αειπάρθενο Μαρία, την οποία σήμερα τιμούμε ως Θεοτόκο. Αυτές τις ώρες επικαλούμαστε τη μεσιτεία της ιδιαιτέρως για τον επίτημο Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’, ο οποίος χθες το πρωί άφησε αυτόν τον κόσμο. Όλοι μαζί, με μια καρδιά και μια ψυχή, ευχαριστούμε τον Θεό για το δώρο αυτού του πιστού υπηρέτη του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας.
Ενώ ακόμη συλλογιζόμαστε τη Θεοτόκο στο σπήλαιο όπου γεννήθηκε ο Ιησούς, μπορούμε να αναρωτηθούμε: με ποια γλώσσα μάς μιλάει η Αγία Παρθένος; Πώς μιλάει η Μαρία; Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτήν για αυτό το έτος που ανοίγει μπροστά μας; Μπορούμε να πούμε: «Παναγία, μάθε μας τι πρέπει να κάνουμε φέτος».
Στην πραγματικότητα, αν παρατηρήσουμε τη σκηνή που μας παρουσιάζει η σημερινή Λειτουργία, παρατηρούμε ότι η Μαρία δεν μιλάει. Δέχεται με θαυμασμό το μυστήριο που βιώνει, κρατά τα πάντα στην καρδιά της και, κυρίως, ανησυχεί για το Βρέφος, το οποίο -λέει το Ευαγγέλιο- «ήταν ξαπλωμένο στη φάτνη» (Λκ 2,16). Αυτό το ρήμα σημαίνει αποθέτω με προσοχή και μας λέει ότι η γλώσσα της Μαρίας είναι η γλώσσα της μητρότητας: να φροντίζει τρυφερά το Βρέφος. Αυτό είναι το μεγαλείο της Μαρίας: ενώ οι άγγελοι γιορτάζουν, οι βοσκοί έρχονται τρέχοντας και όλοι δοξάζουν τον Θεό με δυνατή φωνή για το γεγονός που συνέβη, η Μαρία δεν μιλάει, δεν συζητάμε όσους ήρθαν εξηγώντας τους τι της συνέβη, δεν κλέβει την παράσταση –εμάς μας αρέσει να κλέβουμε την παράσταση!– αντιθέτως, βάζει το Βρέφος στο επίκεντρο, φροντίζοντάς Το με αγάπη. Μια ποιήτρια έγραψε ότι η Μαρία «ήξερε να μένει πανηγυρικά σιωπηλή, […] γιατί δεν ήθελε να χάσει από τα μάτια της τον Θεό της» (A. Merini, Corpo d’amore. Un incontro con Gesù, Μιλάνο 2001, 114) .
Αυτή είναι η τυπική γλώσσα της μητρότητας: η τρυφερότητα της φροντίδας. Πράγματι, οι μητέρες, αφού βάσταξαν για εννέα μήνες στα σπλάχνα τους το δώρο ενός μυστηριώδους θαύματος, συνεχίζουν να βάζουν τα παιδιά τους στο επίκεντρο όλης της προσοχής: τα ταΐζουν, τα σφίγγουν στην αγκαλιά τους, τα τοποθετούν απαλά στην κούνια. Φροντίδα: αυτή είναι και η γλώσσα της Θεοτόκου, μια μητρική γλώσσα: φροντίδα.
Αδελφοί και αδελφές, όπως όλες οι μητέρες, η Μαρία κουβαλά τη ζωή στην κοιλιά της και έτσι μας μιλάει για το μέλλον μας. Αλλά ταυτόχρονα μας υπενθυμίζει ότι, αν θέλουμε πραγματικά η νέα χρονιά να είναι καλή, αν θέλουμε να ξαναχτίσουμε την ελπίδα, πρέπει να εγκαταλείψουμε τις γλώσσες, τις πράξεις και τις επιλογές που εμπνέονται από τον εγωισμό και να μάθουμε τη γλώσσα της αγάπης, που σημαίνει φροντίζω. Η φροντίδα είναι μια νέα γλώσσα, που έρχεται σε αντίθεση με το λεξιλόγιο του εγωισμού. Αυτή είναι η δέσμευση: να φροντίζουμε τη ζωή μας -ο καθένας από εμάς πρέπει να φροντίζει τη ζωή του-. Να φροντίζουμε τον χρόνο μας, την ψυχή μας. Να φροντίζουμε την πλάση και το περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Και, ακόμη περισσότερο, να φροντίζουμε τον πλησίον μας, αυτούς που ο Κύριος έχει βάλει δίπλα μας, καθώς και τους αδελφούς και τις αδελφές μας που έχουν ανάγκη και που ζητούν την προσοχή και τη συμπόνια μας. Κοιτάζοντας την Παναγία με το Βρέφος, ενώ φροντίζει το Βρέφος, μαθαίνουμε να φροντίζουμε τους άλλους, αλλά και τον εαυτό μας, να φροντίζουμε την εσωτερική υγεία, την πνευματική ζωή, τη φιλανθρωπία.
Καθώς σήμερα εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης, συνειδητοποιούμε για άλλη μια φορά την ευθύνη που μας έχει ανατεθεί για την οικοδόμηση του μέλλοντος: μπροστά στις προσωπικές και κοινωνικές κρίσεις που βιώνουμε, μπροστά στην τραγωδία του πολέμου, «καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του κόσμου μας με υπευθυνότητα και συμπόνια» (Μήνυμα για την 56ηΠαγκόσμια Ημέρα Ειρήνης, 5). Και αυτό μπορούμε να το κάνουμε αν φροντίζουμε ο ένας τον άλλον και αν, όλοι μαζί, φροντίζουμε το κοινό μας σπίτι.
Ας ικετεύσουμε την Παναγία Θεοτόκο Μαρία, ώστε σε αυτήν την εποχή, τη μολυσμένη από τη δυσπιστία και την αδιαφορία, να μας κάνει ικανούς για συμπόνια και φροντίδα -ικανούς να είμαστε συμπονετικοί και να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον-, ικανούς «να συγκινούμαστε και να σταματούμε μπροστά στον άλλον όποτε χρειάζεται» (Αποστολική Παραίνεση Evangelii Gaudium, 169).
——————–
Μετάφραση: π.Λ
